zondag 30 september

Als het stil is hoor ik alles

Als het buiten stil is hoor ik alles.
Ik hoor de telefoon drie huizen ver en op trilfunctie bij de buren.
Ik hoor de buurvrouw giechelen in bed tegen de buurman.
Ik hoor de koekoeksklok van de buurman onder mij alleen 's nachts. Misschien is hij alleen voor 's nachts.
Ik hoor de buren om me heen naar de wc gaan en ik hoor nog een huis verder dat de wc doorgetrokken wordt.
Soms hoor ik een fluitketel die nog geen waterkoker geworden is.
Ik hoor de man van de vrouw met het blauwe oog die wel eens voor de flat overgeeft schreeuwen.
Ik hoor de wasmachine van het meisje dat boven mij woont en in een ziekenhuis werkt en op paardrijden zit en een Smart heeft.
Ik hoor ergens in de verte een kind in de leeftijd dat de voeten te groot zijn voor het lichaam.
Ik hoor een vogel die uit de boom tegenover mijn raam vliegt.
Ik hoor de wind die de bladeren beweegt van diezelfde boom.
Ik hoor de koffie in de keuken, mijn keuken, en ik ruik de koffie.
Ik hoor de hond. Ze zucht.

zaterdag 29 september

Slaapliedje

Klik hier.

Dieren

De Mensen

Het wringt wat tussen mij en de mensen. Ik had een mevrouw van de woningstichting aan de telefoon over de keukenkastjes, die na twee seconden luisteren begon te insinueren dat het mijn eigen schuld was dat de keukenkastjes naar beneden waren gekomen omdat ik ze te zwaar beladen zou hebben.
Ja, inderdaad, ik bewaar namelijk stiekem bakstenen in mijn keukenkastjes om mijn voedsel mee te verpulveren. Dat is heel goed voor de smaak. En het geeft zo'n lekker prehistorisch gevoel.
Ik heb wat klachtenformulieren ingevuld waarin je de klacht moest beschrijven (de telefoniste deed lelijk) en een oplossing moest geven (leren aan de telefonisten dat ze niet lelijk moeten doen tegen de klanten).
Ik ben in verband met dat alles viel zoveel mogelijk binnen gebleven deze week maar gisteren moest ik wat boodschappen doen. Dat bracht me naar de Mediamarkt waar ik doorzichtige cdhoesjes wilde kopen. Ik kon ze niet vinden en vroeg aan een jongen die er werkte of ze ze nog hadden. Zijn hele gezicht zwol op van verontwaardiging omdat ik hem iets durfde te vragen (hij was hard aan het lachen met een collega en klanten aan het negeren) en met consumptie zei hij dat ze die niet hadden. Hij keek erbij alsof ik een hondendrol in mijn handen had. Dus ik zei: Luister, jij werkt hier, ik wil iets kopen. Ik vraag jou iets, dan moet jij mij normaal antwoord geven. Dat is de deal. Ok?
Daarna werd ik aangesproken door iemand van het wat ooit Foster Parents plan was totdat die jarenlang de boel opgelicht bleken te hebben met de volgende tekst: Mag ik een minuutje van je tijd lenen voor de zielige kinderen? Dus ik zei nee en liep verder, want ik heb geen tijd en geen geld en ik weet niet precies hoe hij een minuutje wil lenen, en wanneer ik dat dan terugkrijg. Waarschijnlijk vlak voordat ik doodga, dat hij langskomt en zegt: Hee, die had je nog tegoed van 28 september 2007. Beetje gek. (Even tussen haakjes: ik had er in Amerika wel eens eentje die zei: Aidsbabies are really cool, you know! Met zulke vrienden hoef je toch geen vijanden meer?)
Toen liep ik door een winkelstraat waar ik een nieuw fenomeen mocht aanschouwen: undercover marktonderzoeksters verkleed als huisvrouwen. Dus hele gewone vrouwen, allerlei types, die nietsvermoedende voorbijgangers aanspraken met de vraag of ze iets mochten vragen (en iedereen zei ja, want ze dachten allemaal dat die vrouwen de weg wilden vragen ofzo) en daarna pas zeiden dat het voor een marktonderzoek was. Ze stonden er een beetje onwennig bij. Het waren er ook veel, drie in een klein straatje, ik voelde me een beetje geïntimideerd.
Maar de klap op de vuurpijl was mijn bezoek aan de of het Rockpalace (een grote muziekwinkel) waar ik speakers wilde kopen. De verkoper keek me even keurend aan en vertelde dat de goedkoopste nog best heel duur waren en daarna ging hij zonder iets te zeggen heel lang met snoeren knoeien. Ik nam aan dat hij iets wilde laten horen en dat was ook zo. Namelijk hele slechte (boemboem)muziek heel hard. Dus ik vroeg of hij andere muziek had en of het zachter mocht want ik hoor niks als het zo hard is. Dat begreep hij niet en toen ben ik maar weggelopen.
Ik vind het goed dat mensen verschillend zijn. Ik vind dat ook leuk. Soms. Maar soms begrijp ik er helemaal niks van.

