28 februari
Verbeelding
Het is altijd zo jammer als iemand die verder verstandige dingen beweert verkeerde uitspraken doet over dieren. Ik las Een verlangen naar ontroostbaarheid van Patricia de Martelaere, waar een aantal mooie stukken in staan - ze zoekt de goede vragen op (dagboeken, liefde, taal, schrijven, zelfmoord, zeemeerminnen), bespreekt ze met leuke denkers en schrijvers (Wittgenstein, Blanchot, dat soort types). Het is iemand om mee in gesprek te gaan, want soms ben ik het bijna met haar eens en soms faliekant niet (ze is wel dood, maar dat maakt in het schrijven voor het in gesprek gaan niet veel uit). Alleen schrijft ze dus van die heel rare dingen over dieren, zoals dat honden geen gezichten herkennen (het boek is uit 1993, mind you), geen verbeelding hebben (Aristotels schreef al dat ze dat wel hebben, ze hebben het ook gewoon nodig) en geen tijd ervaren. Maar verder is het wel een mooie bundel stukken, voor wie van poëtische essays houdt.
27 februari
Rietwezen
26 februari
Over fluiten naar honden en vrouwen
Er zijn mensen, ik moet zeggen mannen, die graag naar vrouwen en honden fluiten. Er zijn mannen die vrouwen nakijken en naroepen, en mannen die daarbij ook de honden (van die vrouwen) naroepen. Er zijn mannen die honden willen aanraken zonder dat die hond dat wil en als de vrouw van wie de hond is zegt dat ze het niet wil zeggen dat zij er ervaring mee hebben, goed met honden zijn. Er zijn mannen die vrouwen aanraken en als die vrouwen niet aangeraakt willen worden dan is dat hun probleem. Er zijn mannen die sissen. Er zijn straten waar mannen lopen die sissen naar vrouwen en honden, er zijn mannen die honden willen aaien. De honden die niet geaaid willen worden hebben een probleem: ze zijn agressief. Er zijn honden en vrouwen die niet nageroepen, geaaid of aangeraakt willen worden, er zijn problemen. Er zijn fluitende kijkende mannen die soms in groepjes lopen, met meer zijn. Er zijn honden die aanvallen als ze aangeraakt worden. Er zijn vrouwen die toegeven. Er zijn mannen die vrouwen en honden dwingen toe te geven. Er zijn vrouwen die honden dwingen, en mannen maar er zijn vooral veel mannen. Veel mannen fluiten vrouwen na, wie niet lacht is chagrijnig. Veel honden worden aangehaald. Veel mensen zijn man noch vrouw. Veel vrouwen zijn eigenlijk mannen. Veel honden zijn eigenlijk mensen. Honden fluiten niet, ze kunnen wel lachen, op een hoge fluittoon, en blaffen in hun slaap.
25 februari
Alle bomen hebben wat te zeggen
24 februari
Blauwe druifjes
De conducteur vroeg of er iets was, een evenement of zo - er zaten wel zeven honden in de trein. 'Niet dat ik weet,' zei ik. Hij aaide Doris ineens en zij liet het toe. Buiten werd flink gewandeld - zo'n luxe-activiteit en ik zat als luxemens in de trein, te kijken naar fragmenten van levens van mensen die ik nooit verder zal volgen (zo waren de honden en ik voorbijgangers in het leven van de vrouw tegenover ons en die verderop, en de conducteur). Zijn telefoon ging, de ringtone was de tune van Baantjes. Ik tekende de ranonkels die ik bij me had, ze waren gebutst door het vervoer, al dood omdat bloemen dat altijd zijn, maar ik had ook blauwe druifjes bij me. De zon scheen, het licht was heel fel en de lucht heel blauw, we waren er al bijna.
23 februari
Gewoontes
Olli mocht bedenken hoe we gingen wandelen, dus we liepen linea recta naar de dierenwinkel. Als het aan hem lag, gingen we nooit meer naar het park - waarom zo ver lopen voor niks als je ook ergens een snackje kunt scoren? De dierenwinkel was nog niet open, en na een paar minuten voor de deur koos hij eieren voor zijn geld en dribbelde hij weer naar huis. Dit is hoe hij het altijd gedaan zal hebben, toen hij nog op de straat leefde in Roemenië - winkels langs om te kijken of ze wat voor hem hebben. 'Ze hebben een andere relatie met eten,' zei de vrouw van de hondenschool laatst.
