30 juni
In memoriam Bert
Lieve hond, grote vriend.
29 juni
Heb vertrouwen, heb vertrouwen
In de wolken die vandaag aan de randen weer zo scherp uitgelicht worden.
In de dag die volgt op deze.
In je vroegere zelf en de keuzes die je maakte.
In degene die om de hoek op je staat te wachten: je hond, je vader, je nieuwe geliefde.
In het moeras - onthou altijd: onder water leven ook dieren.
In de lichtjes van de stad en de stad vanaf een eiland.
In de vrienden die je te lang niet hebt gezien.
In de volgorde van dingen - het kan alleen zo.
In de woorden die gezegd zijn en wat je daarbij dacht.
In dat je voet voor voet voor voet vanzelf het einde van de straat bereikt, in dat de straat altijd weer overgaat in een andere.
28 juni
Aan het einde van de dag (kraakdemo)
27 juni
Link
In VEGAN Magazine staat een stuk van mij over dierentalenpolitiek (met tekeningen), je kunt het online lezen en wel hier.
26 juni
Sportief
Toevallig valt het NK Vissers van bruggen duwen dit jaar vandaag samen met het NK Streetfishing. Dat komt goed uit. Ik heb getraind en ik ben er helemaal klaar voor. Ik zie jullie in Amsterdam.
25 juni
Meedragen of antwoorden
Het water ving de lucht en de lucht leek op water.
24 juni
Connected
23 juni
En de tijd was stroperig en tegelijk niet veel meer dan een schaduw
Het onweerde vannacht. Olli was bang, de buurmannen van de overkant ruzieden luid, en ik dacht aan de dingen die buiten mijn macht liggen. Olli rende naar de badkamer, naar de achterdeur, de voordeur, en terug, en uiteindelijk zocht hij een plekje onder het tafeltje naast de bank. Je zou denken dat hij daar niet onder past. Ik legde er een dekentje over en ging terug naar bed. Een van de buurmannen ging de hondjes uitlaten. Het was al een uur of drie. Ik keek naar het licht op het plafond en hoopte dat ik geen weerlicht zou zien. Ik dacht aan degenen die er niet meer zijn. Om vijf uur was het onweer terug en stond ik op. Ik ging bij Olli zitten, die op de mat bij de voordeur lag, en ik zong voor hem, steeds hetzelfde liedje.
22 juni
Gewicht
Ik las dat de oudste boom van Schotland (5000 jaar) vandaag van geslacht veranderd is (van man naar vrouw). Ook las ik dit gedicht van Carol Ann Duffy over dat god homo is. En ik las dat er vorig jaar een recordaantal milieuactivisten vermoord is - vooral indigenous mensen. En ik luisterde naar Portishead die SOS van Abba gecoverd hebben voor Jo Cox. En ik denk: je moet het allebei doen. Zo luid zijn als je kan, waar je kan, waar het effect heeft, en ook gewoon omdat het kan (zoals Ani DiFranco zegt: 'And I like to take up space, just because I can). En je moet proberen om stil te zijn, zo stil mogelijk - helemaal zijn stil kan nooit.
Probeer maar, doe het maar.
21 juni
The tree
Een demo van een liedje (al een beetje oud) over iemand wier partner (of kat) in de boom is gaan zitten en niet meer naar beneden wil komen. Hier (je kunt het schermpje van dropbox gewoon wegklikken).
20 juni
Duif met dweil en palm
19 juni
Aquafaba
De veganisten onder u hadden er vast al van gehoord, maar voor de rest: met het sap van kikkerwten en bonen in blik kunt u van alles maken - mayonaise, chocolademousse, ijs. Zie bijvoorbeeld hier, of googelt wat.
18 juni
Naar Hoorn en terug
Op de roltrap naar het perron zong een man met een vouwfiets de omroeper na: 'Intercity Direct naar Schiphol en Breda. Intercity naar Maastricht.' Het was moeilijk om de trein in te komen; de eerste coupés waren tot de nok gevuld met Franse toeristen die te hard spraken, te rode gezichten hadden, en bijna allemaal ook te dik waren. Ik denk dat ze op weg waren naar Enkhuizen.
De coupé waar ik in zat was een eiland van geluk.
In Hoorn heeft het postkoloniale denken nog niet echt voet aan de grond gekregen.
Dit is dan wel weer een heel modern gezin.
Ook hartstikke zielig.
Op de terugweg probeerde ik foto's te maken van de wolken, ze mislukten allemaal omdat ik de horizon niet recht kreeg.
17 juni
Patronen
Net zoals er verschillende manieren zijn om te onthouden zullen er verschillende manieren zijn om te vergeten, maar wat vergeten is blijft vergeten, tot je het je weer herinnert natuurlijk - er zijn allerlei manieren om je dingen te herinneren - en zo zoeken we naar patronen en als we geluk hebben vergeten we dat we aan het zoeken zijn, vergeten we ons.
