28 februari
Jazz
Er ligt de laatste dagen veel glas op straat. Het zal toeval zijn. Gisteren liep ik voor de school hierachter langs, op het pleintje hingen drie kinderen op hun fietsen, capuchons op, het motregende. Eentje hield een telefoon in zijn hand, toen ik langsliep hoorde ik dat ze naar jazz luisterden. De wereld is een stekelige plek. Als kind hield ik niet van jazz, het bevestigde een melancholie die ik nog niet kon verdragen. Verder schrijf ik dus vooral, deze dagen, in de tekst is het minder onherbergzaam. Overdag komen de duiven, 's nachts slaap ik weer.
27 februari
Oproep
Hond D moet wennen aan bezoek (ze is bang voor onbekende mensen en dat uit zich in lelijk gedrag) en daarom ben ik op zoek naar vrijwilligers die bij ons een kopje koffie of thee komen drinken. Mocht je in A'dam/De Pijp wonen/vaak komen en een momentje over hebben om ons te helpen met de training: stuur even een bericht - ik ben je heel dankbaar.
26 februari
Blijven en verdwijnen II
We gingen naar Haarlem, je bent er eigenlijk zo. We zagen verantwoorde nieuwe en oude kunst, mooie dingen, maar wat me het meest ontroerde was een fossieltje van een vis met veel wit eromheen, een vage afdruk van iemand die er heel lang geleden was en nu al heel lang weer weg is.
25 februari
Blijven en verdwijnen
Op straat kwam ik M tegen. We hadden elkaar sinds de zomer niet gezien. Dat gaf niet voor het gesprek - er kan in de tussentijd altijd zo veel gebeuren dat toch zo makkelijk te vertellen is - dit zijn de contouren, zo past het in wat er al was, in wie we al waren. Ze ontmoette hond D voor het eerst, die een paar keer het fietspad op rende omdat mensen haar tegemoet kwamen. D was eigenlijk erg lief - zoiets moet saai zijn voor een hond, maar op de paar keer schrikken na bleef ze er braaf bij zitten. Het was vrijdagmiddag en soms kwam er een groep fietsers langs. Ook stond er een vrouw naar ons te lachen. We spraken over verdwijnen en hier zijn. M vertelde dat ze in mijn huis geweest was toen ik er niet was, met oud en nieuw logeerde hier iemand die we allebei kennen. Een meisje liep langs, ze kende M en nodigde haar uit voor een concert met elektronische muziek en een piano. Ik vergat haar naam direct nadat ik hem hoorde. Het licht was heel helder toen ik wegliep, de Amstel spiegelde de lucht, en D was blij dat we weer liepen, en nog wel in de richting van het huis, want thuis is Olli en is alles bekend en vertrouwd.
24 februari
Lezingen etc
In maart komt er weer een zwikje optredens aan: klik hier voor de volledige lijst.
23 februari
oriëntatie (detail)
de bladeren van de rode boom vielen op de aarde, zachte doffe ploffen, we vertrokken, zoals ieder jaar, niemand weet waarom we vertrekken maar we weten wanneer we moeten gaan, de zomer had ons hier gelaten, het was niet heet, de beek bleef nat, we waren met evenveel als toen we kwamen, voor het eerst in jaren, het late lege land liet zich zo verlaten, het gras boog om, groen naar grijs, naar oud blauw, we vlogen dagen, tot de boom aan de rand van de zee aan het eind van de derde dag, de rand van de dag, een paar bomen voor de nacht, we zochten eten, we waren voorzichtig, we hielden de wacht, we kennen de wapens, we kennen de nacht, we gingen slapen toen het volkomen donker was, zwart, zware nacht
22 februari
Nu we hier zijn
1. Mijn buurman zingt soms als hij de voordeur open doet, zachte liedjes over een andere wereld.
2. De eerste slak van het jaar zit alweer op de drempel.
3. Laat de dag je maar zachtjes omarmen, laat je maar zakken.
21 februari
Deze jongen kreeg het deksel van het voerblik en at zich in mijn afwezigheid een paar kilo zwaarder
20 februari
Kijktip 1 en 2
Het is waar maar niet hier - een leuke goeie documentaire over neo-dadaïstische kunstenaar Dick Verdult (tot de 28e te bekijken). Heart of a dog van Laurie Anderson is tot en met de 22e via de website van de NPO te bekijken, en wel hier.