vrijdag 28 september

Je eigen tuin, Jan Peter

Beste meneer minister-president Balkenende,

Ik maak me ook zorgen om Birma. En ik vind het ook goed om te investeren in vertrouwen tussen Noord en Zuid, West en Oost. Maar weet je waar ik me ook zorgen om maak? Om alle kinderen die dag in dag uit verkracht worden door hun vader. Om het feit dat je als homo of jood in sommige buurten niet kunt wonen omdat sommige mensen dan je voordeur kapot proberen te slaan met een ijzeren staaf. Dat is best eng zal ik je vertellen. Om alle dieren die op hun dood wachten in te kleine hokken zonder licht en afleiding. Voor jouw karbonade. En hoe zit het met de mensen die de bananen plukken die jij eet? De kinderarbeid voor jouw sokken? Of is dat anders met hele dure sokken? En what about mensen die een baan niet krijgen omdat ze de verkeerde kleur hebben en wat vind je ervan dat ik 's nachts niet veilig naar huis kan fietsen vanuit de stad?
Ik weet best dat dit allemaal dingen zijn die niet makkelijk op te lossen zijn. Maar misschien moet je prioriteiten stellen. En misschien moet je van normen en waarden naar geen woorden maar daden.
Ik heb altijd een beetje moeite met Nederlandse muzikanten die protestliederen tegen Bush schrijven en verder niet, omdat dat makkelijk is. Ver van je bed. Daar deed jouw speech me aan denken.
En weet je, ik hou van Nederland. Ik vind het een fijn land om te wonen, over het algemeen. Maar alles behoeft onderhoud. En het is in Birma niet goed nu, dat ben ik met je eens. Maar er is ook genoeg te doen in Capelle aan de fucking Ijssel, om maar een zijstraat te noemen.
Verantwoordelijkheid dus. Dat je later tegen je kinderen kunt zeggen dat je het in ieder geval geprobeerd hebt.

Succes ermee.

Hij was nog een baby

Uit een dode duif komen veel darmen. Ik heb ze er niet uitgehaald, dat heeft iemand anders gedaan, ik denk een vogel. Katten komen niet op deze hoogte. Hij was nog een baby. Zijn darmen lagen op het balkon van de buurman en het stonk. Mijn balkondeur moest dicht en de gordijnen.
De lucht was roze. Hij had nog nooit gevlogen. Het was pas net een beetje begonnen, en dat vind ik zielig.

donderdag 27 september

Verlanglijstje:

Een dekentje voor als het koud is.
Een boek met verhalen.
Een huis dat groot en klein genoeg is met voldoende ramen en deuren.
Een droom over iemand die kwijt is en weer teruggevonden wordt.
Een dier op schoot of als zij/hij daar te groot voor is naast je op de bank.
Thee met honing of koffie zonder honing.
De juiste woorden op het juiste moment of de verkeerde woorden op het verkeerde moment (dat kan soms heel goed zijn).
Een kindje dat naar je zwaait vanuit de bus.
Appels die naar herfst ruiken.
Opgebeld worden door iemand die je maanden niet hebt gesproken maar waar je toevallig vandaag nog aan dacht.
Spinnenwebben.
Vroeg naar bed.
Jarig zoals vroeger.
Dat je je opeens iets belangrijks herinnert.
Dat de slechteriken gestraft worden.
Iemand de waarheid vertellen.
De waarheid vertellen.
Hardlopen door de regen met modder op je benen.
Dat iemand iets zegt waardoor je opeens alles anders ziet, eventjes, want dan wordt het weer normaal, maar met dat andere erbij.
Een liedje.
Een brief.
Een leuke verassing. Of een goede grap (geen mop) waar je als je eraan terugdenkt weer om moet lachen. Of een goed idee.
Dat iemand hetzelfde denkt als jij en dat je diegene kent.
Dat iemand aan je denkt.
Een bos voor de deur en een strand ernaast.
Huilen op de vloer van de keuken om de poes die dood is.
Genoeg tijd.
Groter worden zonder dat het pijn doet.

