28 februari
Philosophy in Lviv (Ukraine), intellectual capital of Central Europe (1900-1939)
Donderdag is er om 19 uur een bijeenkomst over filosofie in Lviv (Oekraïne) via zoom, zie hier (in het Engels). Voor wie het interesseert.
26 februari
Bijlmer
25 februari
Ja, nee, bah
In de zomer van 1942 waren er bijzonder veel vlinders in Londen. De vogels waren dood of weggetrokken omdat ze geschrokken waren door het oorlogslawaai waardoor de rupsen vrij spel kregen en er veel meer konden ontpoppen dan normaal. Het is een wrang beeld, haast monsterlijk. Ik las erover in het boek Metaphysical animals, over de filosofen Elizabeth Anscombe, Philippa Foot, Mary Midgley en Iris Murdoch, waar ik jullie misschien later nog eens over schrijf, en dacht aan Oekraïne. Het is goed en terecht dat Nederlanders zich er druk om maken, want het is verschrikkelijk, maar ook vrij nutteloos om er collectief over te twitteren. Terwijl er ook dingen zijn die je wel kunt veranderen – ten aanzien van de energietransitie, het kantelen van een economisch wereldbeeld, of andere rechtvaardigheidskwesties. Het gaat niet om nuttig, werpt u tegen: we moeten dit toch collectief veroordelen. Dat is waar. Maar het is de vraag of het gaat om collectief veroordelen, of alleen het uiten van een emotie (corona! gijzeling in de Apple winkel! oorlog in Oekraïne!). En wat de status van dat laatste is als het niet met daden gepaard gaat. De volgende vraag is hoe we al die emotie tot een beweging kunnen krijgen die goed doet. Want dat kan wel. Anscombe, Foot, Midgley en Murdoch schreven trouwens alle vier over dit soort vragen – hoe moet je goed leven, wat is goed, hoe moet je je verhouden tot anderen, hoe kunnen we het leren. Er is heel veel veranderd sinds zij begonnen met filosofie en ook weer weinig. In elk geval is het nooit genoeg om alleen ja, nee of bah te roepen.
24 februari
Zee Nu
Mijn nieuwe boek is gearriveerd, ik denk dat het volgende week in je boekhandel ligt. Het waterlandschap op het omslag is van Anna Atkins, die wel gezien wordt als de eerste vrouwelijke fotograaf. De roman gaat over de zee, die Nederland inneemt, een kilometer per dag. Het is mijn boek voor Nederland en een boek waarin allerlei draden uit het eerdere werk samenkomen. Mensen vragen naar het genre, maar elk boek dwingt een eigen genre af, en dat moet je als schrijver volgen. Het is in elk geval een roman. Lees hier een voorpublicatie.
22 februari
Alles had een vorm
Nog een muizenliedje. Hier.
21 februari
Voice
Voor de podcast The animal turn werd ik geïnterviewd over stem (in het Engels).
20 februari
Vuurland
Elke twee weken sterft er een taal uit. Vorige week las ik over het Yamana in Vuurland, een taal die feitelijk uitgestorven is nu de laatste spreker ervan stierf, Cristina Calderon. Er zijn initiatieven die de talen willen behouden en redden, omdat er met de woorden ook kennis verloren gaat, een manier van denken en een manier van leven. Zie bijvoorbeeld Talking Dictionaries of Wikitongues. Dit artikel in de National Geographic beschrijft wat er precies aan de hand is.
11 februari
Kwijl
Op de hoek van de straat ontmoette ik een kleine man met een oversized zwarte labrador die me wilde begroeten maar dat van de man niet mocht omdat hij kwijlde. De man haalde een papieren zakdoek uit zijn zak en veegde de kwijldraad weg. Dan krijg je een koekje hè, zei hij. De hond was diep gelukkig. Ze leken me allebei vergeten.
10 februari
Kleinoors lievelingsplek
Op de pantoffel, onder de joggingbroek.
9 februari
Nr. 10 en Benedetta
Afgelopen week zag ik via Picl Nr. 10 van Alex van Warmerdam en Benedetta van Paul Verhoeven. Benedetta staat aangekondigd als schandaalfilm maar dat is het totaal niet. Ik vond de seks en het naakt geloofwaardiger, normaler, en wederkeriger dan die in La vie d’Adèle (daarin stoort de mannelijke blik me heel erg) en Ammonite, hoewel Kate Winslet leuk is in die laatste film. Ik dacht na over wat Nr. 10 en Benedetta verbindt, wat er Nederlands aan is, maar bleef even hangen bij de genderkwestie. In het afgelopen jaar zag ik ook Showgirls en Elle van Verhoeven, en zijn vrouwelijke personages zijn goed. Hij laat ze in de problemen komen doordat ze vrouw zijn, maar ze vechten terug en zijn zelf niet helemaal goed of slecht. Bij Van Warmerdam zijn vrouwen en mannen onderhevig aan het absurdisme van alles, pionnen in een wereld die de onze is maar ook een andere logica volgt, maar zijn mannelijke personages zijn vaker handelend – maar dit baseer ik misschien te sterk op Nr.10, Borgman en Schneider vs Bax, de laatste films die ik van hem zag. En misschien zijn voor hem de personages ook minder belangrijk, staan beeld en verhaal meer op de voorgrond. In elk geval zijn beide films de moeite waard.
8 februari
Dierbaar
Zaterdagmiddag is de opening van de tentoonstelling Dierbaar in het Westfries Museum in Hoorn, vanwege corona online. Ik geef de openingslezing, die tzt op de website van het museum beschikbaar zal zijn. Als je een uitnodiging wil om het hele programma bij te wonen moet je het museum maar even mailen.
7 februari
Samen slapen
6 februari
Schrijven
Ik begon dit weblog ooit om elke dag te schrijven. Op het moment slokt het schrijven en het leven (in stukken over de biografie over Hella Haasse lees ik over een tegenstelling tussen schrijven en leven, terwijl schrijven ook werkelijk leven is) de tijd van het weblog op, en gaat het laatste misschien meer over kijken. Maar het werk geeft altijd mee, en altijd weer iets terug.
5 februari
Gesprek
4 februari
Enquête
Met Miriam Reeders maakte ik ook een enquête over troost die nog steeds actueel is. Je kunt hem hier vinden.
3 februari
De sneeuwklokjes zijn laat dit jaar
De sneeuwklokjes zijn laat dit jaar, denk ik steeds, ik weet niet of het waar is maar het is een mooie zin.
2 februari
Iemand vloog tegen de ruit en liet een afdruk achter
1 februari
Bij de dood van Witoog
Witoog wilde nog niet dood. Maar haar tumor deed pijn, ze lag op haar zij en had een zeer oor (de prognose was hooguit een paar weken leven met toenemende pijn). Ze was ook de eerste die bang was bij de dierenarts, waarschijnlijk omdat het zeer deed of ze zich kwetsbaar voelde. Ze was mijn vriendin, de muis die mij vanaf het begin wel aardig vond. Niet extreem aardig, maar aardig genoeg om naast te gaan zitten. Naast elkaar zitten is fijn, dat leer ik van de muizen en van Olli. Ik zie steeds haar gezicht voor me, in de handen van de dierenarts. Thuis heb ik haar in het hok gelegd. Kleinoor begroette haar steeds begroeten en at nootjes – ik had ze ook wat eten gegeven, dus het was om en om, begroeten/wakker maken en nootjes eten. Bullie negeerde haar eerst, ging toen over haar heenlopen en besloot haar toen keihard te wassen. Ze sleepte ook een stuk bruin papier op het lijfje.
