dinsdag 30 september

Zwanen

In de gokhal zit een oudere vrouw die een jasje met tijgerprint draagt achter de fruitautomaat. In de souvenirwinkel ernaast zijn Delfts blauwe fallussen te koop. Het lijkt een peper-en-zoutstel maar ik loop te snel om het goed te kunnen zien. In de etalage van Madame Tussauds staat een treurige Herman Brood. Het is druk, hoewel het regent, een parade van paraplu's. Veel zwarte, een paar gekleurde, een doorzichtige, twee met wietplanten en het woord Amsterdam (gedragen door Italiaanse vrouwen die er verder netjes uitzien). Tegen de gevel van de Blokker zit een meisje fluit te spelen. Ze speelt hard en beweegt haar hoofd op de muziek. Naast haar liggen twee honden. De honden liggen met hun snuit op hun achterpoten, opgerold tot een bolletje, met hun ruggen tegen elkaar aan. Het is fris vanavond.
In het water er tegenover, voor een rondvaartboot, dansen twee zwanen. Ze zwemmen langzaam om elkaar heen. Vleugels omhoog, omlaag, wang tegen wang en weer opzij. Op de kade staan toeristen te flitsen. Het maakt de zwanen niet uit. Ze dansen voor elkaar, en voor zichzelf, alsof er niemand anders bestaat.

maandag 29 september

Bodem

zondag 28 september

De gebruikshond

Steen

Zondag. Mist, herfst, lage zon. Stille straten. Rode bladeren.
Ik weet niet waar de mensen zijn. Misschien hebben ze besloten binnen te blijven.
Het bos leeft. De wind beweegt takken en bladeren. De zon maakt figuurtjes op een boomstam. Het zand is warm.
De vogels hebben veel te vertellen. Aan elkaar, en aan iedereen die toevallig in de buurt is.
Het is mooi buiten.
Misschien is het binnen ook mooi, dat zou kunnen.
Aan de flats is het niet te zien, die houden zich stil.
Steen beweegt heel langzaam, net als glas.
De schaduw op de muur draait met de zon mee.
Straks is het donker. De televisies zijn vast aan.

vrijdag 26 september

De bekers van bowlen

Tafereeltje in de tuin

donderdag 25 september

Dieren

woensdag 24 september

Oma 89

Was ik nog maar 84, verzuchtte oma vandaag.

dinsdag 23 september

Iemand anders

Soms ben ik mezelf niet. Dan ben ik iemand die op mij lijkt, die de dingen doet die je van mij zou verwachten. Iemand met mijn gezicht en mijn stem en mijn mening. Ze praat. Ze loopt net als ik. Maar ik ben het niet, dat weet ik zeker.

zondag 21 september

Opgevouwen jasje

Mars

Mooie foto's van Mars (klik voor fotoserie).

vrijdag 19 september

Stare

donderdag 18 september

Geld

Ik denk al de hele dag na over een stukje over de nieuwe begroting die de regering gepresenteerd heeft op Prinsjesdag. Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen.
Ik denk ten eerste aan de kinderen die niet thuis kunnen wonen, die mishandeld zijn en op jonge leeftijd al een heleboel rottigheid achter de rug hebben. Die niet voor zichzelf op kunnen komen en aangewezen zijn op volwassenen. De groep die ik veel zou gunnen maar die er in de praktijk bekaaid vanaf komt. Daarnaast is er natuurlijk veel te zeggen over milieu, duurzaamheid, dieren (gezondheidszorg, openbaar vervoer, onderwijs, kunst). Dingen die belangrijk zijn maar zelf niks kunnen zeggen terwijl degenen met de grootste monden de dienst uitmaken - zoals probleemjongeren, Rita V. en Geert W.
Een van de problemen is dat het voor veel mensen (in de regering en daarbuiten, het zogenaamde volk) moeilijk is om zich in te leven in de ander - wie of wat dat dan ook is - en om verder te kijken dan vandaag en Den Haag of waar men dan ook woont. Een ethisch bewustzijn is daarnaast ver te zoeken, net zoals een gevoel van verantwoordelijkheid. (Iets dat overigens vreemd haaks staat op bijvoorbeeld christelijke waarden maar daar kom ik later nog wel eens op terug.)