Zeehond

maandag 24 september

Vreemd

Er is een vreemde man in mijn huis. Een jongen eigenlijk, een lange. Net nieste ik, maar hij zei geen gezondheid want hij is in de keuken en ik zit in de kamer op de bank met de hond en de computer. Hij maakt geluid. Soms tikt het en soms klopt het en soms is het alleen het geluid van gereedschap dat wordt neergelegd op het aanrecht. De jongen zelf maakt niet zoveel geluid.
Ik vraag me af waar hij aan denkt. Misschien denkt hij aan de boodschappen die hij nog moet doen. Misschien denkt hij aan het weekend, of aan de vakantie, of iemand die hij leuk vindt. Misschien mist hij ook iemand, en moet hij straks huilen als hij weer in de auto zit, op weg naar de volgende geiser.

zondag 23 september

Donald Duck is er niks bij

Vandaag had ik de ergste pechdag die ik ooit gehad heb.
Beginsituatie: ik was moe en de hond had een heel zeer pootje (en dat is heel zielig want je kunt tegen een hond wel zeggen dat het goed komt maar dat verstaan ze pas als het daadwerkelijk goed komt).
1: Door het zere pootje van de hond kwamen we 's ochtends moeilijk de voordeur uit en die viel dicht en toen waren we buitengesloten. Gelukkig had er iemand reservesleutels, ware het niet dat hond en ik daarvoor eerst naar een andere locatie in Den Haag, vandaar uit naar Delft en dezelfde route weer terug moesten. Dat duurde ongeveer twee uur. Zonder koffie en ontbijt.
2: Er viel een keukenkastje van de muur op de grond via de geiser. Geiser scheef, waterleiding kapot (het water spoot eruit), overal glas en aardewerk en etenswaren.
3: Na twaalf telefoontjes met woningstichting, energieleverancier, geiserfirma, en een ander obscuur bedrijf bleek dat er een iemand was die wist wat er moest gebeuren en dat is de monteur. En de monteur was al naar huis. Er is dus maar een monteur in Zuid-Holland die weet wat er moet gebeuren. Dat je het weet.
Dus nu zit ik zonder water, want ik heb de hoofdkraan uitgedraaid, en het ergste is dat oma vandaag haar achtentachtigste verjaardag vierde en dat ik daar niet naar toe kon.
Ik heb niks tegen pech (en ziek en dood zijn erger), ik stoot bijvoorbeeld heel vaak mijn hoofd en dat is prima, maar soms is het gewoon een beetje te veel op het verkeerde moment.

zaterdag 22 september

Licht 2

Wanneer heb jij voor het laatst iemand aangekeken? Echt aangekeken, niet omdat je de pindakaas wilde? En wanneer heb jij voor het laatst echt naar iemand geluisterd?
Gisteren en vandaag heb ik 4 en 8 uur in een lift gezeten. Ik heb mensen naar boven en beneden gebracht. In niet zomaar een lift, in mijn lift. De lift was eigenlijk een liedje, met tekst en tekeningen en spulletjes en vogeltjes aan het plafond. Of mijn huis, of mijn kantoor, of mijn ruimteschip. En ik was eigenlijk een vogeltje (of een liftengel, zoals de gebouwbeheerders - mijn nieuwe vrienden - me noemden). Er gingen steeds een of twee mensen mee. Dat is heel intiem en het is spannend. En het was geweldig. Iedereen vond het geweldig. De mensen en ik.
Het was best moeilijk om dit te doen. Ten eerste al om het te bedenken in dit rare nu. En eigenlijk moest ik teveel spullen dragen (mijn werk is altijd anders maar een ding is altijd hetzelfde, dat is dat ik met te veel spullen met het openbaar vervoer moet, en dat niemand opzij gaat op de trap. Ik hield me vast aan de gedachte dat ik hier in ieder geval niet mee naar Engeland hoefde en ik had mijn oudste broek aan als steun) en mijn vleugels zakten af en het duurde even voordat ik wist hoe ik de vogeltjes op moest hangen.
Maar.
Als je een liedje speelt voor iemand die 50 centimeter van je af staat dan is er geen ruimte voor nep. Dan is er alleen maar echt. Voor degene die speelt en voor degene die luistert. Mensen komen binnen met een houding (verlegen, stoer, sceptisch, joviaal) en in 30 seconden is dat weg. Er gebeurt iets. En dat is fantastisch om mee te maken. Om mensen zo te zien. Zonder masker.
Er was een mevrouw die vier keer mee ging naar boven en naar beneden omdat ze graag foto's wilde maken van de vogeltjes en dat lukte niet (omdat het ging om het uitzicht had iedereen een camera mee, ik ben nog nooit zo vaak gefotografeerd door niet-fotografen, en dat was ook een rare ervaring, en ook de gedachte dat dat ik nu tussen de foto's van het uitzicht zit in een map op hun computer). Er was goedkope aftershave en duur parfum. Er waren meneren die heel hard mee ging neuriën. Er waren mensen die heel hard drie keer 'gezellig!' riepen. Er waren kinderen en bejaarden en stoere jongens en stoerdere meisjes en malle eppies en mensen die alleen maar omhoog konden kijken of alleen naar hun schoenen.
Een modern compliment is trouwens 'Je moet met Idols meedoen' (of:' Zij moet echt met Idols meedoen'). Wat een gek compliment. Wat een gekke wereld.
Er waren twee wat oudere mensen die na het liedje even bleven staan om na te genieten. Ze hadden het heel mooi gevonden, zei de meneer. Toen was hij even stil en hij zei: 'En het is vandaag onze trouwdag.'
Het is overigens wel zo dat na 4 uur onafgebroken spelen de mensen op elkaar gaan lijken. En na 6 uur gaat iedereen op mijn ouders lijken. Ik had er niet zo over nagedacht dat ik ook echt zo lang moest zingen. Het was een soort marathon, iets met uithoudingsvermogen.
Ik zou dit wel willen worden, en dan reizen van lift naar lift.
Mensen zijn mooi.

