13 november
Twee filmpjes
Hier doet een liervogel allerlei andere vogels en menselijke geluiden na. Hier doet een mens andere dieren na.
12 november
Deuk
Er zat een deuk in de dag, iets na halftwee, een put. Ik probeerde hem eruit te poetsen en te wrijven maar dat lukte niet en wat gaf het ook, de tijd verstreek en algauw keek niemand er meer naar, het is dat ik het hier opschrijf, anders zou het sowieso door iedereen vergeten worden.
11 november
De toekomst is
De toekomst is een lange rechte lijn van jou naar wat komen gaat.
De toekomst is een autorit.
De toekomst is een vogel, altijd te hoog om vast te kunnen pakken (maar soms verliest ze een veertje).
De toekomst is een eindstation.
De toekomst is wat er na dat eindstation komt.
De toekomst is een avond. Nee, een ochtend. Nee, een avond.
De toekomst is een zacht geluid.
De toekomst is een kind of juist een oude man.
De toekomst is een ademhaling.
De toekomst is grabbelton met verwachtingen en wat er uiteindelijk zal gebeuren waar je je hand al naar uitsteekt.
De toekomst is hetgene wat jou uiteindelijk zal inpalmen.
De toekomst is een lege kartonnen doos.
De toekomst is plastic.
De toekomst is vol.
De toekomst is hol.
De toekomst is de geur van verf of nieuwe kleren.
De toekomst is wit.
De toekomst is winter, lente, zomer, herfst, winter, en zo door.
De toekomst is een spiraal.
De toekomst is een gedachte.
De toekomst is een woord.
10 november
Opdat 'ie niet weglopen zal
9 november
Een enquête over vervreemding
Geïnspireerd door mijn nieuwe baan schreef ik een enquête over vervreemding voor werknemers van de WUR (Wageningen University and Research). Hij staat hier.
8 november
Bang II
7 november
De tijd van het jaar
1. Er is een groep gieren die 's zomers in de dierentuin van Salzburg woont en overwintert in Afrika.
2. De winter is een holle boom.
3. Mensen hebben de oudste figuratieve grottekening tot nu toe ontdekt, op Borneo. Waarschijnlijk staat er een banteng op (een rund). Mensen tekenden eerst tienduizenden jaren andere dieren op de rotsen en daarna begonnen ze aan zichzelf.
4. Herfstgeel, -rood en -oranje wordt gemaakt door xanthofyl, een kleurstof in de bladeren die wordt geactiveerd als ze beginnen te vergaan.
5. Misschien is vergaan niet het juiste woord, is het alleen maar steeds veranderen.
6 november
Zichtbaarheid
Gisteren was het symposium over dierenactivisme en zichtbaarheid dat ik samen met Bernice Bovenkerk organiseerde in Wageningen. Het was een geslaagde middag met interessante praatjes van Siobhan O'Sullivan, Alex Lockwood en Hanneke Nijland en daarna een paneldiscussie waarbij Erwin Vermeulen van Animal Rights en Frederieke Schouten van o.a Caring Vets aanschoven. De opkomst was goed, ik wist niet precies wat ik kon verwachten omdat ik niet eerder wat in Wageningen georganiseerd had maar we kunnen er heel tevreden over zijn.
Na afloop gingen we uit eten in de Twilight Zone, oftewel restaurant Zuzu te Ede, waar met de zichtbaarheid van de flamingo's en pauwen weinig mis is.
5 november
Bang
Tijdens de wandeling hoorden we knallen. Het leken schoten, maar misschien was het vroeg vuurwerk. (O. kan deze maanden nooit loslopen.)
4 november
Gehoest
Man op straat in zijn telefoon: 'Hoe voel je je?' (...) 'Mijn gesnurk? Ik heb de hele nacht niet geslapen van jouw gehoest.'
3 november
Doris heeft een van mijn kussens op haar plek op het bed gelegd zodat ze zo kan slapen
2 november
Vergeet niet naar het licht te kijken.
2 november
In de polder, 's ochtends
1 november
Duif
Dinsdag vond ik een jonge duif die erg vermagerd was, een rode, kale nek had en touw om haar of zijn pootjes gewikkeld waardoor er tenen ontstoken en afgestorven waren. Het diertje had zich in de opgehoopte bladeren mijn tuin laten neerstorten en at gretig van de havermout die er lag. Ik probeerde of ik haar of hem kon pakken en dat lukte zo, dus toen stond ik ineens met een dier in mijn handen dat hulp kon gebruiken. Ik deed de duif even in de (lege) prullenbak en gooide een doos met dia's leeg, daarna bracht ik hem of haar in die doos naar de dierenkliniek op de Weteringschans. Die helpen stadsduiven als een soort vrijwilligersproject. Ik fietste in mijn blauwe regenjas daarna snel naar de trein want ik moest naar Wageningen. Toen ik mijn eerste duiven vond en vasthield bleef het gevoel van de veertjes en het lichte lichaam, het skelet, vaak in mijn handen liggen nadat ik ze weggebracht had. Nu ben ik er meer aan gewend, maar de ontmoeting blijft altijd een tijdje bij me - het blijft bijzonder om even zo dichtbij iemand te zijn, een ander vast te houden en voor diegene een beslissing te maken (deze duif kon niet wegvliegen voor katten en moest ook echt aankomen om de winter aan te kunnen). Ik hoop dat het beestje nu een goed leven tegemoet gaat.