woensdag 17 september

Over dingen die iets zijn en ook iets anders zijn

De hoes van mijn laptop is een onderzetter wanneer ik op de bank eet met mijn bord op mijn schoot terwijl ik een boek lees. De trein is van maandag tot en met donderdag van 16.47 uur tot 17.32 uur en van 20.29 uur tot 21.14 uur (op woensdag van 21.29 uur tot 22.14 uur) mijn kantoor. Het uitzicht is de televisie, maar mooier want echt en langzaam. Mijn fietstassen zijn opslag voor tennisballen. De gang is fietsenstalling.
De wolken zijn een plafond. De boom is een mens en de hond een vriend. De kat is een ziener. De volle maan is een lamp. Mijn bed is een fort. De buren zijn figuranten. De telefoon is horloge, en de wekker is telefoon. Een schaduw is een mens. Zelf ben ik soldaat, en ik zing.

dinsdag 16 september

Boom

De boom voor mijn raam heeft vijf gele blaadjes. Het was een van de laatste bomen in de buurt die groene blaadjes kreeg de afgelopen lente, de takken bleven lang leeg. Het is een rustige boom. Hij neemt de tijd.
Ik zou wel uit mijn raam willen stappen en in de boom willen gaan zitten. Op een stevige tak, tussen de duiven en de eksters en de kauwen. Samen zouden we naar beneden kijken, naar de wereld en de mensen. De mensen kijken niet naar boven. Ze zouden ons niet zien.
Als het laat en donker en koud wordt dan zou ik weer terug klimmen, door het raam mijn huis in, en mijn bed. Want slapen op een tak kan ik nog niet.
De vogels mogen mee naar binnen.

maandag 15 september

Vies

Soms komt er een man heel dicht naast me fietsen als ik aan het hardlopen ben. Als het buiten koel of koud is dan voel ik zijn warmte al voor ik hem hoor. 'Zo, jij gaat lekker hard,' zegt de man in mijn oor, met zijn hoofd vlak naast mijn hoofd zodat ik zijn adem op mijn gezicht voel. Ik vind dit heel vies. Ook vind ik het oneerlijk dat mannen die hardlopen hier geen last van hebben. Ik overweeg elke keer dat het gebeurt de man van zijn fiets te slaan maar ik heb er tot nu toe voor gekozen om er boven te staan. Ik kan niet garanderen dat dat zo blijft.
Verder zag ik posters voor een feest (19 september in de Asta, voor wie geïnteresseerd is) dat String in de Bil heet. Dat vind ik ook heel vies.
En de Zeeman doet aan porno met posters waarop een meisje met een zwarte kanten onderbroek in een suggestieve pose staat afgebeeld. Dat vind ik jammer van de Zeeman.
Dit was het geloof ik wel voor vandaag. Morgen hopelijk wat leukers.

zondag 14 september

Het fietspad op de Afsluitdijk

zaterdag 13 september

Bos

Ik fiets door het bos. Het is donker. Het is net alsof de bomen met elkaar praten - alsof zij iets weten dat ik niet weet. En ik luister wel maar ik fiets snel door, want ik ben de enige mens hier, en ik wil naar huis.

Terschelling

vrijdag 12 september

Trouwen

Vandaag is Miriam getrouwd met Kuno, op Terschelling. En ik mocht erbij zijn. Samen met een heel aantal andere mensen. En dat was heel bijzonder. Omdat het zo hoopvol is, en zo sterk, om te zeggen dat je van elkaar houdt en van plan bent om bij elkaar te blijven en je best daarvoor te doen - dat je het serieus neemt en dat het uitmaakt. Want het maakt uit. Liefde.
Na het trouwen hebben we broodjes gegeten in de duinen en over het strand gelopen en daarna heeft de hond achter een koe, paarden en konijnen aangerend en in de koeienpoep gerold. En de zon scheen de hele tijd.

De klok in huisje de Wilde Eend

donderdag 11 september

Onderweg

Haarlem. Het is warm. Ik ben mezelf. De hond slaapt aan mijn voeten. Ik zit in de trein. Er zitten appels in mijn tas. Ik luister naar muziek. We zouden meer moeten praten. Ik ben alleen. Ik ben onderweg. Ik moet mijn haar nog wassen.
Het is donker buiten. Donker met kleine lichtjes in de verte. Zoals in een verhaal met een bos en een huisje waar vuur brandt. Maar dit is geen verhaal, het is echt. Alkmaar.
Op het station is het ook donker, en er zoemt iets. Het meisje naast me heeft een pakje met nepnagels op haar schoot. Ze vijlt haar echte nagels. Er vliegen witte stukjes door de lucht.
Alkmaar Noord. 21.21 uur. Something Beautiful van Tracy Bonham (I don't care if I'm not in fashion). De hond tussen mijn voeten. Mijn tas op de bank tegenover me. Alles is draagbaar vanavond.