vrijdag 21 september

Licht

Vanavond (van zes tot tien) en morgen overdag (van elf tot zeven) speel ik in een lift in het KPN gebouw in Rotterdam. Meer informatie vind je hier. Ik speel een liedje als vogel en je krijgt ook nog een kadootje. Het gaat over licht en zwaar en vliegen en landen. En over de wereld vanuit de lucht.

donderdag 20 september

Ter land, ter zee en in de lucht

In mijn wereld zouden dingen wat eerlijker verdeeld zijn. Zouden mensen beter voor hun kinderen zorgen, en hun dieren, en de planeet, en elkaar. Beter voor zichzelf zorgen. In mijn wereld zou de hond minister van Jeugd en Gezin zijn en Rouvoet een wintertenenvariant. In mijn wereld zouden de verschillende leiders van de verschillende landen elk jaar verplicht meedoen met Ter land, ter zee en in de lucht. Dat lijkt me namelijk leuk. Ze moeten wel zelf hun karretjes bouwen (neem vanavond even een minuutje om daar over te fantaseren).
Mensen zouden beter om zich heen kijken - want de wereld is mooi, juist waar je het niet vermoedt - en er zou minder pech zijn. Wel wat pech, want anders is er ook niks aan. Maar minder van die rotte pech die sommige kinderen hebben vanaf hun geboorte, van die pech die niet meer overgaat.
In mijn wereld zouden sommige dingen voor altijd zijn. Niet dat alles altijd maar weggaat, en dood.

Vertrouwen

Terwijl ik dit schrijf zit er een duifje in mijn keuken. In een kartonnen doos. Het is nog een jonge duif. Zijn of haar ene oog is heel erg ontstoken, of eigenlijk de helft van zijn hoofdje. Ik hoop heel erg dat het nog goed komt.
Ik zag hem voor de flat zitten toen ik met de hond ging wandelen maar ik moest eerst echt met de hond wandelen. Want dat was belangrijk. Toen ik terugkwam, kon ik het duifje niet meer vinden. Ik heb een tijdje gezocht (op mijn knieën in de blubber voor de bosjes) en vond hem uiteindelijk op een tak. Ik kon hem zo pakken. Hij vindt het niet leuk in de kartonnen doos in de keuken maar het kan even niet anders. Aangevreten worden door katten of meeuwen is ook niet fijn. Duiven zitten liever op schoot dan in een kartonnen doos, dat is echt waar, maar dat kan niet in huis, en zeker niet met de andere dieren.
En ik heb het echt heel druk. Maar dit relativeert druk. Want dit moet.

Voor iedereen die een half uur lang meegeleeft heeft: het komt niet goed, het duifje heeft pokken en ze gaan hem laten inslapen. Ik las op internet dat dat niet hoeft maar ik laat het los.
Later begin ik een duivenasiel.

dinsdag 18 september

Droom

Ik droomde vorige week dat iemand die dood is opnieuw dood ging. Het was een belangrijke droom. Diegene is namelijk in het echt niet op een goede manier doodgegaan. Zonder afscheid te nemen. In mijn droom was ze in het ziekenhuis, en waren haar dochters bij haar. We wisten dat ze dood zou gaan. We stonden in de hal van het ziekenhuis (ik kwam als laatste binnen want ik had het druk) en ik wist dat ze in het echt al dood was, en dat het een droom was, maar tegelijk was het echt. Opeens realiseerde ik me dat ze nog leefde, en dat ik dus nog iets tegen haar zou kunnen zeggen (ik hou van je. Is er ooit iets anders belangrijk?) en dat was zo'n goed moment, opeens was het mogelijk. Toen kwam er een man uit de kamer waar ze lag en hij zei dat iets dat ik niet verstond, maar ik wist dat ze overleden was (ik vroeg het aan mijn zusje, die had het wel verstaan). En ik was heel verdrietig maar ook heel blij, dat ze doodgegaan was terwijl haar kinderen haar handen hadden vastgehouden, dat het deze keer goed was gegaan.

maandag 17 september

Learning to love you more

Ik las vanochtend toevallig dit. Ik vraag me dan ten eerste af hoe dat gaat:
Schat, je moet echt iets aan je borsten doen.
Vind je? Dat lijkt me zo'n gedoe.
Ik had het er nog met Henk over, en die vond het ook.
Henk, welke Henk?
Henk van Carla.
Heb jij met Henk van Carla over mijn borsten gepraat?
Enzovoort dus.
Maar wat ik zo erg vind, is de laatste zin. Negen procent van de mannen die met zo’n ingreep te maken kreeg, zegt meer van zijn vrouw te houden dan voorheen.
DAT KAN TOCH NIET OF BEN IK NOU GEK? Volgens mij kan dat helemaal niet. Maar misschien ben ik wel gek. En dat alles op maandagmorgen.