31 oktober
Grenzen
Van de persklaarmaker kreeg ik het manuscript terug van De grenzen van mijn taal, een essay over depressie dat in januari zal verschijnen. Het is altijd een leuke fase, dat controleren van wijzigingen en het verwerken van opmerkingen, de puntjes worden op de i gezet. De afbeelding op de voorkant van het boek is van Anton Vrede, ik ben hem dankbaar dat we die mogen gebruiken (het is niet roze zoals het hierboven lijkt maar wit: ik weet niet waarom ik van de uitgever steeds een roze afbeelding krijg).
30 oktober
Herinnering
Aanstaande maandag is het symposium over dierenactivisme en zichtbaarheid in Wageningen. Het begint om 15 uur en meer informatie vind je hier.
29 oktober
The house arts
Vrouw achter een balie in het OLVG: ‘We didn’t receive anything from the house arts.’
28 oktober
Namen
Ik spreek de laatste weken steeds mensen die namen kwijt zijn. Het zijn niet de minsten, integendeel, het zijn juist degenen die hele bibliotheken aan namen in hun hoofd hebben. Ook lijkt het aanstekelijk: de een verliest een naam, de ander weet wie het is maar kan er ook niet opkomen en weet daarna ook niet op een andere naam te komen en op een bepaald moment zijn er tenminste evenveel mensen besproken die niet met naam genoemd konden worden als mensen die dat wel konden. Vaak komen de vergeten namen later natuurlijk toch langs, in een flits, als het tenminste je eigen vergeetachtigheid betreft, maar die vergeten door anderen blijven in de mist wachten, al die heel goede filosofen en schrijvers, of juist de ridicule, in een mist vlakbij maar voor altijd buiten bereik.
27 oktober
Vanmorgen
27 oktober
Fazant
Gisteren zag Doris een fazant in het veld. Ze houdt van fazanten: ze maken een leuk geluid en blijven tot het laatste moment zitten, waardoor het lijkt alsof ze te vangen zijn. Deze was geen uitzondering. Hij vloog weg over een brede sloot, en in haar enthousiasme ging ze achter hem aan. Doris houdt niet van zwemmen, ze heeft het nog nooit uit eigen initiatief gedaan, en ze leek erg te schrikken van het koude water. Met een soort hondenborstcrawl schoot ze naar de overkant. Daar klom ze met een grote inspanning zo snel mogelijk weer uit de sloot, en toen rende ze langs het fietspad terug naar de oversteekplek waar ze weer naar Olli en mij kon. Of eigenlijk vooral naar Olli: ze rende eerst naar hem toe, om hem gedag te zeggen en zich weer veilig te voelen en kwam toen naar mij. Het ontroerde me, haar neus even tegen de zijne; we zijn weer samen, het is weer goed.
26 oktober
Past
Er fietste een kind van een jaar of acht door de straat. Ze droeg een leren jack met op de rug de tekst 'let go of the past'.
26 oktober
De resident groundhog uit de tuin van mijn airbnb in Kingston die ik helaas niet gezien heb maar wel gehoord
25 oktober
Goed dat u belt
Sinds ik weer bij de Kamer van Koophandel ingeschreven sta word ik om de haverklap gebeld door bedrijven die me watercoolers of invalsystemen willen verkopen. Ze bellen altijd met een anoniem nummer. Ik heb er iets op gevonden: ik neem op, zeg 'goed dat u belt. Ik plaats u even in de wacht' en dan leg ik de telefoon weg. Op een gegeven moment hangen ze dan wel op.
24 oktober
En/of
23 oktober
Er was ook nog dit web
22 oktober
Nummer 44
Drie vrouwen stonden voor de deur van de boze buurman. Ze belden aan. De buurman werd boos - ze moesten niet bij hem zijn, ze hadden de verkeerde straat. 'Wij komen uit Leiderdorp,' zei de grootste. 'Daar is het heel anders dan hier.' Ik liep met ze mee naar de juiste straat, terwijl de boze buurman doorfoeterde. 'Let maar niet op hem,' zei ik. De vrouw vertelde dat er iemand overleden was, ze moesten op nummer 44 zijn. De hond vond de vrouwen eng, maar minder eng dan de boze buurman, die ons ook altijd uitfoetert. Het lijken vaak scènes uit een lange, langzame film, dit soort gebeurtenissen. Ze vinden plaats en worden vergeten, in de stad die als een grote vogel zijn veren uitschudt. Ik zei de vrouwen gedag en we gingen opnieuw de steeg in. Blaadjes waaiden over het zand van de opgebroken straat en het was alweer zo donker, bijna donker genoeg om kwijt te raken.