16 juni
Teckel
Ik herkende de vrouw die achter me in de rij stond meteen. Ze heeft twee hondjes - een ervan is nogal agressief, maar met Olli gaat het altijd goed - en woont in de Van Woustraat, ik zie haar soms in het Sarphatipark. Ze lijkt op een ex, haar voortanden zijn veel bruiner. Ik maakte pas na het afrekenen oogcontact, omdat ik geen zin had in een lang gesprek. 'Hee, hoe is het met je hondjes?' vroeg ik. 'Jij bent toch van die teckel,' zei ze. 'Ja,' zei ik. Het voelde onaardig om haar vreugde over de herkenning teniet te doen door te zeggen dat ze de verkeerde hond of mens voor zich had. 'Ik moest laatst nog aan je teckel denken, ik dacht: hoe zou het met die teckel zijn?' 'Goed,' zei ik, en toen zeiden we gedag. Arme Olli, dacht ik, terwijl hij in het geheel niet geschaad was door deze conversatie.
15 juni
Hulpvaardigheid in het patriarchaat
Het regende flink en ik was de enige die op de weg langs de Amstel naar de brug liep. Bij het botenhuis stond een man heel vriendelijk te glimlachen. Ik vermeed oogcontact want hij bleef maar kijken. 'Mag ik iets vragen,' zei hij toen ik vlakbij was. Ik stopte en knikte. Hij vroeg of ik wilde helpen om zijn boot in het water te tillen omdat er niemand anders in het botenhuis was. Ik probeerde in te schatten of hij een psychopaat was die van plan was me te verkrachten en/of te verdrinken. Hij leek me wel betrouwbaar. Hij was waarschijnlijk sterker dan ik, maar ik had sleutels in mijn zak waarmee ik zijn ogen zou kunnen uitsteken. 'Oké,' zei ik. Ik volgde hem naar binnen, waar hij iets met de deur deed waardoor die open bleef - anders zou ik een sleutel nodig hebben om die te openen. Hij benoemde alles wat hij deed, ik denk dat hij tandarts was of KNO-arts; het was bedoeld om me gerust te stellen, maar het gaf de handelingen ook een vreemde nadrukkelijkheid. Hij vroeg of ik nog ver zou lopen. 'Nee, helemaal niet,' zei ik en daarna vroeg hij niets meer. Ik hielp hem met de boot, die licht was maar wel een hoekje om getild moest. We lieten hem in het water zakken, en ik liep weer naar buiten, door de deur die open was en een tweede die ik moest openen door op een knop te drukken, terug de regen in, waar ik verder draafde, langs de Amstel en over de brug, ik zag de man nergens meer, misschien wachtte hij nog ergens op.
14 juni
Gesprek in de supermarkt
De vrouw voor me in de rij bij de kassa (bospeen, chocoladereep, aardappeltjes, karbonades, roomboter, appelsap, Telegraaf en Privé) zag in de rij naast ons een man die ze kende. 'Hee, hoe gaat 'ie?'
De man (bospeen, bier, melk, aardappels - de rest kon ik niet zien) trok zijn schouders om en om op en glimlachte. Hij leek op mijn opa (die stierf toen ik vijf was).
'Alles oké?' vroeg de vrouw.
'Comme ci, comme ci,' zei de man.
'Wat zeg je?'
'Comme ci,' zei de man nog eens.
'Comme ça,' antwoordde de vrouw.
De man knikte, maar de vrouw zag het al niet meer. Ze had haar boodschappen op de band gelegd en vertelde de caissière dat ze al vijfendertig jaar bij deze supermarkt kwam. Ze wilde zegels en dierenplaatjes, want ze heeft twee kleinzonen. Buiten regende het, bij de ingang zat een kind met twee chihuahua's, een kleine en een veel te grote.
13 juni
Sad moth
13 juni
Weefsel
Mijn lezing over honden bij de opening van Let's Dog eindigde met de opmerking dat voor verbondenheid vrijheid nodig is. Daarmee bedoelde ik dat als je honden alleen onderdrukt en je eigen wil oplegt, je niet kunt spreken van een echte vriendschap of van echte liefde. Dan is het meer een kwestie van slavernij of gevangenschap. Het omgekeerde is ook waar: voor vrijheid heb je verbondenheid, of vertrouwen, nodig. Anders ben je alleen maar los of alleen en dat is iets anders dan vrij (dit is natuurlijk altijd in onderhandeling of beweging). Het is hierin ook belangrijk om te onthouden dat we net zo goed van de wereld zijn als van onszelf - mensen denken vaak dat ze alleen van zichzelf zijn, maar we zijn gewoon materie, lichamen, tijdelijk, als je naar hand kijkt kun je zien hoe je al verweert.
12 juni
Zomerregen
Een dag die in steeds kleinere stukjes uit de hemel naar beneden valt.
11 juni
De kaart en het terrein
Posthumanist (wat?) Cary Wolfe gaf een lezing en masterclass aan de Universiteit Utrecht. De lezing vond plaats bij het instituut voor genderstudies.