zondag 16 september

Duivenleven

De eieren van het duivenpaartje op het balkon van de buren zijn uitgekomen. Ik heb de kleintjes even gezien, maar meestal zitten ze onder een van hun ouders, een goede plek voor duivenbaby's.
Bij deze een toast, dat het ze goed mag gaan in hun duivenleven, en dat het allemaal maar goed mag komen, voor iedereen.

Linken op zondag

Dit is echt de beste website die ik ooit gezien heb (en de enige waar ik ooit hardop om heb moeten lachen). Miranda July is te gek. En dit is ook te gek.

De Blikopener

Ik heb slecht blikopener karma. Mijn blikopeners gaan altijd na drie blikjes stuk. Ik had het vroeger ook met de knoflookpers, maar toen had ik opeens een goede en die doet het nu al dik een jaar. Misschien ben ik te sterk voor mijn blikopeners. Al mijn fietsen gaan namelijk na verloop van tijd doortrappen, en iemand vertelde me laatst dat dat is omdat ik te snel fiets voor een gewone fiets. Ik denk zelf dat het komt omdat ik nooit nieuwe fietsen heb maar altijd oude en die gaan op een bepaald moment gewoon kapot, maar toch, denken dat ik te snel fiets is ook wel leuk. Terug naar de blikopener. Ik gebruik niet vaak een blikopener maar bijvoorbeeld kikkererwten zitten in blik (misschien moet ik ze gaan weken maar ik geloof niet dat ik aan dat soort dingen wil gaan beginnen, dan is het einde zoek, voor je het weet brei ik truien voor de kindertjes in Roemenië en ik kan echt voor geen meter breien) en ik wil ze wel graag uit dat blik. Een blikopener die het een beetje doet (stukje wel, stukje niet, zodat het blik op drie plaatsen los is maar nergens los genoeg en ook niet goed om te buigen) kan een mens bijna tot razernij drijven. Niet zo erg als een computer die niet doet wat je wil natuurlijk. Maar een computer heeft meer verantwoordelijkheden. De enige verantwoordelijkheid van een blikopener is het blikje open maken. En als hij dat niet doet moet ik hem eigenlijk meteen weggooien maar ik ben zuinig en dan zit ik dus met de gebakken peren.
Ik wil voor mijn verjaardag een goede blikopener. Daar verheug ik me dan de komende vier maanden vast op.

Ik zat er nog even over na te denken, maar misschien is het wel een gat in de markt, een serie spullen met het Eva-proof keurmerk. Dat kan dus alles zijn: glazen, bekers, borden, bestek, blikopeners, kurkentrekkers, spiegels, knoflookpersen, fietsen, auto's, cd's, föhns, deuren, panty's, schoenen, gitaren, plafonds, muren (de lijst van dingen die ik wel eens stuk gemaakt heb is nog veel langer maar nu heb je een idee. Wel imposant trouwens zo). En die producten hoeven helemaal niet duurder te zijn, want soms gaan goedkope dingen heel lang mee.

zaterdag 15 september

De kroeg

Ik zou wel naar de kroeg willen. Om bier te drinken en bij te praten. Dat is nogal zeldzaam. Ik heb nog vaker de behoefte om iemand dood te schieten dan om naar de kroeg te gaan. Het zou waarschijnlijk ook tegenvallen als ik er echt zou zijn. Ik geloof dat ik in 1996 voor het laatst vrijwillig naar de kroeg ben geweest. En de dichtstbijzijnde personen waarmee ik wel naar de kroeg zou willen wonen in Amsterdam, of in Rotterdam nu ik erover nadenk, en dat vind ik dan weer teveel moeite. Dus ik denk dat ik maar iemand op ga bellen die ik lang niet gesproken heb en dan neem ik er wel een wijntje bij.

In de tram

Vorige week werd ik in de tram gecontroleerd door controleurs in burger. Dat was een surrealistisch toneelstuk van de bovenste plank. HTM medewerkers die deden alsof ze gewone passagiers waren die deden alsof ze HTM medewerkers waren, zoiets. Ik herinner me de toneelstukjes die we op vrijdagmiddag deden op de lagere school, en zo keken ze ongeveer. Als in een toneelstukje op de lagere school. Alsof ze hun tekst wel uit hun hoofd hadden geleerd maar geen idee hadden wat het betekende.
Ik denk dat het heel vaak zo is dat mensen dingen zeggen waarvan ze vermoeden dat ze die zouden moeten zeggen maar waarvan ze eigenlijk niet precies weten wat het betekent. Ik probeer daar heel precies in te zijn, omdat taal mij houvast geeft en omdat ik kastelen bouw van woorden. Maar soms ben ik daar weer, in de aula, op een middag die naar natte regenjas ruikt, een klein meisje met grote woorden, en waar het over gaat ergens in het midden.

vrijdag 14 september

Wat een rare dag

Allereerst was daar de schijnaardbei. Net zoiets als schijnzwanger denk ik.