21 oktober
Een krakende ochtend in de polder
We liepen de herfst tegemoet, onder overhangende bomen door, over een schelpenpad, in de berm zat een fazant die pas op het laatste moment opvloog, in de lucht maakten vogels een bal, een zwartgestippelde zon onder de wolken, en een van ons at gras, een ander rende rondjes over het veld (naar de bomen en terug), de derde keek gewoon maar rond, want het was stil maar er was van alles te zien, en elke ochtend die geweest is blijft weg.
20 oktober
Zingend ijs
19 oktober
Web
18 oktober
Die vreemde symmetrische wereld
18 oktober
Optredens
De komende tijd ben ik weer her en der te beluisteren (Amsterdam, Den Haag, Hoorn, Nijmegen, Utrecht). Zie hier voor data en locaties.
17 oktober
Gestolde tijd
Omdat de OV-fietsen op waren, nam ik gisteren in Wageningen de bus. Dat had als voordeel dat ik deze straatstenen bij de bushalte zag, met afdrukken van bladeren, bewijs van wat alweer voorbij is.
16 oktober
De bureauplanten
15 oktober
Herfst 2018
In de lucht hangt een heel grote lobbige wolk, een soort afdak waar we naartoe rijden maar nooit onder terecht komen. Schuin naast me in de trein maakt iemand een powerpointpresentatie met grafieken, dikke donkerblauwe staven waar niemand naar wil kijken. De conducteur roept na elk station om dat we op tijd vertrokken zijn, alsof hij iets wil bezweren. De man die op het perron worteltjes at, leest een boek over huizen in Toscane. Buiten zijn de bladeren steeds geler, is de warmte onheilspellend. In weilanden tussen snelwegen lopen koeien met witte vlekken om hun ogen. Er vallen nu gaten in de wolk, blauwe gaten met lichte randen. Herfst is verwant aan harvest, komt van oogsten. Je oogst nooit precies wat je gepland had, er is altijd een afwijking. Die afwijking moet je goed bekijken, die kan je namelijk wat over jezelf vertellen, iets waar je niet om gevraagd hebt.
14 oktober
Antwerpen
13 oktober
Beervlinders
De wollige beer, een Groenlandse vlinder, leeft zeven tot veertien jaar als rups en dan zeven weken als vlinder. ’s Winters bevriezen ze zonder te sterven, dan maken ze glycerol aan. Beervlinders zijn nachtvlinders, maar in de Groenlandse zomer wordt het nooit donker.
12 oktober
Soesterduinen
11 oktober
Canada 2018
Hier zijn nog wat extra foto's te bekijken van de afgelopen trip naar Canada - voor wie van foto's houdt of van Canada (of van mij).
10 oktober
The defenders
The Guardian heeft een mooie serie artikelen over mensen die zich inzetten voor natuurbehoud en daarbij zelf gevaar lopen, over de hele wereld. Je kunt hem hier lezen.
9 oktober
Metro, Kingston
8 oktober
Chalchiutlicue
Chalchiutlicue was de godin van rivieren, meren, zeeën, stromingen, stormen, stille wateren en de geboorte. Als watergodin was ze mooi en jong, de verbeelding van passie. Mensen zagen haar als een rivier met daarin een cactus vol fruit, of een perenboom, daar is wat discussie over, die het menselijk hart symboliseerde. Omdat ze over water en vruchtbaarheid heerste (die dingen hadden volgens de Azteken met elkaar te maken, logisch), ging ze over leven en dood. Regengod Tlaloc was haar broer of man en ze heerste samen met hem over Tlalocan. Haar dier was de slang, zoals de andere watergoden, en ze noemden haar ook wel de vierde zon – dat was geen echte zon maar een tijdperk. Die vierde zon vernietigde ze overigens door 52 jaar van overstromingen en regen op de aarde los te laten. Ze beschermde wel de mensheid door ze in vissen te veranderen en liet degenen die haar welgevallig waren opstijgen naar de hemel door een brug te maken. Chalchiutlicue maakte de velden vruchtbaar en kon ze vernietigen; ze at de zon en de maan op. Ze beschermde de kinderen. Ze gaf mensen de maïs en sommigen zeggen dat ze de vrouw was van Xiuhtecuhtli, de oude god, de hoofdgod van de Azteekse godenclub (misschien had ze een man en een broer, misschien had ze twee mannen). Hij was de god van het licht in de duisternis, warmte in de kou, leven in de dood. Na het einde is er altijd leven, dachten ze, misschien terecht.
