31 oktober
Horen
30 oktober
Wintertijd II
Het is het jaar van de zeldzame ziektes. In de lente had ik last van rode vlekjes die kwamen, jeukten en gingen, nu beperkt een ontsteking aan mijn evenwichtsorgaan mijn bewegingen. Het maakt de dagen waziger, rekt alle ervaringen uit, geeft ze een slaapachtige sfeer. Ik denk veel na over land, de grond waar we op lopen, de schoonheid van land. Het zijn losse gedachten, ze hoeven nergens heen, hebben met de toekomst te maken, ik weet nog niet precies hoe. Ik ontdekte ook dat mijn nieuwe onderzoeksvoorstel lijkt op mijn nieuwe roman, het is altijd vreemd hoe die dingen buiten mij om een eigen leven leiden en zich dan aan me presenteren: kijk, we horen bij elkaar. Verder pofte ik laatst voor het eerst van mijn leven kastanjes, draag ik alweer een tijd mijn winterjas, ben ik blij dat de ochtenden kouder worden, hoewel handschoenen nog lang niet nodig zijn.
29 oktober
Wintertijd
Het zachte lichtblauw, waterig, soms donkerder blauw, altijd mat, nog niet schitterend. Het diepe donkergrijs, duidelijk geen zwart, en al het lichtere grijs tot wit (al het zilver). Sneeuwwit, grijswit, vaalwit, gebroken wit. Niet het zware herfstrood, geen oker, geen groen. Hooguit wat kleine sliertjes goud, hooguit wat fris helder rood.
28 oktober
Nog een vogeltje dat zich vermomd heeft
27 oktober
V
Om een uur of negen zag ik ganzen overvliegen, veel meer dan anders, en het was meer dan een aantekening bij de stad of een teken uit een andere wereld: het liet de mist zien en gaf het grijs van de lucht een doel (achtergrond te zijn); het zette iets recht in een ochtend die tot dan toe nog weinig voorstelde en wel een steuntje in de rug kon gebruiken.
26 oktober
Bloemkool uit de oven
Dit najaar eet ik vaak groenten uit de oven - makkelijk en lekker. Denk aan pompoen, paprika, (zoete) aardappel, of wat dan ook (kikkererwten erbij is ook lekker). Gewoon snijden, insmeren met wat olie met een paar tenen knoflook erdoor gehakt alsmede wat zout en peper, en dan in de oven (een minuut of 20 op 200 graden, het moet wel goed gaar zijn, dus gewoon in de oven laten als het nog niet goed is). Gisteren ontdekte ik dat bloemkool uit de oven op deze manier ook heel lekker is. Misschien weten jullie dat allemaal allang al. Maar if not: koop een bloemkool, snij hem in plakjes en maak dit, je zult niet teleurgesteld worden.
25 oktober
I am the saddest tree I carry the whole sky and nobody carries me
24 oktober
Namen, woorden, wij versus zij
1. 'De nieuwe coalitie wil verschillende ministeries een nieuwe naam geven. De meest opvallende is die van 'Veiligheid en Justitie', dit wordt na de kabinetswisseling omgedoopt tot 'Justitie en Veiligheid'. De vier partijen vinden namelijk dat justitie voor veiligheid hoort, omdat het de basis vormt van de rechtsstaat.' (lees hier verder, deze grap gaat een paar miljoen kosten). Halbe Zijlstra wil Nederland ondertussen vooral zo houden als het is. Hij wordt ook horendol van mensenrechten.