Daarna deze pruik in de fietsenstalling.

Op station HS: Maak kennis met de vernieuwde zelfspoelende toiletten. Schoon en fris. In de trein. Nah. Dacht het niet. En waarom op een voet? Kun je er ook goed je voeten wassen in het toilet? Zelfspoelend?

En dit is echt met stip het engste land wat ik zou kunnen bedenken. De Hardcore Republic. Zoals je op de foto ziet wonen er ook hele enge mensen.

5

Het laatste (en waarschijnlijk het meest omstreden) leuke is vroeg opstaan als het niet hoeft en naar buiten. Dan is de wereld namelijk een beetje van jou (en de vogels). En heel mooi vers en nieuw. Zoals een boek waar je nog niet in begonnen bent of wasgoed buiten aan de waslijn of pasgeboren poesjes. Alles kan nog.

donderdag 13 september

4

Vandaag heb ik iemand in Canada (dat klinkt heel vijftiger jaren) een brief geschreven. En geen email. Ik schrijf bijna nooit meer brieven, en dat is zonde. Brieven zijn goede dingen namelijk.

woensdag 12 september

Aim

Ik word een beetje zenuwachtig van al die leuke dingen en ik krijg er het gevoel van dat ik in Sesamstraat woon. Dus vandaag een foto. Genomen in NYC in 2005.

dinsdag 11 september

3

Eigenlijk had ik Art must be beautiful (naar Art must be beautiful, artist must be beautiful van Marina Abramovic) opgeschreven maar dat werd toch niet helemaal zoals ik het in gedachten had en eigenlijk sloeg het ook nergens op om dat op pannenkoeken te doen. Ik ben nogal associatief.
Vandaag heb ik dus pannenkoeken gegeten want dat had ik al een jaar niet gedaan. Het is ook maar een keer per jaar lekker. Ik had nog nooit voor mezelf pannenkoeken gebakken omdat ik dat teveel gedoe vind en dat leek me leuk om te doen en dat was het ook wel.

maandag 10 september

2

minispandoek (goud nepleer en kant)

1

beestjes in de boom ('s ochtends vroeg, Den Haag)

Leuk

Ik ga deze week elke dag iets leuks doen en dat ga ik documenteren en dan plaats ik het op mijn weblog. Het gaat om leuke dingen die ik normaal niet doe omdat ik er geen tijd voor heb of geen geld of geen zin in omdat ik het teveel gedoe vind. Dingen die al afgesproken waren of die ik elke dag doe tellen niet. Ik ga elke dag iets leuks nieuws bedenken en dat ga ik doen.
Gisteren had ik dus de schoorsteenmantel geverfd (de kleur is beter in het echt).

zondag 9 september

Een beetje mis en een beetje kapot

Alles gaat een beetje mis en een beetje kapot. Ik heb mijn gitaar stuk laten vallen (gelukkig was het de goedkoopste) (en hij doet het nog, ook al zit er een gat in). De gitaar bleek niet Eva-proof (mijn piano is dat bijvoorbeeld wel, die heb ik ook wel eens laten vallen en mijn laptop ook). Verder had ik een zeer sterke behoefte om mijn schoorsteenmantel te verven, en dat is best goed gelukt, ik heb alleen mijn kin meegeverfd - dus die is nu groen, ik heb namelijk geen terpentine. Terwijl ik aan het verven was realiseerde ik me dat ik geen kranten had neergelegd tegen het lekken en dat ik dus geen terpentine had om de randjes mee schoon te maken, dus de randjes zijn ook groen. Net als het leven zelf. En mijn kin dus.
Het geeft niet dat alles een beetje mis en een beetje kapot gaat, denk ik. Daar komen vaak de mooiste dingen uit voort. Soms niet meteen, maar later wel.