7 oktober
Zandmonster
6 oktober
Vreemde snuiter
5 oktober
Aankondiging Animal Advocacy and the Politics of Sight Wageningen
'If slaughterhouses had glass walls, everyone would be a vegetarian' singer Paul McCartney once famously said. Non-human animal exploitation and invisibility are often thought to be interlinked: it is thought that if humans were actually compelled to bear witness to the harms done to other animals they would change their behaviour. Topographical dimensions are indeed of great importance in addressing violence towards non-human animals. Exposing hidden practices makes up a large part of animal advocacy – documenting and publishing the treatment of animals in barns and laboratories is one of the most important activist practices – and making the suffering of non-human animals public through street protests, on social media, or via independent media outlets is an important step towards social change. These actions can sometimes provoke public outrage, affect individual choices and/or influence legal or political action, but they do not always have this effect.
In this workshop we aim to shed light on the relation between visibility and animal exploitation. We discuss different forms of animal advocacy and their relation to larger society. Siobhan O’Sullivan (University of New South Wales, Sydney) will speak about animal activism as social service, arguing that this can at least partly be seen as a form of civil disobedience, which can be reasonably thought to be minimising harm and maximising joy. Alex Lockwood (University of Sunderland, UK) will discuss witnessing animal suffering and the Save Movement. Hanneke Nijland (Wageningen University) will give a talk about different clusters of reasoning that compel people to eat or give up eating animals, and how these can be used to understand different approaches to animal advocacy. The presentations will be followed by a panel discussion about the recent exposure of structural violence in slaughterhouses by the Dutch animal advocacy group Animal Rights, and the response of the larger public and government.
5 November, 15-17 uur. Locatie: Wageningen University and Research, Leeuwenborch, zaal C0079 (Hollandseweg 1, Wageningen).
Het symposium is gratis bij te wonen en iedereen is welkom. Meer informatie en registratie (niet noodzakelijk maar handig voor ons): bernice.bovenkerk@wur.nl
4 oktober
Courgettes, of: Aan Taco is geen filosoof verloren gegaan
Uit Stadsblad De Echo van gisteren.
3 oktober
Een landkaart van alles wat we weten deel IV
1. Ik hang de laatste dagen een beetje in de tijd. Op een lange reisdag en wakker-blijf-dag (inclusief een gelukkig weerzien met mijn behaarde vrienden) volgde een dag die zo langzaam was, of eigenlijk was ik het die langzaam was en niet de dag, dat er geen eind aan leek te komen. Pas toen ik in bed lag werd ik wakker. Het is geen onprettig gevoel, het net naast de wereld zijn. Misschien is het niet net naast maar juist middenin.
2. Olli heeft een zeer goed innerlijk kompas. Waar we ook wandelen: hij weet de snelste weg naar de auto. Misschien ruikt hij de weg, of kijkt hij naar de zon. Het is een van zijn superpowers.
3. De duiven leken weg, ze kwamen maandag de hele dag niet langs. Ik maakte me al zorgen, maar toen kwamen er twee, en later drie, en later vijf.
4. Ik heb de aanloop naar de herfst hier gemist: de diepe zon van eind augustus, de eerste verkleurde bladeren, het donker dat steeds eerder de dag in kruipt. Nu liggen er al rode en gele bladeren op de straat die van het park naar huis leidt, is het tijdens het laatste rondje met de honden al donker (in Kingston was het langer licht), heeft de boom in mijn tuin al zo veel bladeren verloren.
5. Het is geen echt verliezen, zeggen ze, want er komen weer bladeren voor in de plaats.
6. (En alles wat we weten wordt gemeten in dagen.)
2 oktober
Beverboom
1 oktober
Spechtenboom
30 september
Gould Lake
Misschien is een wandeling net zoiets als een gesprek, met vaste elementen (woorden, stiltes, bomen) en losse (andere woorden, stiltes, vogels). Misschien spraken we niet alleen over maar ook met het landschap. Misschien luisterden we niet goed genoeg, misschien wel.
29 september
Groovy tiep
28 september
In een andere taal
We praten hier veel over taal. En over communicatie, relatie, begrip, en de grenzen van al die dingen. We praten ook veel over grenzen in het algemeen - geografische, politieke. De kat van het huis komt af en toe mijn kamer in. Eerst wilde hij niks met me te maken hebben, nu komt hij buurten. Jammer genoeg steeds maar kort. Het schijnt dat hier een groundhog, een bosmarmot, in de tuin woont maar die heb ik nog niet gezien. Het filosofiecolloquium was zeer goed bezocht (een best grote volle zaal - dat heb ik in Europa nog niet meegemaakt op colloquia, die zijn vaak kleiner van opzet) en dat Sue en Will hier rondlopen was te merken. Mensen zijn gewend aan het denken over dieren en stellen respectvolle vragen. Na afloop was er een borrel in het University House, en daarna gingen we uit eten, Indiaas. Er waren oude vrienden en een nieuwe. Vanochtend was de tweede lezing, gevolgd door discussie, met de mensen die deel uit maken van de Kingston Interspecies Community Working Group en belangstellenden. Er was gelukkig ook een hond bij, en die hoorde weer bij een Nederlandse mens. Hij vond het fijn dat eindelijk iemand Nederlands tegen hem sprak, zei ze, ook al zal hij ondertussen wel tweetalig zijn.