woensdag 10 september

Inbreker

Ik droomde dat ik inbreker was en dat ze achter me aan zaten. Ik was langzaam, veel langzamer dan normaal. Ik wilde wel sneller bewegen maar mijn lichaam was te zwaar, en toen ik buiten stond moest ik terug omdat ik mijn tas binnen had laten staan. De zilveren keyboardtas. Waarom ik die mee had weet ik ook niet.
Gelukkig ging de auto snel. Ik ben vergeten wat ik had gestolen.

dinsdag 9 september

Geluidsmensen

Er zijn veel sexistische geluidsmannen. Er zijn ook hele aardige, kundige, onsexistische geluidsmannen en er zijn geluidsvrouwen, maar die zijn in de minderheid. Over het algemeen behandelen geluidsmannen mij alsof ik geen idee heb wat ik op een podium kom doen en alsof ik geen idee heb wat hun werk inhoudt.
Het begint al bij het voorstellen. Als er een man meespeelt, richt de aandacht van de geluidsman zich op de man. 'Wat hebben jullie nodig?', vraagt de geluidsman aan de man. Mocht er geen man bij zijn, dan moet de geluidsman zich op de vrouw richten. Op mij bijvoorbeeld. Het taalgebruik wordt versimpeld, en er worden veel ongevraagde tips gegeven. Dat ik al een jaar of dertien optreed en bij een stuk of vijftig (als het er niet meer zijn) optredens zelf mijn geluid heb gedaan, is voor de meeste geluidsmannen onvoorstelbaar.
Tijdens de soundcheck wordt het verschil tussen een goede en een slechte geluidsman duidelijk. De goede geluidsman zorgt voor een goed geluid. Dat is handig, want dat is zijn werk en het zorgt ervoor dat ik niet met hem in discussie hoef te gaan zodat ik na een stuk of vier patroniserende opmerkingen het optreden af kan gaan wachten. De slechte geluidsman kan zelf geen goed geluid creëren, luistert niet naar wat ik zeg en geeft daarna mijn stem of mijn instrument de schuld van het slechte geluid. Ik heb al wel eens gehoord dat ik te hard zing, of te zacht, te schel, slecht articuleer en ga zo maar door. Ik heb ook wel eens gehoord dat mijn piano niet geschikt is om mee op te treden en dat ik verkeerd pianospeel. Tja. Slechte geluidsmannen veranderen trouwens ook graag dingen aan het geluid tussen de soundcheck en het optreden. Dat is best vervelend, zeker als het geluid goed stond na de soundcheck.
Na het optreden wil de geluidsman vaak nog wat dingen kwijt. Ik bedank de geluidsman namelijk altijd (bijna altijd, het geluid moet wel een beetje redelijk zijn, en anders zeg ik daar iets over) en dat geeft hem de gelegenheid mij eens goed uit te leggen hoe ik in de microfoon moet zingen en hoe ik überhaupt moet zingen. Soms vragen ze in al hun vriendelijkheid zelfs of ik wel eens vaker optreed. Wel eens, zeg ik dan. Af en toe.

Machine

Ik zit in een machine en ik kan er niet uit. De machine is grijs en stevig als een tank. Ik draag een harnas maar het harnas is zwaar en zakt steeds af. Het beschermt slecht.
De machine gaat te hard om er uit te springen. De deur klemt.
Ik hoop dat we er snel zijn. Ik heb het warm.

maandag 8 september

Sjors

Met Sjors, zegt Sjors, heel hard. Leiden geloof ik, zegt Sjors.
Het is druk in de trein, en de mensen zijn stil, behalve Sjors. Doei, roept Sjors, en zijn telefoon piept, drie keer.
Ik heb spierpijn in mijn armen en mijn hoofd zit vol. Met dingen. En mensen. En woorden.
Ik zou wel willen slapen maar dat kan pas als ik thuis ben.
De stewardess die voor me zit, leest een modetijdschrift.
De man naast me heeft zijn ogen dicht. Ik vraag me af waar hij aan denkt.
Buiten is het donker. Ik kan de koeien niet zien.
Ik denk aan de koeien. Nog tien minuten.

zondag 7 september

Sauna

Ik speelde gisteren eerst op Ladyfest in Amsterdam en daarna als voorprogramma van Tracy Bonham in het Paard van Troje in Den Haag. Het optreden op Ladyfest was wonderlijk. Het vond plaats in een tent op een binnenplaats, en tijdens het eennalaatste liedje kwam er een naakte vrouw met een handdoek om de tent binnen. Ze bleef even staan luisteren en ging weer weg. Na het optreden kwam ze terug. Ze kon de muziek horen in een nabijgelegen sauna en wilde graag een cd kopen.
Het optreden in Den Haag was minder wonderlijk maar zeker geslaagd, en na afloop heb ik Tracy Bonham bekeken en beluisterd die ik sinds 1996 niet meer live gezien had. Ik vond haar erg goed, en ze was ook nog erg aardig.
Tenslotte een tip voor de mensen in Den Haag - om kwart voor vijf vanmiddag speel ik in Theater Diligentia in het kader van het Haags Uit Festival.