2. Facebook sloot een kunstmatige intelligentiemachine omdat die een eigen taal ontwikkeld had.
3. Limburgers hebben liever buitenlanders dan mensen uit andere delen van Nederland, en vooral PVV-stemmers vinden dat Limburgers betrouwbaarder en vrijgeviger zijn dan andere Nederlanders. (hier)
23 oktober
Je aardappelhart
23 oktober
Duivenvoer
De vrouw van de dierenwinkel had me in de Telegraaf gezien en ook nog bij RTL Late Night, dat ze aanduidde als Late. 'Je wordt beroemd,' zei ze. 'Waar ging het ook alweer over?' De honden kregen snoepjes. Doris neemt ze niet van haar aan als ze daar alleen is, maar nu was Olli erbij en durfde ze wel. Alleen de echt lekkere snoepjes, voor de andere haalt ze haar neus op. Ik kocht voer voor de duiven, en de vrouw van de dierenwinkel vertelde dat ze ooit een klant had die iedere week een grote verpakking duivenvoer kwam kopen. 'Voor zichzelf.' Hij at het gekookt, iedere dag een handje, tegen de kanker. Want duiven krijgen nooit kanker. De vrouw van de dierenwinkel zei tegen de honden dat zij vast duivenvoer zouden krijgen vanavond. Olli lust dat trouwens wel. We vertrokken weer, buiten regende het nog steeds. Thuis kregen de honden een kluif.
22 oktober
Holding yourself
21 oktober
Reiger met hondenmasker
21 oktober
De bankreiger
Bij De Nederlandsche Bank woont een reiger, een jonkie. Ik zag haar of hem voor de zomer vaak als ik met Doris van de cursus terugkwam, de laatste tijd zie ik haar of hem minder. Van de week vloog de reiger ineens over mijn hoofd toen ik uit de stad naar huis fietste. Het ontroerde me, de flapperende vleugels en het eenzame bestaan, maar het zal voordelen hebben om hier als reiger te wonen - er is in ieder geval weinig concurrentie, en misschien wonen er voerende mensen in de buurt.
20 oktober
Me too
Het punt met veel van de mildere me too ervaringen is dat ze (voor mij) onderdeel zijn geworden van de achtergrondruis van alledag - zo gaat het nou eenmaal, en de grens tussen gewoon niet serieus genomen worden omdat je in een vrouwenlichaam geboren bent en ongewenste aanrakingen is vloeibaar, alles kan gebeuren. Toen ik als muzikant werkte, was het aan de orde van de dag (van geluidsmannen die altijd over je hoofd de man in de band aanspreken tot 'fans' in steegjes); nu blijft het voornamelijk bij wat cyberstalkers en denigrerend gedoe in de journalistieke/academische context. Het meeste raakt me echt niet, los van een lichte ergernis over altijd op mijn hoede moeten zijn.
De laatste keer dat ik echt verrast werd was een paar jaar geleden, nota bene tijdens een conferentie over dieren. Dat zijn normaal gesproken plekken waar ik me heel veilig voel omdat, normaal gesproken, de collega's van alle genders zich bewust zijn van machtsrelaties en dergelijke. Collega X, die ik niet kende, een Nederlander die in het buitenland woont, mailde me vooraf met de vraag koffie te gaan drinken en de stand van zaken in de dierethiek in NL te bespreken. Dat hoort bij het netwerken, dus ik mailde vriendelijk terug, prima, leuk. Tijdens de conferentie, het was bij MANCEPT in Manchester, dan zit je dus steeds met hetzelfde clubje in een zaaltje, bleef hij me voortdurend aanstaren (een grote gummi-achtige man). Het was zo erg dat collega's me vroegen wat er aan de hand was. Hij kwam in de pauzes te dichtbij staan, zat net niet aan me, en wilde aan het eind van de dag geen nee horen toen ik niet met hem mee wilde om iets te gaan eten. Letterlijk niet, terwijl ik letterlijk nee zei. Hij wilde niet weg. Dit was dus tussen honderd collega's. Ik heb een paar collega's ingeseind, gezegd, met de man aan mijn zijde dus, dat ik met hen meewilde en de situatie uitgelegd. De collega's zeiden hem ook dat ik niet wilde, uiteindelijk droop hij af. Ik heb nog mijn andere Nederlandse collega op de hoogte gebracht (zodat hij haar later die avond niet zou pakken) en toen zijn we vertrokken. Er is de volgende dag over gesproken, toen bleek ook dat hij het jaar ervoor een serveerster had lastiggevallen en dat hij het gewoon altijd probeert. Een onzekerder iemand was misschien met hem meegegaan.