Politiek

Als toevoeging op het stukje over het autobiografisch gehalte van (mijn) kunst een stukje over of kunst wel of niet politiek moet zijn of is.
Ik las eens een interview met de zangeres van een Nederlands bandje dat het vooral in Amerika goed doet. Er werd gevraagd of zij een boodschap had met haar muziek en toen antwoordde ze: 'Boodschappen doe je maar in de supermarkt'. Ik vond dat een beetje jammer en ben het daar niet mee eens. Ik denk namelijk dat alles altijd politiek is (en ik geloof niet zo heel erg in een scheiding tussen hoge en lage kunst). De manier waarop je eruit ziet, wat je zegt en doet. Je kunt ervoor kiezen om dat te behandelen in het werk dat je maakt of niet, maar het feit blijft dat je als je iets maakt wat anderen kunnen zien of beluisteren je te maken hebt met die anderen. Je presenteert jezelf op een bepaalde manier. Ik denk trouwens ook dat de manier waarop een maatschappij in elkaar zit kunst meer of minder politiek maakt. Als ik een liefdesliedje over een man schrijf dan is dat een liefdesliedje. Als ik een liefdesliedje over een vrouw schrijf dan is dat een politiek statement. Het is echter hetzelfde gevoel (hoewel bepaalde religieuze groeperingen dat tegen zullen spreken, maar het is hetzelfde gevoel voor de religieuze groepering die ik ben).
En dan is er nog iets anders, en dat is dat ik denk dat kunst (onder andere) gaat over mensen anders laten kijken, en dat het de verantwoordelijkheid is van de kunstenaar om kritisch naar de maatschappij of de mensen of de planeet te kijken (en zo compassie te bevorderen!). Dat gaat verder dan wat je stemt, het gaat over alle keuzes die je maakt (wat je eet, zegt, koopt, zingt, wat maakt wie je bent). En dat is genuanceerd en ingewikkeld maar wel belangrijk. Zeker in een wereld die zo gericht is op oppervlakte, uiterlijk, consumeren, waarin alles te koop lijkt en waarin er zo weinig ruimte is om te voelen wat je eigenlijk voelt.

zaterdag 8 september (de tijd gaat snel)

Klacht

Ik heb hier een klacht ingediend tegen de reclame waar ik donderdag over schreef. Het zou mooi zijn als meer mensen dat doen (mocht je geen zin hebben om zelf iets te bedenken dan kan ik je mijn klacht mailen).

Draaiorgels

Het is moeilijk te geloven maar in het grote winkelcentrum waar ik naast woon is het altijd gezellig. Vandaag is er een klimmuur waar alle mensen met een boog omheen lopen (alsof er een zuigende werking vanuit gaat) en een draaiorgel dat Heiho, heiho speelt en Oranje boven en NATUURLIJK Heb je even voor mij. Ik denk dat de enige muziek in de hel van draaiorgels komt. Heel veel hele harde draaiorgels. Misschien kunnen we in plaats van militairen voortaan draaiorgels uitzenden? Om de vijand in de war te maken. Of is dat gemeen?
Als ik iets te zeggen zou hebben in dit land zou ik als eerste de draaiorgels verbieden. Oh nee, als tweede, als eerste de bio-industrie.

vrijdag 7 september

Vloeibare Massa

Het gegeven van de vloeibare massa laat me toch niet los.
Ik verander in een vloeibare massa wanneer ik verliefd ben of wanneer er iemand doodgaat of ernstig ziek is, wanneer er iets gebeurt wat de wereld op zijn kop zet (mooi gezegde, de wereld op zijn kop, alle moleculen op hun kop geven exact hetzelfde plaatje en toch is alles anders). Ik kijk in de spiegel en ik ben dezelfde persoon (hoewel ik trouwens voor geen meter lijk op mijn spiegelbeeld en alleen op sommige foto's van mezelf), ik klink hetzelfde en ik drink 's ochtends koffie zoals altijd. Maar ik ben anders. Priotiteiten verschuiven, er zijn antwoorden waarvan ik de vraag helemaal niet gesteld heb, oude vragen lijken niet relevant, en nieuwe vragen zijn net uitroeptekens. Ik kan jou laten zien wat ik zie, omdat ik het opnieuw zie. Ik ben onzeker omdat ik opnieuw een balans moet vinden. Houvast. Ik zie alles omdat ik het opnieuw zie. Omdat alles nieuw is, altijd, alleen meestal zien we het niet omdat we het druk hebben. Dat is zonde.
Er is altijd meer dan je had kunnen bedenken. Dat is het wonder. Een wonder.
En hoewel het altijd nu is, is er ook altijd toekomst. De toekomst is een zee met dieren en zeemeerminnen en verdwenen steden en gezonken schepen en schatten en geesten van mensen die dood zijn en mensen die nog geboren moeten worden. Ik zit op het strand en ik gooi een steentje in het water. Het maakt een, twee, drie, vier kringen.
Misschien spoelt het weer aan.
Misschien blijft het daar liggen, op de bodem van de zee, tot het later is.

