vrijdag 29 februari
Draaimolen
Er staat een draaimolen in het winkelcentrum. Er zitten geen kinderen in. Ook geen volwassenen trouwens. Toch draait hij zijn rondjes. Ik wil er niet in. Ik hou niet van draaimolens. Bovendien gaat hij te snel, en de muziek staat te hard.
Ik zou wel willen dat deze middag heel lang duurt. Lang genoeg om alles te doen wat moet en dan nog een tijdje stil op de bank te kunnen zitten.
Vroeger werd ik bang van dit soort middagen. En van zondag, en van jazz, en van de tijd, die te snel gaat. Ik word er nu niet meer zo bang van. Misschien ben ik eraan gewend geraakt.
Het regent nu.
Ik regen zachtjes mee.
donderdag 28 februari
Slow motion
Alles gaat heel langzaam tegenwoordig.
Mijn armen zijn zwaar en mijn benen ook.
Een beetje zoals die droom waarin je wel wil bewegen maar het niet kan.
Ik sta met mijn voeten in een bak met stroop.
Ik zou er wel even in willen gaan liggen. Misschien moet ik het maar gewoon doen. Het maakt me niet uit dat alles plakt. Door mijn lichaamswarmte blijft de stroop vloeibaar. Denk ik, en anders is het maar zo. Dan word ik een lolly.
Ik blijf er een paar nachtjes slapen.
Tot het weer wat lichter is.
dinsdag 26 februari
Engeland
Ik heb een tourverslag bijgehouden in stripvorm tijdens het afgelopen tourtje. Het is allemaal een beetje scheef (zoals alles in mijn leven de laatste tijd) en eigenaardig gescand maar het laat wel goed zien wat ik dan zoal doe. In het kort: in de trein zitten, eten, slapen en optreden en poezen en honden aaien. Kijk hier (als je op het plaatje klikt dan kom je op de volgende pagina).
Pasfoto
Ik heb gisteren pasfoto's laten maken. Dat gaat heel snel tegenwoordig (in 2008). Bovendien kun je de foto meteen op een schermpje zien. Dat is nogal confronterend. Ik vond de eerste niet zo leuk (je mag wel lachen, zei de vrouw van de pasfotowinkel, maar met je mond dicht, en dat kwam er een beetje krampachtig uit) dus we besloten een tweede te maken. Die was nog veel minder leuk maar ik was bang dat de derde nog slechter zou zijn dus ik zei doe die maar. Ook wilde ik mezelf niet nog een keer op het scherm zien.
Nu is het gekke dat mijn pasfoto totaal niet op mij lijkt. Ten eerste zit er een soort bult aan de zijkant van mijn hoofd, alsof ik een gezwel aan mijn kaak heb en ten tweede heb ik een enorm grote kin op de foto. Ten derde kijk ik heel blij maar een beetje te blij, zo blij kijk ik in het echt nooit. Nogal waanzinnig blij, maar dan met mijn mond dicht.
Het zou natuurlijk kunnen dat ik er in het echt ook zo uit zie als ik blij ben. Ik hoop van niet.
Omdat je voor een euro extra vier pasfoto's meer kreeg heb ik nu acht pasfoto's die niet op mij lijken. Vreemd.
maandag 25 februari
Wapens
zaterdag 23 februari
Vertrek
De vrouw naast me eet een sinaasappel. Ze ruikt. Stinken is te sterk uitgedrukt maar ze ruikt stevig. Naar mens, naar oudere vrouw. Ze was niet blij toen ik naast haar kwam zitten. Ze had gehoopt op twee stoelen. Dat hoopt iedereen, altijd. Het is makkelijk, dat soort hopen.
Buiten mijn raam is alles klein. Bomen passen in de palm van mijn hand. Ik kan huizen vastpakken met mijn duim en wijsvinger en ze vijftig kilometer verder weer neerzetten. Als ik mijn arm uit het raam zou kunnen steken dan zou ik de horizon aan kunnen raken. Makkelijk.
De lucht is een ander verhaal. Ik zou niet verder komen dan de dichtstbijzijnde rij wolken.