Onderweg kwam ik deze "Gender cake" tegen - daar zou iemand zo een artikel over kunnen schrijven (Irigaray, Butler, Haraway's eating as worlding) - ik denk dat ze geslachtscake te vies vonden klinken.
Voordat de lezing begon zei een hoogleraar tegen haar vrouw: 'Ik hoop dat we het een beetje kunnen volgen.' Dat was niet overdreven. Het tempo lag hoog, en Wolfe is een interessante figuur met veel kennis en een eigen plan, maar zijn formuleringen zijn tegen het vage aan. Amerikaanse poststructuralisten (posthumanisten, nieuwe materialisten, die types) zijn wel een grappige groep. Ze missen de echt vage schwung van de Fransen (en andere Europeanen), hebben vaak wat pragmatisch (hun filosofische erfenis), en drinken graag bier. Wolfe kauwde de hele lezing kauwgom.
Beeldrijm op de tweede dag
De masterclass op vrijdag was leuker dan ik verwacht had. Wolfe bleek een geschikte vent die zijn best deed om de verschillende mensen die hun onderzoek presenteerden wat mee te geven. Hij zei ook een aantal nuttige dingen, zoals dat je de kaart niet met het gebied moet verwarren - het theoretische kader waarin je werkt mag nooit het eindstation zijn en moet altijd in dienst staan van de vraag die je beantwoordt. Ondertussen verbaasde ik me erover dat de studenten van genderstudies zo op elkaar leken, in look en theoretische opvattingen.
Op de terugweg zat ik in de trein naast een vrouw die sprekend op mijn uitgever leek. Ze zuchtte enorm toen ik naast haar kwam zitten - alle stoelen waren verder bezet - en zei dat ze heel zware boeken in haar tas had. Ik glimlachte en was van plan haar bij het uitstappen een fijne avond te wensen, maar ze was weg voor ik dat kon doen.
10 juni
Ghosts
9 juni
Een gesprek II
8 juni
Fort Honswijk
Hier geneest men politieken en andere ongeneeslyke zieken.
In de ramen nestelen kauwen.
7 juni
Asperen
Op de heenweg reden we langs onweer, door een stortregenbui weer de zon in. Op de terugweg konden we geen kersen vinden, zochten we ook maar even.
6 juni
Verzet II
5 juni
Kaart
'Ik heb alleen dit,' een schriele man in een korte broek en een bodywarmer met talloze zakken duwde een plastic bak met haringen en een statiegeldbon onder mijn neus. 'Ga maar voor hoor,' zei ik. 'Zondag, boodschappendag,' zei hij. 'Het is wel mooi weer.' Hij boog zich naar me toe en zei 'morgen ook nog', alsof hij me een geheim vertelde. 'Daarna niet meer?' vroeg ik. 'Ik heb een kaart,' zei hij Hij haalde een verfrommeld stuk papier uit een van de borstzakken en gaf het aan me. Het was de weersverwachting uit het Parool. 'Het gaat dinsdag regenen en onweren,' zei ik. 'Maar het kan ook nog veranderen.' Hij grinnikte, stopte het papier terug in de zak. Toen hij afgerekend had, wilde hij dat de caissière de bon op het bakje haringen legde, hij zei me geen gedag.
4 juni
De witte boom
Ik ontdekte een boom die helemaal ingepakt is door spinselmotten. Er stonden twee meisjes bij. Ik vroeg of ze wisten hoe deze boom heet. 'Ik noem hem altijd de rupsenboom,' zei de ene. 'Ik noem hem altijd de enge boom,' zei de andere.
3 juni
Verzet
2 juni
De zoveelste slapende hond
1 juni
Deze woorden gaan
door de open deur, tussen de takken van de esdoorn in de tuin door (vlak langs de vlier en de berk van de buren), over het platte dak waar net nog een kraai stond te roepen, door de straat met de smalle huizen, scherp naar links, tussen de hoofden van de mensen (nauwelijks hun gedachten ontwijkend, hun dromen en hun angst, vlug dus, zodat ze niet blijven haken), over de vleugels van de vogels en de vliegen en de muggen, onder de buiken van de auto's, hun wielen ontwijkend, tussen de benen van de honden, rakelings langs hun vacht, dan de hoek om naar rechts, de lange straat door langs het atelier, langs de huizen van mensen overdag televisie kijken, waar poezen alleen zijn, waar houten beeldjes in de vensterbank staan (beren, rozen, vetplanten), waar struiken doen alsof ze geveltuintjes zijn, naar links bij het huis met de harige voetbal in de etalage, langs de pedicure waar de husky's lagen, naar de brug over het water, voorbij de fietsenwinkel waar een etalagepop in regenpak staat, over het zebrapad (wacht maar even), verder je straat in, de nagelsalon, de visboer, de supermarkt, het café met de stamgasten buiten - zo snel dat het bijna onmerkbaar is, een onwaarschijnlijke verbinding: liefs dus, en hallo.