Op de foto zie je zijn kuil, achter de fietsen. Hij houdt die de hele winter al bij, in de schemering graaft hij er wat aan en soms gaat hij er even in liggen, maar nooit lang. Ook dat is vast een overblijfsel van zijn tijd buiten, hij zal ergens een slaapkuil gehad hebben, of misschien verschillende. Veel honden schudden graag hun nestje op voor ze gaan slapen (ik bedoel het krabben in de mand en verfrommelen van dekentjes, rondjes draaien voor ze gaan liggen), ook honden die niet buiten gewoond hebben, maar huishonden graven over het algemeen geen slaapkuilen. Op een vorige hondencursus vertelde een vrouw me trouwens dat haar Roemeense hond viste; als zij in het water iets zag dook ze er met haar hele hoofd in. Dat doet Olli niet. Hij baddert wel graag, zelfs als het koud is. Het afkoelen van zijn buik in het water maakt hem rustig. En op straat eet hij wat voorhanden is, hij haalt eigenlijk nergens zijn neus voor op.
22 februari
Mikado
22 februari
De boekenweektour
6 maart: Lezing Remonstrantse Kerk, Den Haag
8 maart: Lezing Boekhandel Feijn, Alkmaar (ism Partij voor de Dieren)
10 maart: Nijmeegs Boekenfeest, Nijmegen
11 maart: Uitreiking Halewijnprijs, Roermond
12 maart: Filosofisch Café on Tour, Nijmegen (alleen voor scholieren en hun familie)
13 maart: Voordracht over het werk van Ali Smith, Amstelkerk, Amsterdam
14 maart: Villa Augustus, Dordrecht
15 maart: Lezing Rotary Club, Bennekom
16 maart: Boekhandel Grimbergen, Lisse
17 maart: Boekenweek in Post Scriptum, Schiedam
21 februari
Was
Het is alweer twee maanden winter, we zijn dichterbij de lente dan bij de herfst. De lente is niet zo mijn seizoen - ik begrijp het enthousiasme over nieuwe kleur, maar zie altijd vooral wat weer vergaat. Veel meer dan in de herfst. Het was geen goede winter so far, of misschien wel: het is nog te vroeg om dat te beoordelen. Ik lees momenteel boeken over natuur voor een stuk dat ik moet schrijven en die boeken gaan vooral over de mensen die over de natuur schrijven. Dat is niet erg, want mensen zijn ook natuur. Ik las ook dat Thoreau elke twee weken bij zijn moeder ging eten, in de tijd dat hij Walden schreef (en dus niet in totale afzondering leefde) en haar zijn was liet doen. Ik denk dat mijn stuk daarmee moet beginnen.
20 februari
Schelpje
19 februari
Zeegrijs
18 februari
Het kleurenbosje
17 februari
Vooraankondiging workshop en lezing over antiracisme en dieren
De officiële aankondiging volgt nog, maar hou 12 en 13 april vrij. Dan komt Syl Ko, co-auteur van het boek Aphro-Ism, op mijn uitnodiging naar de UvA om een lezing en masterclass te geven over dieren en zwartheid. Meer over het boek vind je hier.
16 februari
Vlieg, Lady Maya
Lees het hele verhaal hier.
15 februari
Mensen tekenen al tijden bloemen, om ze te bewaren of gewoon om de tijd door te komen
14 februari
Een hond helpt de wormen
Voor wie met Valentijnsdag wel een lief filmpje kan gebruiken: in Amerika helpt een hond gestrande wormen en kevertjes door ze (met haar mond) van het pad af te halen en in het gras te zetten. Lees het volledige verhaal en bekijk het filmpje hier.
13 februari
Cobbe
Voor een nader aan te kondigen boekproject ben ik gevraagd om een stuk te schrijven over Frances Power Cobbe (1822-1904), een nogal stoere dame. Ze streed voor de rechten van vrouwen, arbeiders en dieren, en trouwde met de Engelse beeldhouwer Mary Lloyd. In brieven noemde ze haar afwisselend 'husband', 'wife', en 'dear friend'. Op de foto zie je Hajjin, hun hondenmetgezel, vanuit wier perspectief ze het boekje The confessions of a lost dog schreef (lang voor Woolf Flush schreef). Ze schreef trouwens ook een boek met de veelbelovende titel Criminals, Idiots, Women and Minors.