De lucht is wit, wat ik een goede kleur vind voor een lucht. Een zwerm zwarte minivogels vliegt over een speelgoedfabriek, een ouderwetse, van donkerrode stenen.
Een plas water die niet bedacht is maar er al was.
Het mist weer. De mist maakt de randen zachter.
Ik zie mezelf in de verte, half boom, half lucht.
vrijdag 22 februari
489 B
Het is een oud huis. De kranen lekken en het waait door de ramen. De hond slaapt op een kleedje naast het bed. Er hangt een gordijn voor het trapgat.
Als je gaat douchen dan moet je een knop omzetten in de keuken. Die moet je na het douchen weer terugzetten. De afwas duurde een half uur. In mijn kamer hangen geen gordijnen.
In de woonkamer staan dozen met papieren en dozen met mappen en plastic tassen met meer papieren. Ook staat er een tafel zonder blad.
Om de hoek is een kerk en op de hoek is een garage.
Aan de overkant van de straat staat een meisje met vlechten op de bus te wachten.
donderdag 21 februari
Cambridge vandaag
Ik ben al een keer of vier in Cambridge geweest, maar ik was nog nooit in Cambridge geweest. Vandaag ben ik in Cambridge geweest en het is een mooi stadje. Ik ben ook in een Engelse pub geweest met Engelse mensen. En tapijtjes. Straks ga ik een liedje spelen op de radio. Dat is goed geregeld.
Ik ben in een huis met vier poezen (en twee mensen). Dat is heel gezellig.
Wel ben ik moe.
Zo gaat dat onderweg.
Cambridge gisteren
woensdag 20 februari
Ruimte
Er zijn heel veel mensen op de wereld.
Er wonen best heel veel mensen in Londen.
Er gaan veel mensen met het openbaar vervoer in Londen.
En dat vind ik zo'n gek idee. Of liever gezegd: zo'n groot idee. Want al die mensen denken aan dingen, voelen dingen, kennen weer andere mensen. Zoveel ruimte in zoveel hoofden.
En dan voel ik me zo klein, tussen al die onbekende mensen die allemaal ergens naar op weg zijn, een heel klein figuurtje met een paar grote tassen en heel veel ruimte in haar hoofd.
Hinchley Wood
dinsdag 19 februari
Vanuit de trein
In de verte worden huizen lucht.
Onderweg zijn is eigenlijk nergens zijn. Eerst was ik hier, nu ben ik daar, per seconde.
Het mist. Daardoor was het vanochtend koud. Nu schijnt de zon. Het is warm in de trein.
Ik ben onderweg en eigenlijk ben ik nergens.
Mijn hoofd klopt, mijn bloed stroomt en mijn hoofd denkt.
In de verte is een kerkje van goud.
Een zwerm vogels vliegt boven de aarde. Het zwart is zacht van mist.
In de verte een stad.
Het is heuvelachtig hier.
Het land is als een harmonica in elkaar geschoven. Je kunt erover lopen of rijden met een fiets of een auto of een paard. Het schuift niet zo makkelijk meer uit elkaar. Misschien wordt het ooit weer plat, als heel veel mensen er heel lang op zouden stampen.
Misschien niet.
maandag 18 februari
Zone
Ik woon in de buurt van een zonegrens. Die zorgt voor veel nerveuze bejaarden die doen alsof ze heel ontspannen naast de stempelautomaat achterin de tram staan. Om dan snel te stempelen als we de zonegrens voorbij zijn. Ik vind het niet erg dat ze zwartrijden maar vraag me wel eens af of ik ze moet vertellen dat het zo opvalt.
Ik heb wel eens een vrouw die niet gestempeld had aan de controleur horen vertellen dat ze heus niet zwartreist hoor, want daar is ze veel te oud voor. Nou, zei de controleur, u zou eens moeten weten. En zo is het.
Vreemde
Soms heb ik de drang een vreemde te omhelzen. Bijvoorbeeld aan het einde van de middag, als er drie stromen mensen van trappen en roltrappen afkomen op het station. Dan zou ik ze allemaal wel willen vastpakken.