zaterdag 6 september

Zweden

Groot-Britannië werkt aan een wet om in navolging van Zweden het bezoeken van protituees te verbieden. Ik las een tijdje geleden al een column van Heleen Mees over dit onderwerp. Het vreemde is dat prostitutie aan de oppervlakte volkomen geaccepteerd lijkt en zelden ter discussie gesteld wordt terwijl het principe ethisch gezien echt niet in orde is - om nog maar te zwijgen over alle vrouwen die gedwongen worden zichzelf te prostitueren. Het zou mooi zijn als de Nederlandse regering ook nog eens kritisch naar relevante wetgeving kijkt, en nog mooier als er daadwerkelijk iets zou veranderen.

vrijdag 5 september

Zand

Excuus

Soms is wat ik wil zeggen eigenlijk te groot. Soms is het te klein. Ik probeer zinnen te maken met hier en daar en ik vind maar het past niet, het is te zwaar, en te licht. En dus zeg ik het verkeerd, omdat ik toch iets wil zeggen, zeg ik te veel en te weinig, en dat spijt me, ik bedoel het niet zo.

woensdag 3 september

Tijdreizen

Het is donker buiten. Het is net alsof ik niet in Engeland geweest ben. Het is zelfs net alsof ik niet ben waar ik ben, omdat ik in mijn hoofd ergens anders ben. Niet hier.
In tegenstelling tot wat de meeste mensen denken is het volkomen mogelijk om op verschillende plaatsen tegelijk te zijn. Misschien niet fysiek, maar de fysieke werkelijkheid is niet de enige werkelijkheid. Dat weet iedereen.
Dus ik ben hier niet, en ik ben hier wel, en ondertussen zit ik in de trein van Amsterdam naar Den Haag ter hoogte van Leiden. Straks zit ik in de tram. Daarna laat ik de hond uit. Daarna gaan we slapen. Als ik slaap dan droom ik meestal dat ik ergens anders ben dan in bed, en zo houdt het eigenlijk nooit op.

dinsdag 2 september

Lille

September en het regent. Speelgoedboompjes en speelgoedauto's tegen heuvels.
Mijn nagels zijn gegroeid de afgelopen dagen. Nagels groeien omdat ze kapot gaan. Net als haar, en huid. Ik vernieuw mezelf voortdurend, zonder moeite.
De verte is grijs van de regen. De kleine bruine huisjes ervoor lijken onbewoond. In de lucht hangen dikke grijze wolken.
Een tunnel.
De trein ruikt naar mensen.
Aan de andere kant van het gangpad zit een stel van een jaar of vijfenveertig dat cider drinkt en stokbrood eet met kaasjes en zalm. Ze proosten.
Ik heb de man naast me een boze blik gegeven omdat meekeek naar de foto's op mijn computer - niet een keer maar voortdurend - en daar voel ik me nu een beetje schuldig over. Hij spreekt slecht Engels en houdt zijn tas op zijn schoot. De mouwen van zijn overhemd zijn opgerold.
Lille. Het licht uit de trein reflecteert in de ruit. Het lijkt wel winter, of zondag.

maandag 1 september

Jasmine

1.59

No ball games

Oploskoffie

Ik laat me er graag op voorstaan dat ik alle soorten koffie drink maar ik ben er achter gekomen dat dat niet waar is. Ik lust geen oploskoffie van Tesco. Mooi woord trouwens, oploskoffie. En ik lust andere soorten oploskoffie ook niet zo erg meer. Sterker nog, ik word er een beetje misselijk van. Ik weet niet waar het aan ligt. Ik hoop dat ik straks ergens echte koffie kan gaan drinken, maar ik zie het een beetje somber in.

Bad

In Engeland is douchen niet vreselijk populair. De meeste huizen hebben een bad, soms met een douche gecombineerd. Engelsen gaan over het algemeen niet elke dag maar een paar keer per week in bad (let op: dit zijn eigen bevindingen, niet onderbouwd door enig wetenschappelijk onderzoek).
Thuis douche ik dagelijks, als ik aan het touren ben minder. Er is vaak er geen tijd om in bad te gaan (mijn tanden poets ik overigens wel twee keer per dag, en ik flos, laat ik daar duidelijk over zijn). Gisteren heb ik echter een bad genomen, terwijl het buiten regende. Het leek wel vakantie.