19 februari
Gisteren stonden haar oren voor het eerst allebei overeind
18 februari
Denken, lezen, schrijven, lezen, denken
Op de website van Athenaeum staat een klein interview over mijn werk. Hier.
17 februari
Een kamer
In Journal of a solitude, het dagboek dat May Sarton bijhield in 1972 en 1973, lees ik dat de wereld toen ook al zo veranderde, en dat alles zo snel ging. Sarton zoekt steeds naar stilte (in de vorm van afwezigheid van de buitenwereld), omdat haar innerlijke wereld fel is en roerig. Mensen, zeker de meer gevoelige, hebben tijd nodig. Maken heeft ook tijd nodig trouwens, lege ruimte. Ik ben nu mijn proefschrift aan het afmaken (ik ploeg door velden tekst in de hoop de ruimte tussen wat er staat en wat het moet betekenen zo klein mogelijk te krijgen) en die concentratie loopt ook door als ik wat anders aan het doen ben. Lege ruimte is er dus niet. Dat is niet erg: het is een eigen wereld, met eigen wetten. Soms mis ik alleen de kleine nieuwe dingen die me kunnen optillen en alles even op een andere manier laten zien.
16 februari
Aanbieding
Mijn cd's The things a girl should do en A long way zijn tijdelijk voor maar 5 euro (ex. verzendkosten) te koop. Je kunt ze hier beluisteren.
15 februari
Cassis
Voor het fietsenrek bij de Media Markt in Osdorp lag een blikje. Het lag precies op de plek waar ik mijn fiets altijd neerzet. De rest van het rek was bijna leeg. Toch wilde ik mijn fiets weer ongeveer daar neerzetten. Ik liep om het blikje, en zette mijn fiets neer zonder het aan te raken, net een beetje schuin (nu lijkt het net alsof ik hierover nadacht, maar eigenlijk ging het vanzelf). Het is een heel lang fietsenrek, heel lang en leeg altijd - ze gaan in Osdorp niet vaak met de fiets -, en mijn fiets stond precies waar het blikje lag, cassis was het, van een B-merk.
14 februari
13 februari
Sneeuwbal
Tijdens het hardlooprondje gisteren met D (als deel van haar socialisatie, ze heeft in de tijd dat ze voor mij kwam flinke angst ontwikkeld) gooide een jongen van een jaar of 15 van dichtbij een sneeuwbal tegen haar aan. D schrok zich dood, ik ging naar hem toe en legde hem uit dat zij bang is, dat honden dit niet begrijpen, dat hij moet opletten naar wie hij gooit. De jongen keek me niet aan, liep weg voor ik uitgesproken was, draaide zich even om en gooide nog hard een sneeuwbal naar ons. Ik pakte mijn telefoon om een foto van hem te maken en liep achter hem aan. Op de hoek dacht ik: laat gaan. Ik ben niet te beroerd om met iemand op de vuist te gaan als dat nut zou hebben, maar ik weet niet of dit nut zou hebben en bovendien stond ik daar met een hond die haar staart tussen haar achterbenen geklemd had (ik word altijd heel kwaad als iemand mijn honden - of andere beesten - wat doet en denk vaak: gelukkig heb ik geen vuurwapen).