Dat moment gaat eigenlijk altijd voorbij, omdat ik zo snel vaak geen geschikte vreemde zie, en wat als de vreemde die ik uitkies er niet van gediend is, maar het is een fijn gevoel.
Rules
(Huizenruil met Engelse Esther. Vorige keer waren deze dingen onduidelijk.)
zondag 17 februari
Soms ben ik een boom 2
Soms ben ik een boom. Ik raak de lucht aan met mijn takken.
Mensen komen naar me kijken, elke dag, vol medelijden, eerst kon ze lopen, moet je nu zien. Ze snappen niet dat ik nu in de aarde sta, in de zon, in de regen. Ik hoef geen paraplu meer, geen winterjas, geen zonnebrand.
Ik fluister met de wind. 's Nachts praat ik met de sterren. We zien het meeste wel.
Als er een vogeltje op me wil komen zitten dan hou ik mijn adem even in.
zaterdag 16 februari
Soms ben ik een boom
vrijdag 15 februari
Valentijnsdag 2
Ik zou wel willen dat ik Frans Bauer was. Dan was ik gisteren lekker in ondertrouw gegaan met mijn Mariska.
Wortels
donderdag 14 februari
Valentijnsdag
Ik geloof niet in Kerst en ik geloof niet in Pasen en Hemelvaart en Sinterklaas en ik geloof niet in Valentijnsdag. Ik geloof niet in een god, en niet dat het leven rechtvaardig is, en ik geloof de media niet, en mensen die denken dat ze precies weten hoe het zit. Ik denk dat ik in liefde geloof, maar ik weet niet zo goed hoe, en verder geloof ik in de hond en ik denk dat ze ook in mij gelooft, vooral rond etenstijd.
woensdag 13 februari
Stemmen
Voor mensen die van stemmen houden: je kunt hier op me stemmen. Waar deze lijst precies voor is weet niemand maar het kan vast geen kwaad om het elke dag te doen. Waarom mensen mijn naam met hoofdletters schrijven weet ook niemand. Ik in ieder geval niet.
dinsdag 12 februari
Mis
Spicegirl on drugs
Natalie Cole heeft gezegd dat ze de Grammy voor Amy Winehouse een verkeerd signaal vindt. Dat vind ik ook. Ik geloof dat ik heel moralistisch ben. Maar ik vind het echt, dat je een verantwoordelijkheid hebt als popmuzikant (politicus, kunstenaar, mens!).
Daarnaast begrijp ik niet zo goed dat mensen Amy Winehouse geloven. Ik zie haar als een Spicegirl on drugs. Gemaakt door dezelfde machine als alle andere popsterren. Ik snap niet waarom dat soort mensen Grammy's krijgen. Maar waarschijnlijk gaat het over geld, en niet over muziek, zoals meestal.
maandag 11 februari
Het huis zonder muren 2
Er was eens een huis zonder muren. Het huis zonder muren stond in een land zonder grenzen. Het land werd nooit aangevallen want hoe kan je een land aanvallen dat geen grenzen heeft? Het was open.
In het huis zonder muren woonde een man zonder naam. Niemand riep hem ooit. Niemand fluisterde zijn naam in het donker. Niemand stootte hem aan en wees hem op iets onder het noemen van zijn naam. Niemand schreef zijn naam met een vinger op zijn rug of met een stok in het zand.
Niemand schreef zijn naam met inkt op papier.
Hij bestond maar hij bestond niet want ik kan je niet vertellen hoe hij heette.
Toen hij doodging verdween het huis zonder muren in het niks, waaruit het ooit gekomen was.
zondag 10 februari
Het huis zonder muren
Er was eens een huis zonder muren. In het huis zonder muren woonde een man zonder huid. Hij was niet zonder huid geboren. Hij was zijn huid onderweg kwijtgeraakt, bij het ouder worden, stukje bij beetje. In het begin deed hij zijn best om wat hij nog aan huid had te bewaren, eerst op zijn lichaam, later in tassen, dozen en laden. Hij voelde zich naakt. Na verloop van tijd liet hij het los.