Mijn dromen zijn weer in het Engels, inclusief gesprekken met native speakers die me heel welbespraakt toespreken, en mijn eigen gezoek naar de juiste woorden. Blijkbaar liggen die ergens, aangezien ik ook de native speakers droom, maar misschien nog te ver weg.
27 september
Het is jammer dat ik hier geen geur kan toevoegen
26 september
Nations
Vandaag regent het in Kingston. Mijn airbnb-verblijf heeft een erker, ik werd wakker van het getik van de druppels op het raam. Ik lees Islands of decolonial love en As we have always done van Leann Betasamosoke Simpson, een indigenous academicus en schrijver. Op elk punt in Canada vind je verschillende landen: dat van de Britse settlers, en tegelijk dat van de oorspronkelijke bewoners, verschillende volkeren of naties. Het is met mijn bezoeken aan de universiteit, de winkelstraat, en op wandelingen makkelijk om in de eerste variant te blijven hangen, Simpson laat die andere laag zien. Niet alleen de verwoestingen die de Europese indringers hebben aangericht (die nu nog doorwerken), maar ook de andere kennissystemen en manieren van omgaan met elkaar en de natuurlijke wereld, waar het Westen zoveel van kan leren. Het is een door en door relationele ethiek en manier van in de wereld zijn, gebaseerd op respect voor de spirits in alle wezens (in plaats van overheersing en een hierarchische opvatting van macht), voor de animal nations en plant nations net zo goed als voor de andere menselijke gemeenschappen. Maar goed, ik ben nog aan het leren, als je benieuwd bent is haar werk een goede ingang. Ondertussen is de eekhoorn op de schutting in woede ontstoken, haar of zijn staart steekt recht achteruit en hij of zij roept in een ratelende opeenvolging verwensingen naar een vijand die ik niet kan zien en die zich waarschijnlijk in het struikgewas schuil houdt.
25 september
Meerbomen
24 september
Het meer op de berg
Prince Edward County is een soort Canadees Waddeneiland - groter en ruiger dan de Wadden, maar lieflijker en compacter dan het vasteland van Ontario, dat tamelijk eindeloos is. We namen de ferry (een minuut of zeven) - het is een schiereiland dat met een puntje aan de rest van het land vastzit, en er zijn ook bruggen, maar vanaf Kingston is dit het snelst. Vanaf de berg aan de voorkant van het eiland kun je het vasteland aan de overkant overzien, en er is een meer, toepasselijk Lake on the Mountain genaamd. Dat meer is een heilige plek voor de oorspronkelijke bewoners. Het is een wonder, niemand begrijpt waarom het vol blijft: er stroomt water uit maar niet in, en genoeg regen valt er niet. Wij reden door naar het farmhouse van S en W, een stuk verderop in het binnenland.
Logeerhond Luna was ook mee
Terwijl zij aan de slag gingen met de vijver nam ik de fiets naar het water. Er was bijna niemand te bekennen - een paar haviken, een groep schapen, twee keer een man op een tractor. Ik liep langs het strand, op de terugweg sloeg ik een paar keer een zijweg in om te kijken wat daar was. Het deed me denken aan vroeger, zomaar rondfietsen zonder plan, uit nieuwsgierigheid. Er wonen redelijk veel Nederlanders op PEC - ik zag wat vlaggen, herkende wat namen. W vertelde dat een vriend van hem, een socioloog, onderzoek doet naar een deel van Canada waar in de jaren vijftig een grote groep Nederlanders is neergestreken. Ze zijn heel conservatief, hij noemt dat gebied the heart of darkness. Het farmhouse is overigens heel lieflijk, met vogels op de houten vloeren geschilderd, en al lang in S's familie. Er is zoveel wereld, wil ik maar zeggen, in het groot en in het klein.
23 september
Cornell
22 september
Duizend eilanden
De Thousand Islands, een archipel op de grens van Canada en Amerika, ontstond toen een reus een grote hand met keien in het water gooide, vertelde S. Het is een sprookjesachtig gebied - beboste eilanden die inderdaad in het water geworpen lijken, en de op de auto's die over de snelweg rijden na geen menselijke activiteit te bekennen. We waren op de terugweg van Farm Sanctuary in upstate New York. De nacht ervoor hadden we gelogeerd bij vrienden van haar in Ithaca, academici van wie er een dit jaar fellow aan de Cornell University is. Het huis was oud en statig en blauw, met een voorkamer met een vleugel, vogelbehang, een veranda en een enorme bostuin waar de herten regelmatig komen buurten. Wasberen eten 's nachts de druiven op. Ik sliep in de kamer helemaal bovenin, met een driehoekig raam en een geborduurde quilt op het bed. We gingen uit eten in het oudste vega restaurant van Ithaca, bezochten de waterval, en wandelden over de campus (Cornell is erg mooi).