In de film Heart of a Dog vertelt Laurie Anderson dat haar Boeddhistische leraar zei dat je als je iemand verliest niet moet huilen, niet verdrietig moet zijn, en in plaats daarvan iedere keer als je aan iemand denkt (en eigenlijk moet huilen) iets moet geven. Ik ben niet tegen huilen, maar ik vind het wel belangrijk om iets te doen met bepaalde ervaringen. Toen mijn kat vorige zomer doodging heb ik me aangemeld als vrijwilliger bij de zwerfkattenclub (en een artikel geschreven over dieren en euthanasie). Van gewonde dieren die ik op straat vind maak ik vaak een tekening. Soms organiseer ik een lezing ergens over of een congres of ik schrijf een boek of ik ga de straat op. Geld geven kan ook altijd. Voor de jongen van de sneeuwbal twijfel ik tussen Bont voor Dieren en een educatieprogramma - ik denk dat het een donatie aan het eerste wordt.
Hiermee wil ik niet zeggen dat er altijd iets goeds van iets slechts kan komen want ik denk eigenlijk dat er allerlei dingen zijn die zo slecht zijn (de vee-industrie, de situatie in gebieden in Syrië, etc etc - onze samenleving is gedrenkt in geweld) dat er helemaal niks goeds van kan komen. Maar wij zijn ook weer niet machteloos.
Je kunt vaak iets doen, doe iets.
12 februari
Wortels
De sneeuwmannen op het pleintje voor de school om de hoek maakten hond D. gisteren twee keer ontzettend aan het schrikken. Vannacht heeft iemand ze in elkaar geslagen. De honden renden vanochtend vroeg op de resten af, zochten de wortels die als neus hadden gediend tussen de brokstukken vandaan en knaagden die met smaak op.
11 februari
Schiedam
Google maps heeft er zin in vandaag.
Schiedam heeft er überhaupt zin in.
10 februari
Op een veld op een woensdagavond
Bij de cursus ontmoetten we een Belgische hond die 3,5 jaar aan de ketting had gelegen en nu constant zijn best deed het begrip 'vreugde' uit te beelden, een mederoemeen die regelmatig in het dierenziekenhuis terecht komt omdat ze junkenpoep heeft gegeten, een klein hondje met enorme oren dat alle oefeningen goed meedoet, een blaffende harige springhond, en nog wat andere honden en mensen. D ging vooral steeds braaf zitten, ze houdt van zitten. Liggen wou ze niet, het was weer even eng, zeker toen er een trein aan kwam en alle andere honden gingen blaffen - ze blafte niet mee maar ging bibberen en daarna was haar aandacht weg. Nieuw was dat ze met de anderen ging spelen, ze voelde zich in ieder geval blijer dan bij aanvang van de vorige cursus.
9 februari
Omleiding
Het was druk in de tram en hij reed om omdat iemand bij het Leidseplein een handgranaat een café ingegooid had. D en ik waren op weg naar de eerste les van onze nieuwe cursus (Vervolg I) en ik was zenuwachtig omdat ik dacht dat we niet op tijd zouden komen - er zijn ergere dingen, maar ik kom niet graag te laat (soms denk ik dat ik dat moet oefenen: anderen zijn heel vaak te laat, ik eigenlijk nooit; ik vind het een onverantwoorde claim op andermens tijd terwijl ik het zelf vaak niet erg vind om te wachten). We waren achterin gaan zitten omdat daar wat ruimte is voor een hond. Toen ik opkeek zag ik in het halletje bij het hokje van de conducteur iemand staan van wie ik ooit veel hield. Zij zag mij ook, we keken elkaar aan - tenminste dat denk ik, zeker weet ik het niet want ze ziet niet goed en is verstrooid. Ik wendde mijn gezicht af, het meisje naast me wilde D aaien dus ik moest haar uitleggen dat dat niet zomaar kon. De tram reed door en na een tijdje vergat ik wie ik had gezien, tot mijn ogen het halletje weer ingingen en haar rug zagen. Ze stapte ergens bij het Leidseplein uit, denk ik, ik zag het niet, op een gegeven moment zat ze er gewoon niet meer.