Hij viel niet uit elkaar.
Op het moment dat hij zich geen zorgen meer maakte ging het vanzelf.
Het huis zonder muren had wel een dak. En een deur. Een dak zodat je droog bleef als het regende en een deur om door binnen te komen en door naar buiten te gaan. Het had geen ramen, want wie heeft ramen nodig als je geen muren hebt die het uitzicht belemmeren? Het was er warm in de winter en koel in de zomer. ’s Avonds draaide de man zonder huid het slot twee keer om. Er werd nooit ingebroken.
Piekhaar
zaterdag 9 februari
Hop Marjanneke
Ik heb vandaag het nietsvermoedende winkelende publiek en vooral mezelf vermaakt als (hop) Marjanneke (met blonde pruik), zeeman, dementerende meneer, groupie (van Renée) en zo nog wat vreemde types.
Het was weer eens wat anders. Ik denk wel dat ik morgen spierpijn heb.
Ook leuk voor honden
vrijdag 8 februari
Dagpauwoog
Ik heb tegenwoordig ook een fotoblog. Ik probeer er elke dag een foto op te zetten maar dat lukt niet altijd. Hier.
woensdag 6 februari
T-shirts
Voor de echte fans en alle mensen die toevallig net van plan waren om een nieuw t-shirt te kopen: zoek niet verder. Maar klik hier. Voor een t-shirt dat ontworpen is door Miriam Reeders en waar je heel blij van wordt. En als je dan nog een t-shirt wil (want die heb je toch nooit genoeg?), klik dan hier en bestel er een. Met een goede boodschap. Die krijg je er gratis bij.
Tristan
Ik maak tegenwoordig strips van liedjes. Tegen de ellende. Hier een detail.
dinsdag 5 februari
Patti Smith
Meisjes moeten mooi, onschuldig en onschadelijk zijn en kunnen beter geen vrouw worden, beter niet uitgesproken zijn. Stel je voor.
Patti Smith heeft een mooie (qua inhoud) website waar regelmatig nieuwe stukken op verschijnen. Hier. De moeite waard.
maandag 4 februari
Zwaartekracht
Zachtjes wordt het lente. Het wordt altijd weer lente. Het maakt niet zoveel uit wat er gebeurt, en waarschijnlijk gebeurt alles. Voor mij dit, voor jou dat. Dat het koud is hoort erbij. Dat het valt ook.
zondag 3 februari
Lastigvallen
Ik las vanochtend een stuk in het Filosofie Magazine waarin bepleit wordt dat het belangrijker is om goede verhalen over de vrouwelijke seksualiteit de wereld in te brengen (in de literatuur, kunst, media) dan om het gepornoficeerde wereldbeeld (naakte vrouwen op billboards, in videoclips) te bestrijden. Hoewel ik het eens ben met de noodzaak van het bestaan van de eerste categorie en het feit dat het goed is dergelijke uitingen te stimuleren ben ik het niet met dit betoog eens. Ik vind dat het allebei moet. Om twee redenen. Ten eerste erger ik me aan vrouwonvriendelijke afbeeldingen. Zoals ik me kan voorstellen dat een moslim (om maar eens een populaire metafoor te gebruiken) zich ergert aan verkeerde of eendimensionale beeldvorming over moslims. Dat ben ik niet, en zo word ik tekort gedaan. Ten tweede word ik als vrouw voortdurend lastig gevallen door mannen. Dat is een maatschappelijk geaccepteerd fenomeen. Ik heb de afgelopen dagen nagedacht over de term lastigvallen. Of dat te zwaar is. Ik denk het niet. Ik word aangetast in mijn vrijheid en privacy en heb bepaalde vrijheden niet die mannen wel hebben. Een aantal voorbeelden: ik kan niet hardlopen zonder aangesproken te worden. Als ik een uur hardloop, word ik gemiddeld vier keer aangesproken. Door een man die staat te rekken en strekken tot ik er aan kom, te dicht naast me komt lopen en vraagt of hij een stukje mee mag lopen. Door een man achter het stuur van een auto die hardloopbewegingen maakt. Door de mannen van de plantsoenendienst (een, twee, drie, vier). Door een man op een fiets die te lang en te langzaam achter me blijft fietsen.