Het bezoek aan de Farm Sanctuary in NY was heel anders dan het bezoek van dinsdag aan Forever MicroRanch. Het was een Disney-achtige geredde dierenboerderij met veel gebouwen, alles van elkaar gescheiden door hekken, en alles gericht op mensen veganistisch maken (een nobel streven natuurlijk, dat wel). We gingen mee met een rondleiding, die vooral ging over de verschrikkingen van de bio-industrie, terwijl we kennismaakten met de dieren. Die krijgen op zaterdag en zondag elk uur een groep op bezoek en hadden weinig zin in interactie. De koeien keerden hun rug naar ons toe, de varkens die in het stro lagen hielden hun ogen dicht. Dat was wel grappig. In een van de artikelen die ik aan het schrijven ben vergelijk ik dit model van sanctuary met het model dat meer gericht is op het vormen van nieuwe relaties, dus het was goed om daar te zijn.
Verder aten we een Beyond burger (ik heb niet zoveel met de hamburgersmaak, maar er is vast een doelgroep voor), reden we door een prachtig gebied (bergen, bossen, meren), en namen we het leven door. Terug in Kingston maakte ik nog een wandeling terwijl de zon onderging. Het rook naar herfst, maar een ander soort herfst dan in Nederland, kruidiger, wilder.
21 september
Tussen haakjes
Gisteren woonde ik een presentatie bij over het Women in Parenthesis project. De filosofen Elizabeth Anscombe, Philippa Foot, Mary Midgley en Iris Murdoch studeerden tegelijk in Oxford. Toen de oorlog uitbrak, verdwenen hun mannelijke collega's naar het front, en kregen deze vrouwen de kans door te breken als filosoof (dat is althans Midgleys verklaring voor hun succes - zij leeft als enige nog, ze is nu 99 en still going strong). Deze vrouwen zagen elkaar niet alleen vaak, ze beïnvloedden ook elkaars werk sterk, zodanig dat er van een school gesproken kan worden (een navolger is bijvoorbeeld Cora Diamond). Dat is althans wat de mensen achter het project betogen. Ze hebben een mooie website waarop je meer kunt lezen, hier. Het spoorde mij in ieder geval aan om het werk van deze vrouwen opnieuw te lezen.
20 september
Bezoek 1
Dinsdag ging ik met een groepje onderzoekers (naar nieuwe manieren van politiek samenleven met andere dieren) naar de Forever MicroRanch, een meersoortige gemeenschap op ongeveer een uur rijden van Kingston. W had een enorme auto gehuurd die uit zichzelf de ramen op een kinderslot deed. Naast W en S waren er drie PhD-studenten mee. Die zaten als kinderen op de twee achterbanken, ik sloot aan. Onderweg werd ik bijgepraat over eerdere bezoeken. Mensen A en J zoeken naar een andere manier van samenleven met de geredde boerderijdieren, op basis van wederzijds vertrouwen en vrijheid, beslissingen worden gemaakt in samenspraak. Buiten trok de beboomde wereld voorbij.
Bij aankomst werden we begroet door de katten. Die leken echt blij een aantal mensen terug te zien, en gingen braaf iedereen langs. Buiten het hek, op het gras voor het huis, lag trouwens een witte eend; die kan niet lopen en ligt daar overdag zodat hij lekker kan kijken. Hij heeft een bruine kip als vriendin. Die heeft ook problemen met lopen. En de nieuwe haan zit vaak bij ze. Binnen het hek ging het begroeten door: de mensen, de varkens, de honden, en later kwam de witte gans met zijn dito eendenvriend me helemaal beknabbelen. Dat was best indringend. Ik keek maar een beetje de andere kant op. Het is heel lief van ze dat ze zo aardig tegen me waren, want de meesten hebben toch echt slechte ervaringen met mensen. De onderzoekers gingen her en der op het terrein zitten met hun opschrijfboeken, hun houding laag en stem zacht; de dieren kwamen vaak bij ze, en na een tijdje ook bij mij. De kippen bleven een beetje op zichzelf, op Henriette na, die graag op 's mensens schouders zit. Zo ging de dag dromerig voorbij: het tempo is er anders, tijd zit meer in rustige dingen, zoals grazen of op je zij liggen in het gras. Het is er paradijselijk, maar de plek heeft ook iets kwetsbaars. Voor mijn gevoel gingen we veel te vroeg weg. 'We weten eigenlijk ook nog niet precies wat we daar doen,' zei S toen we in de auto terug zaten. 'Maar we vinden het wel heel leuk.'