donderdag 6 september

Les 84

Ik vind dit een zeldzaam beledigende reclame. Er staat: 'Les 84 Hem in verleiding brengen.' Ik geloof niet dat ik wil weten wat lessen 1 t/m 83 zijn. Het zijn waarschijnlijk lessen in onderdanigheid, beschikbaarheid, alleen je uiterlijk is belangrijk en wat anderen van je denken, ongetwijfeld ook baren en koken en schoonmaken en scheren (alles weg! net alsof je weer een kind bent!), dun zijn. Wat ik hier slecht aan vind, is dat het een raar beeld neerzet over hoe een vrouw moet zijn voor de jeugd (m/v) en eigenlijk ook voor de rest van de bevolking. Reclame heeft enorm veel invloed en zou juist educatief moeten zijn. En ten tweede stoor ik me aan een grote foto van een bijna naakte vrouw in een tramhokje, als vrouw, omdat het sexisme acceptabel maakt. Het is respectloos.
Een voorbeeld: als ik hardloop in het park word ik voortdurend nagekeken en aangesproken. Dat is echt ongelooflijk vervelend. Ik draag baggy kleding (en al liep ik naakt!) en ik loop voor mezelf, niet omdat ik contact wil met wie dan ook. Ik zou graag willen dat de wereld een veilige ruimte was waar iedereen zich gewoon thuis kon voelen. Dit soort posters helpen niet mee.

woensdag 5 september

Rotterdam Centraal

Vlinder

Ik heb een boekje gelezen over vlinders. Ik vind vlinders een beetje vies van dichtbij maar er stonden hele fascinerende feiten in, vooral voor iemand met gevoel voor metafoor zoals ik. Zo reist de Monarchvlinder in drie generaties van Californië of Mexico naar Canada. Dat is nog eens een doel voor ogen hebben in het grotere geheel. En rupsen groeien in schokken. Ze eten zich vol tot ze te groot zijn voor hun huid, en dan barsten ze uit hun oude huid met hun nieuwe huid er al onder. Maar wat ik vooral heel mooi vind is de transformatie van rups naar vlinder. Een rups spint een cocon om zich heen, dan verandert hij voor een gedeelte in een vloeibare massa en dan wordt hij van daar uit een vlinder. Dat is toch fantastisch? Stel je voor: eerst ben je baby, dan ga je naar de lagere school en de middelbare school en op een bepaald moment spin je een cocon om je heen, je verandert in een vloeibare massa, en dan kom je als een heel nieuw wezen tevoorschijn. Met alle informatie nog in je DNA (wat zou een vlinder zich herinneren van zijn rupsentijd?). Het is overigens vooral het gegeven vloeibare massa wat ik mooi vind. Zo radicaal.

maandag 3 september

zondag 2 september

Brussel

Ik werd vannacht wakker van mijn eigen stem. Ik moest heel hard schreeuwen in mijn droom (ik riep mijn nichtje). Eerst kwam er geen geluid uit, maar later wel en ik was heel lang in het stuk tussen slapen en wakker en dromen en wakker. Ik hoorde mezelf in mijn hoofd en met mijn oren. Het verschoof langzaam van binnen naar buiten.
Het was fijn want soms probeer je in een droom te schreeuwen en blijf je stil (zoals je soms probeert te rennen maar niet vooruit komt) maar nu kwam er geluid en dat voelde denk ik hoe het voelt als je opeens kan vliegen.
Soms kan ik vliegen in mijn dromen.

Surbiton

zaterdag 1 september

near Brands Hatch

Uiteindelijk kwam het toch nog goed. De afgelopen dagen waren qua spelen een soort aaneenschakeling van pech, verkoudheid en rare dingen maar vandaag speelde ik op een goed festival met goede mensen.
Ik speelde op het WIMfest, een vrouwen only festival - een politiek waar ik het overigens niet mee eens ben. Om twee redenen: ten eerste vind ik het niet eerlijk om mensen uit te sluiten om iets waar ze ook niks aan kunnen doen en ten tweede geloof ik in dialoog - maar ondertussen was het dus wel heel leuk. Voornamelijk omdat bijna al mijn vrienden uit Londen er waren. En dan bedoel ik niet myspacevrienden, want daar waren er ook een paar van (en ze lijken bijna nooit op hun foto) maar de mensen die ik al een tijdje ken, waar ik bij gelogeerd heb en waar ik ook tussendoor contact mee heb. En iedereen was aardig, of lief, en blij dat ik er was, er was eten en drinken en de zon scheen en acht uur singer-songwriters luisteren was niet erg omdat ze a) vrij goed waren (over het algemeen) en b) aardige mensen die ik ken.
Het begon al goed met een lift van vreemden (die ook naar het festival gingen en voor mij twee keer reden), van het station naar het festivalterrein. Ik speelde redelijk op tijd en ik heb fijn gespeeld en verder heb ik heel veel gelachen. Voornamelijk met mijn vriendinnetje Jessica waar ik altijd heel erg mee kan lachen (over of torren ook geesten zien, of alleen torrengeesten, over een gitaar die heel goed klinkt maar nog veel beter ruikt, een buitengewoon goed ruikende gitaar, dat soort dingen). En lachen is niet meer zo in tegenwoordig maar het is wel leuk. Ook heb ik een hond gevangen die weggelopen was en bang voor de mensen. En aan het einde van de dag hebben we badminton gespeeld op muziek, wat bijna net zoiets is als dansen.