8 februari
Mysterie
Toen ik na een lange middag bij de kattenclub thuis kwam, vond ik in de hondenmand een paar snippertjes. Het waren resten van een DHL-briefje. Het deeltje met het nummer van het huis waar het pakketje in mijn afwezigheid bezorgd was, miste. Ik denk dat ze dat opgegeten hebben.
7 februari
Westfries Museum II
Tafereeltjes uit de tijd dat mensen nog geen gezicht hadden.
6 februari
Westfries Museum
5 februari
Wit
Mist trok de bomen steeds terug de verte in, het witte in. Ik ken het stuk dat ik fietste, maar wist doordat ik maar een paar meter vooruit zag steeds minder goed waar ik was. Ik verbood mezelf foto's te maken, ik moest gewoon kijken. Naar een wereld die in de vorm van een paar bomen steeds bij me bleef en steeds veranderde. De clou is je daar thuis te voelen, in die paar meter zicht, nieuwsgierig blijven naar wat erbuiten is maar het niet willen vastpakken. Vastpakken is sowieso vaak geen goed idee: de geschiedenis die aangroeit is niet van jou. Wielrenners doemden op, eenden, en toen vijf vissers, netjes op een rijtje, die ik stuk voor stuk uitschold voor loser - net hard genoeg om het ze te laten horen. Je stuurde een berichtje toen ik langs de volkstuintjes fietste, alweer bijna thuis, ik schreef je terug - het was stil, zondagochtend, ik hoefde maar af en toe op te kijken om nergens tegenaan te fietsen.
4 februari
Ondertussen in de slaapkamer
3 februari
Iets ouds dat zich aan het nieuwe hecht
Ik keek lang naar de bloemen en koos uiteindelijk voor anemonen, diep rode. Een oude man in een statige beige jas blokkeerde het pad naar de kassa, ik wrong me langs hem heen. Het stonk, ik rook even aan de bloemen of zij dat waren maar het was de man. Hij deed nog steeds geen stap opzij. 'Het bloed van Adonis,' zei hij. Hij stonk ook verschrikkelijk uit zijn mond. Zijn dochter riep hem, of hij dan geen amaryllissen wou. Ik rekende de anemonen af, met hun donkere gezichtjes, de man keek me niet meer aan, misschien was hij al vergeten dat hij iets gezegd had, ik weet het niet.
2 februari
Waarschijnlijk is bewaren altijd maar beperkt mogelijk
'Ik probeer de dromen te bewaren,' zei de schrijver die na mij geïnterviewd werd, en aan die zin bleven mijn gedachten haken. Romans beginnen in het schemerige gebied tussen weten wat je wil zeggen en dat nog niet weten, doemen dan steeds helderder op - maar dat kost tijd en toewijding, vertrouwen in iets dat helemaal nog niet bestaat en dat misschien ook nooit zal doen. En steeds moet je weer terug naar die plek waar je het niet helemaal weet, steeds moet je eigenlijk weer beginnen, pas op het laatst zijn dingen duidelijk, en dan nog maar alleen vanuit mijn perspectief.
Ons publiek bestond vrijwel helemaal uit vrouwen. Een van hen zei tijdens het signeren 'ik vind haar toch zo'n schatje' tegen de anderen - ze klopte erbij op mijn schouder en keek alsof ze me zelf had uitgevonden. Ik voelde me wel gewaardeerd. De andere schrijver en ik kregen een huis van chocola cadeau, of eigenlijk alleen een voorgevel, in de trein at ik de helft ervan op. De andere helft heb ik in het keukenkastje gelegd, ik was het eigenlijk alweer vergeten, tot ik dit nu opschrijf.
1 februari
Het zingt alleen voor jou
Soms kun je muziek horen in het afremmen van de trein, echt waar, luister maar.