19 september
Peter
J. vertelde dat de dieren in de sanctuary die we bezochten (waar de onderzoekers van Queen's University met wie ik meeloop onderzoek doen) altijd heel moe zijn als er mensen bij ze op bezoek zijn geweest. Vooral de varkens slapen daarna lang en diep.
18 september
Ochtendgeluiden in Kingston
Krekels
Onbekende vogels: meeuwachtigen, een kort fluitje dat op dat van een conducteur lijkt, maar voller (boller, als van een grote duif)
De kat van het huis miauwt voor de deur (maar kijkt beledigd en wil niet naar binnen als hij ziet dat ik opendoe, een vreemde mens, en niet zijn eigen bekende mens)
Meer krekels
Geritsel onder het stoepje naar mijn kamer
Een auto die langsrijdt
18 september
In Toronto houden ze van honden
17 september
De reizen die we ondernamen, de gedachten die we erbij hadden
De heuvels bedoel ik, het land dat land opvolgt; de vachten van de honden onder mijn handen, onder de jouwe, en daarin de tijd (want alles gaat voorbij en zeker zij); er is hier een hemel die van kleur verandert met de tijd van de dag.
17 september
Toronto III
17 september
Toronto II
17 september
Toronto
16 september
Toevluchtsoorden
Straks vlieg ik naar Canada. Daar ga ik twee zogeheten animal sanctuaries bezoeken - plekken waar geredde boerderijdieren leven - en twee lezingen geven. Ik vlieg met een Indiase maatschappij, en veel mensen op de vlucht zijn Indiaas. Wachthoudingen zijn cultureel bepaald. In een groot, hoekig aquarium op de gang zwemmen vissen rond. Tropische vissen, een soort heeft heel grote ogen. Ze wachten ook, en terwijl ze wachten zwemmen ze. Niet rond, maar van de ene naar de andere kant, in minder dan tien seconden zijn ze er al, en dan gaan ze weer terug.
In de stukken die ik lees over sanctuaries - oftewel toevluchtsoorden - voor mensen komt het recht op mobiliteit veel naar voren. Het recht om te ontsnappen aan een gevaarlijke of slechte situatie, om ergens te verblijven, om terug te keren. In toevluchtsoorden worden die gerespecteerd, ook wanneer de regering (denk aan Trump, maar ook aan We are here) dat niet doet. Er zijn veel nieuwe toevluchtsoorden in het geval van mensen, omdat immigratiewetgeving op veel plekken strenger is geworden, en in reactie op vluchtelingencrises. Dat kunnen allerlei plekken zijn: bibliotheken, steden (veel Engelse en Amerikaanse steden zijn City of Sanctuary), het openbaar vervoer in San Francisco, of universiteiten. In Nederland zie je dit soort plekken nog niet zo vaak.
Het onderzoek dat ik ga doen vergelijkt nieuwe sanctuarypraktijken - soms zijn dat letterlijke toevluchtsoorden, soms netwerken van mensen die anderen ondersteunen - in het geval van mensen en dieren. Ik ben vooral geïnteresseerd in hoe dit soort praktijken zich verhouden tot de politieke gemeenschap, hoe ze als opstap (kunnen) dienen naar lidmaatschap van die politieke gemeenschap, en hoe de stem van de mensen en dieren daarin zelf centraal staat. Ik zal er de komende tijd hier af en toe over schrijven.
15 september
Bijna buitenaards
14 september
Overzees
De 27e geef ik een lezing in Kingston, Canada - ben je in de buurt, kom vooral langs!
13 september
Zielig
12 september
Dichtbij
Een toerist vroeg me net waar de dichtstbijzijnde McDonalds was. 'Oh you shouldn't go to McDonalds,' zei ik vol afschuw. 'They kill and eat animals.' Daar schrok ze wel een beetje van.
11 september
In elke wereld ligt een andere wereld
10 september
Lekker weekendje
'Lekker weekendje gehad?'
'Borreltjes gedronken, happie gegeten, meer borreltjes gedronken, je kent het wel. Lekker weekendje.'
De eerste jongen zwijgt. Hij kent het misschien niet en schaamt zich daarvoor. 'Je was er vrijdag niet hè?'
Nee, de tweede jongen was er niet, het was laat geworden op werk en hij wil wel in het ritme komen maar dat komt dan deze week. De eerste jongen vertelt dat het over kwalitatief en kwantitatief onderzoek ging, saai. 'Maar misschien vind jij dat wel heel interessant.' De tweede jongen geeft geen antwoord. Hij denkt aan borreltjes en happies. Bij de Verrijn Stuartweg stappen ze uit.
9 september
Hondenfoto
In een Belgische kringloopwinkel vond ik deze foto, die me ontroerde. Ik heb hem maar gekocht, voor 25 cent, omdat ik het anders zielig vond. Iemand hield heel veel van deze hond.