Een ander voorbeeld is mannen die oogcontact willen maken. Dit klinkt onschuldig maar ik vind het vervelend. Ik denk dat vijf op de tien mannen in deze categorie vallen en ik kom ze vooral tegen in het openbaar vervoer. Het houdt in dat ik niet in de richting van een bepaalde man kan kijken zonder dat diegene me aankijkt. Ik wil niet altijd een boek lezen, en ik kijk graag om me heen. En zodra er oogcontact is, wordt er geprobeerd een gesprek aan te knopen. Tegenwoordig zeg ik dat ik niet wil praten (newsflash: ik ga met de trein om van a naar b te komen. Niet omdat ik behoefte heb aan contact). Als dat niet helpt zeg ik dat ik de politie bel. Ik laat geen ruimte. (Er is ook de jongen met vriendin naast zich die oogcontact maakt, heel irritant.) Andere voorbeelden zijn de mannen die op popfestivals en concerten (in menigten) billen en borsten aanraken, beetpakken. Degene die op een straathoek in Rotterdam een stap naar voren doet en me bij mijn borsten pakt. Ik wil dat niet. En ik geloof dat dit aangemoedigd wordt door de beeldvorming van vrouwen in de media. Of liever gezegd: ik geloof dat de beeldvorming over vrouwen dit niet tegengaat. Ik wil hiermee overigens helemaal niet zeggen dat mannen alleen voor die beeldvorming verantwoordelijk zijn, er zijn genoeg vrouwen die er aan meewerken. Dat is het punt niet. Ik vind dat ik recht heb om rond te lopen zonder die onzin, omdat ik me niet altijd wil hoeven wapenen. En ik denk eerlijk gezegd dat veel mannen zich dit niet kunnen voorstellen, omdat ze het niet dag in dag uit meemaken.
Ik wil hier niet aan wennen en ik vind het niet normaal.
zaterdag 2 februari
Ballet
Vet kicken
Nadat ik dinsdag op de heenweg mijn handwarmers in de trein had laten liggen gebeurde er op de terugweg iets anders schokkends. Het was nogal druk in de trein en er kwamen twee studenten, m en v, naast en tegenover me zitten. Ze praatten erg hard. De jongen rook naar sandwichspread.
Het begon nog redelijk onschuldig. 'Ik hoop dat we volgende week bij een operatie mogen zijn', zei de jongen. 'Ik denk het wel', zei het meisje, 'als we die en die toets afhebben.' De toon werd al snel grimmiger toen de jongen begon te vertellen dat het snijden in een lijk eigenlijk heel makkelijk is. Na tien minuten ben je vergeten dat het een dood persoon is, en dan is het gewoon leuk. Het is heel makkelijk, opereren, dacht hij. Waarop het meisje begon te vertellen over een operatie waar ze eerder al eens bij was geweest, een meneer met een tumor in zijn prostaat, wat helemaal mis gegaan was. Lachen! En als die darmen knappen, dat stinkt! En de jongen zei dat hij het vet kicken vond, dat vet echt geel is, net als op de plaatjes.
Het was dus een drukke trein. Er waren vast mensen die wel eens in het ziekenhuis geweest waren, of waarvan de familie wel eens in het ziekenhuis geweest was. En zelfs al waren die er niet.
Ik kon er niks van zeggen want ik had een ongelukkig moment en ik was bang dat ik zou moeten huilen als ik iets zou zeggen.
Je zou er bijna van hopen dat ze zelf iets krijgen. En dat er dan wat misgaat. Vet kicken!
vrijdag 1 februari
En
Een goede column van Jeanette Winterson vandaag.
En vergeten jullie niet het weblog van Miriam Reeders te lezen? Toen Miriam voor het eerst bij mij op bezoek was, moest de hond overgeven. Dat gaf gelukkig niks.
but i love you