Ik heb er later nog met wat collega's over gesproken en het is blijkbaar deel van een groter probleem. Er is niet echt wat aan te doen. De organisatoren van het panel hebben hem duidelijk gemaakt dat hij met dit gedrag verder niet welkom is, maar op andere conferenties en in andere panels kan hij gewoon doorgaan. En hij is niet de enige.
19 oktober
In de categorie 'gemak dient de mens'
Beste mevrouw Meijer,
Voor het vak Nederlands moet ik een boekanalyse maken over uw boek het vogelhuis. Verder moeten wij ook vertellen wat de schrijver onder kunst en literatuur verstaat. Het leek mij een goed idee om u dit via de mail te vragen! Graag zou ik daarom weten wat u hieronder verstaat?
Met vriendelijke groet,
18 oktober
Nu het donker steeds verder de dag inkruipt
We bewaren de vorm van de dagen door handelingen te herhalen, van kachels aansteken naar havermout, werk op het land, warm eten. We bewaren dagen door ze een vorm te geven, door de vorm erin te boetseren, handeling voor handeling. We vormen onszelf naar de dagen: we staan vroeg op in het donker, blijven binnen als het koud is (het weer vormt de dagen, de dagen zijn het doek waarop het weer geschilderd wordt), we raken elkaar aan. We zijn moe en uitgerust, we gaan slapen en staan op. We slapen tegen elkaar aan als vogels op een tak, als katten in een mand. We bewaren onszelf in die dagen.
17 oktober
En steeds die vreemde lichtrode zon.
16 oktober
Naast het dassenpad
15 oktober
Krans, boeket
14 oktober
Degene die je begrijpt
Een oudere heer schreef me onlangs over de herten die af en toe zijn tuin in kwamen. Niet alleen begrepen ze het leven beter dan hij, maar ook leken ze hem beter te begrijpen dan hij zichzelf. Een tijd geleden schreef iemand me iets dergelijks over zijn witte kat. Zij begreep hem beter dan de anderen in zijn leven. Over wat het begrijpen inhield schreven beide mannen - allebei hoogopgeleid, erudiet, niet uit de softe hoek - me weinig. Het leek iets dat voor zich spreekt, dat niet zozeer onmogelijk is om in woorden uit te drukken, maar dat gewoon geen woorden nodig heeft, zich in die laag van het bestaan niet afspeelt.
13 oktober
De muizen hebben ook weer een schoon gebitje
12 oktober
Het is soms best eng om iets nieuws te doen
11 oktober
Het evenwichtsorgaan
10 oktober
These days II
9 oktober
These days
8 oktober
Herten leren jagers te slim af te zijn, maar daarmee zijn ze nog niet vrij
Een tijdje geleden verscheen er een onderzoek over vrouwelijke wapitiherten, die wanneer ze een jaar of tien zijn geleerd hebben jagers te vermijden (maw, als ze voor die tijd niet doodgeschoten zijn worden ze eigenlijk ook niet meer doodgeschoten). Filosofie Magazine stelde mij hier wat vragen over en mijn antwoorden kun je hier lezen.
7 oktober
Toeval
Vlak voor het park zag ik een grote hoeveelheid blaadjes ineens uit een boom waaien - misschien viel er een tak op hun tak of werd het veroorzaakt door een felle windvlaag. Niemand ziet dit, dacht ik, behalve ik, en het is belangrijk dat ik het zie omdat het iets moois is. Ik bleef nog even kijken maar de andere blaadjes vielen rustig, een voor een, en dus liepen we verder, de regen was toen net begonnen.
6 oktober
Deze twee zijn ook al zes jaar samen
5 oktober
Duizeligheid is in feite de ervaring van een gevoel dat op zichzelf niet gemeten kan worden
Mijn evenwichtsorgaan is ontstoken en nu tolt de wereld. Op internet las ik bovenstaande over duizeligheid, en ik dacht na over de vraag of er gevoel is dat op zichzelf wel gemeten kan worden. Dat er gevoel is, kun je meten, en ook wel of er veel van is of weinig, maar gevoel op zichzelf meten lijkt me al moeilijker. Ondertussen rukt de herfst op in mijn tuin: gele blaadjes verbergen de aarde, en daardoor kun je de muizen horen lopen. Ik kan het zelfs horen, en Doris dus helemaal. Ze heeft het er druk mee, en dan zijn er ook nog degenen die aan de voorkant van het huis langslopen; het is best een boel om in de gaten te houden.