8 september
Zoo monkeys beat up burglar, leave him with multiple injuries and prison sentence
Een Nieuw-Zeelandse dierentuinapengemeenschap in de Wellington Zoo las een indringer een lesje. Lees het hele verhaal hier.
7 september
De andere burcht op het landje van de hondenschool
6 september
Debat
Gisteren onweerde het een groot deel van de dag. Omdat Olli dan heel bang is, had ik de radio aan - dat helpt bij de zachte donder allicht iets. Dat viel niet mee. De dag stond in het teken van het debat met minister Blok, die van de zomer had gezegd dat hij geen voorbeelden kent van staten waarin verschillende groepen vreedzaam samenleven. Terecht werd her en der geantwoord dat Nederland zo'n staat is, maar daar gaat het nu niet over. Wat me verbaasde - en ik bedoel gebruik het woord verbazing hier in de normatieve betekenis - was het totale gebrek aan kennis, en het koketteren met dat gebrek, dat tentoongespreid werd. Er is in de afgelopen jaren, zeg maar decennia, namelijk best veel gedacht en geschreven over multiculturalisme. Het zou bewindspersonen - zeker degenen die beleid vormen - sieren om zich daarin te verdiepen. Anders blijft het bij meningen, zoals degenen aan de meeste rechtse kant van het spectrum zo graag willen. Op een gegeven moment heb ik mijn oordoppen maar in gedaan.
5 september
Sappig en toegankelijk
4 september
Deze boom werd aan het begin van de zomer gekapt maar laat zich niet kisten
3 september
Vooruitgang deel zoveel
Na reisdagen lijkt het altijd alsof de kilometers nog in mijn lichaam liggen, eruit gelopen moeten worden. Auto's en treinen gaan veel te snel. Vandaag was ik ter kennismaking in Wageningen, waar ik een postdoc positie heb in een onderzoeksproject over dieren in het Antropoceen. Postdoc houdt in dat ik onderzoek doe (onderzoek doen is lezen en artikelen schrijven), er zit geen lesgeven bij. Op de buitenkant van het gebouw stond met grote letters LIFE, waar ik erg om moest lachen. DEATH staat misschien verderop. Tijdens het arbeidsvoorwaardengesprek ging er een wereld aan regelingen, websites en teambuilding voor me open. Ik hoop dat ik daar verder weinig mee hoef. Ik heb ook nog geluncht met mijn nieuwe collega's en zit op de kamer met dezelfde Eva bij wie ik in Amsterdam ook op de kamer zat dus dat is heel gezellig. En buiten liggen de bossen. Volgende keer neem ik de honden mee (die mogen alleen niet naar binnen.)
2 september
Het einde van een lange nacht
1 september
Moderne aanbidding
1 september
Stoke Newington en andere plaatsen
De trein van Brussel naar Rotterdam gaat net rijden - steden volgen elkaar de laatste tijd op als gedachten, achteloos. In de Eurostar zat ik schuin tegenover dezelfde man en drie kinderen waar ik gistermiddag in een café in Londen naast zat. Ik logeerde de afgelopen dagen in Stoke Newington bij een oude vriendin, en daarvandaan nam ik bus 73 de stad in. 'De stad' betekent de radiostudio van de BBC in een vertakking van Regent Street, waar ik 's ochtends en 's avonds moest zijn. De persdame van de Engelse uitgever was opgewonden over de interviews - meer dan ik, ik doe gewoon wat ik moet doen en maak me niet druk - en ze was aardig, zonder het vernis dat sommige Engelse kenmerkt. De interviewers waren trouwens ook aardig, open. En het was goed om eens met de bus te gaan, de stad van boven te zien in plaats van onder de grond door te schieten. Stoke Newington is heel leuk geworden. Alle cafés hebben bakken water voor honden op de stoep staan en overal doen mensen dingen voor de gemeenschap, er is veel tweedehands en zijn veel markten. Gisteravond aten we heel goed Indiaas in een roze vegetarisch restaurant en vanochtend dronken we (of eigenlijk ik, E dronk een smoothie) koffie in een café dat ook tweedehands poëzieboeken verkocht. Het was een nieuw café, mensen doen na wat ze kennen, of denken te kennen. Ze hadden er ook vegan tosti's en croissants. Vegan is sowieso een kreet die je overal aantreft, dat is toch een vorm van vooruitgang. Het schijnt trouwens dat de tijd langzamer gaat als je sneller beweegt, maar zo voelt het niet: het voelt als sneller en langzamer tegelijk. Sneller omdat de omgeving nieuw is en er geen bekende punten zijn om de tijd aan af te meten, langzamer omdat je in de tijd naast de tijd terecht komt, de open ruimte tussen vertrek en terugkomst. Maar ik ben al bijna weer terug, en als ik thuis ben zal het lijken alsof ik nauwelijks weg geweest ben.
31 augustus
Trouwe leeuwen