12 februari
See through trees III
12 februari
Later weer blauw
1. Het grootste levende organisme ter wereld is de sombere honingzwam in het Malheur national forest te Oregon, die ongeveer 2400 jaar oud is en een oppervlakte heeft van 8,9 vierkante kilometer. Deze schimmel bestaat vooral onder de grond.
2. Ik ging eten met een aantal collega's, filosofen, en aan de muur hingen posters die als je je hoofd beweegt niet twee maar drie plaatjes laten zien. Konijn, eend, riepen we verheugd, blij omdat iedereen de grap begreep.
3. Of ongeveer begreep: er zijn allerlei ruimtes in anderen waar we niet bij kunnen. Woorden zijn een soort stok om de diepte aan te geven, en verder kunnen ze natuurlijk hele werelden tekenen, maar soms blijft de echte wereld toch buiten schot.
4. In tegenstelling tot wat veel mensen denken is niet de huid maar het skelet het grootste orgaan van het menselijk lichaam. Het spierskelet schijnt nog groter te zijn. Ik weet niet wat een spierskelet is, hoewel ik me er iets bij voor kan stellen.
5. Het is mijn beroep, me dingen voorstellen. Je kunt je erin oefenen.
6. Vanochtend hagelde het op de honden en op mij. De lucht werd steeds grijzer en later weer blauw. We liepen gewoon door, over aarde waaronder wortels groeien, onder een lucht waar opnieuw wolken groeiden.
7. Wat je niet ziet is soms ook echt. Vergeet niet te vragen wat de ander ziet.
11 februari
See through trees II
10 februari
See through trees
9 februari
Meer
Een tijdje terug las ik een strip over de geschiedenis van monogamie, een samenlevingsvorm die wij als normaal en natuurlijk beschouwen, terwijl het een specifieke culturele constructie is. Het stripje laat zien dat het idee opkwam toen mensen land gingen bewerken en eigendomsrechten in zwang kwamen; mannen gingen vrouwen ook op die manier beschouwen. Trouwen was vooral het sluiten van een contract tussen mannen waarin vrouwen handelswaar waren. Lees de rest hier.
8 februari
De ganzen keken toe
Het was zo koud, het licht was zo fel. Bevroren plassen braken onder onze voeten, niemand kon nog op het water lopen - onze voeten braken het gras, de stilte, onze stemmen braken de lucht (woorden vormden kleine rieten nestjes die in de verte verdwenen, woorden kunnen zoveel breken). Olli ging bij het strandje het water in, hij had met zijn bonkige beentjes zo hard gerend, het warm en zoveel dorst gekregen. En de zon scheen, schreef ik al dat het licht zo fel was? Het licht was zo fel, het was zo koud, de lucht was helder blauw.
7 februari
Ghost parasols
6 februari
Worst
De metro rook naar soep. Hoewel er overal plek was, kwam de man met de aktentas tegenover mij en de honden zitten. Het is een vorm van aandachttrekken, als mannen dat doen. Ik negeerde hem, maar Olli ziet in iedereen een potentiële vriend. Hij ging op de man af. 'O,' zei de man. 'Had ik maar geen worst in mijn tas moeten doen.' Ik zei dat het niet om de worst ging, dat Olli gewoon aardig is. Olli demonstreerde dat door met zijn natte lijf tegen de benen van de man te leunen. 'Net een koe die bij het hek komt staan,' zei hij. Ik knikte maar. Loslaten, dacht ik. Veel bestaat uit loslaten. In het metrostation vond Olli een pak roze koeken, op de trap lag een croissant. Bovenaan de trap waaide de wind tranen in mijn ogen. Ze tranen steeds, de laatste tijd, dat krijg je als je ouder wordt.
5 februari
Een vierkant gesnoeid boompje op de campus van de UNAM
4 februari
3 februari
Het laatste licht vangen
2 februari
Words cannot carry you but wings can
1 februari
Met de honden
Ik droomde dat we ons ophielden op een bouwterrein. Het was een onveilig bestaan, steeds kwamen er mensen die ons wegjoegen. Het was een heel fysieke droom, modder aan mijn schoenen en de geur van zand, het ontwijken van grote machines en lange ijzeren staven, nergens veiligheid of rust. Ik werd wakker uit de droom en begreep: ik was een wild dier in een mensenomgeving. Ik bleef even wakker, viel toen gelukkig weer in slaap, de onrust nog in mijn lichaam, als een dwingende herinnering aan iets dat nooit echt gebeurd was en toch blijkbaar deel uitmaakt van mijn geschiedenis.