4 oktober
De andere dieren
Vandaag is het dierendag. Je kunt natuurlijk lief zijn voor je huisdier, als het goed is ben je dat altijd al, maar denk ook eens aan de andere dieren, zoals de dieren die gegeten worden, of die de stad met ons delen. Er zijn zoveel manieren om iets voor hen te doen, van veganistische recepten delen op facebook tot meedoen aan een demonstratie of een vriend uitleggen hoe het zit in de proefdierindustrie of met de damherten. Het kan anders en je kunt daar nu al mee beginnen.
3 oktober
De schrik
De meeste interviews van de afgelopen tijd vonden plaats in het park, met de honden. Dat is handig voor mij, omdat de honden dan meteen ook een uitje hebben en dat tijd scheelt, en het is inhoudelijk van belang, omdat er dan andere dieren meepraten (waarmee ik bedoel dat er interactie is tussen de parkdieren en de interviewer en dat er steeds dingen gebeuren waar we als voorbeelden naar kunnen verwijzen in het gesprek). Vanochtend hadden we eerst een afspraak met iemand van studentenblad Folia, die een filmpje maakte voor op de site, en daarna met een verslaggever van Radio 1. Ik ben momenteel ziek, maar niet zo ziek dat het niet door kon gaan.
Het eerste gesprek ging goed. We zaten op ons vaste plekje bij de boomstammen (daar willen alle beeld-interviewers ons hebben, dus de honden zijn het al gewend en komen bij me op de boomstam zitten) en hadden een prima gesprek over dierendag. Doris speelde nog met een nieuwe vriend, een grote witte labradoodle. De verslaggever van Radio 1 was vervolgens later dan gepland, dus we pikten hem op bij het station en liepen samen richting het park. Onderweg kwamen we langs een bouwplek, waar Olli schrok van een hard geluid. De schrik trok snel weg, en we liepen weer richting het veld. Daar was het best druk, waar Doris zenuwachtig van werd, dus ik hield haar aan de riem. Olli ging op het bankje zitten, en ik praatte met de journalist.
Ineens hoorden we drie harde knallen, en Olli rende weg. Echt weg, echt hard. De laatste tijd ging het juist beter met harde geluiden, en kwam hij zelfs een paar keer naar mij toe, maar ik was nu met mijn aandacht ergens anders, en we hebben een paar heel drukke weken achter de rug, met stress voor ons alledrie. Ik rende achter hem aan, maar hij was te snel. Doris trok me vooruit - die kan nog wat harder dan ik - en ik riep om hulp, terwijl ik zo hard als ik kon achter hem aan bleef rennen (op mijn goede schoenen over het gras). Bij de RAI - Olli leek op weg naar de tramhalte - werden we ingehaald door een vrouw op een fiets. 'Help,' riep ik. 'Wilt u mijn hond vangen.' 'Is goed,' zei de vrouw, en ze probeerde het eerst vanaf de fiets, maar dat werkte niet echt. Daarna sneed ze hem met haar fiets de pas af, en pakte ze hem bij zijn tuigje. Als ze dat niet had gedaan, was hij op weg naar de tramhalte de weg overgestoken bij het Europaplein - dat is een oprit naar de snelweg, driebaans, en de kans is groot dat hij daar aangereden zou worden.
Het was een nette vrouw, zag ik toen ik Olli overnam, ze zag er welgesteld uit, al wat ouder, een tennistype. Ik bedankte haar, ze sprak Olli even bestraffend toe en fietste alweer snel verder. We liepen terug richting het veld, waar de journalist ook vandaan kwam. We maakten het interview af, en de honden en ik vertrokken naar huis. Mijn paniek zakte langzaam weg, Olli was nog steeds heel bang. Maar hij was gered, door iemand die ons hielp, en thuis knaagde hij bijna een hele kluif op, dat hielp wel.
2 oktober
De pook
1 oktober
De sleutelhanger
