31 januari
29 februari
Voor een vanzelfsprekend kapsel
Ernaast zit een nagelsalon met de naam Universal Nails.
28 februari
De medinilla magnifica
27 februari
Boekpresentatie
Voor ik op de fiets stapte om naar Scheltema te gaan liep ik nog een rondje met Olli. Op de hoek van de straat kwamen we de bovenbuurman tegen. Ik nodigde hem uit voor de boekpresentatie. 'Ik kan niet lezen,' zei hij. 'Dat geeft niet,' zei ik. 'Het is gewoon een feestje met drankjes en hapjes.' Zijn gezicht klaarde op. 'Heel erg bedankt,' zei hij. Hij vertelde dat zijn broer helaas wel in Amsterdam was en dat hij daarheen moest. 'Volgende keer,' zei ik. Hij knikte en zei dat ik hem dan goed op tijd moest uitnodigen, dan zou hij de dag vrij houden. Voor hij wegfietste zwaaide hij uitgebreid naar me.
27 februari
De ingang van de hel / de ingang van de negenmaandenbeurs (doorhalen wat niet van toepassing is)
Er staan ook rijen rode tulpen in plastic bakken, en die maken het beeld op de een of andere manier erger. Mijn tramvriend, de oude kunsthistoricus met het hoge giecheltje, vertelde dat hij met zijn Russische pleegdochter en een vriendin naar de Huishoudbeurs geweest was, om dat ook eens te zien. Het was hysterisch, zei hij, en het gaf wel een goed beeld van de mensheid. De bezoekers kwamen daar met hele koffers die ze vol stouwden met gratis dingen. Wel was er lekkere fondue, en een plein met muziek en vermaak, daar was hij gaan zitten, en dat was wel leuk.
26 februari
Tijd
Zoals Jenny Holzer zegt: IT IS HEROIC TO TRY TO STOP TIME.
25 februari
De zwart-witte brigade
24 februari
Prairiehondentaal
Mijn eerste column over dierentalen (uit een serie van zes) staat op Piepvandaag. Lees hem hier.
23 februari
Kijk:
Gisteravond bracht de trein me door het schemering het donker in, en naar Nijmegen, en onderweg kwamen alle bomen tot leven. Berken leken licht te geven, dennen richtten zich met al hun naaldjes naar iets ver boven ons. Het gras leek zo zacht. Terwijl de hemel steeds blauwer werd (het blauw van de naderende afwezigheid, aankondiging van donkerder) zag ik dat die bomen iets weten wat wij niet weten en alleen maar kunnen proberen te benaderen.
22 februari
Drastische tijden vragen om drastische maatregelen
21 februari
Filosofie in de openbare ruimte
Hier in de buurt staan prullenbakken met uitspraken van bekende mensen (je kunt er een adopteren en die moet je dan zelf legen, op zich prima). Het is onbegrijpelijk design to the max. En deze uitspraak van Angelina Jolie treft me iedere keer weer. Er zijn dus mensen die denken: ja, dat is zo, logisch nadenken leidt altijd tot problemen. De prullenbak stond trouwens al open, dat heb ik niet voor de foto gedaan.
20 februari
Dat verwacht je niet
In de RAI is de Huishoudbeurs weer losgebroken, en dat betekent dat er allerlei mensen over het pad lopen dat Olli en mij van het park naar de tram brengt. Hij dook vanochtend op een papiertje, voor de benen van een heel lange man, die hem pas op het laatste moment zag en net niet struikelde. We boden allebei onze excuses aan (de man en ik, Olli was nog even bezig met dat papiertje). 'Dat verwacht je niet,' zei de man. Ik knikte. Hij herhaalde nog eens wat hij zei, en liep verder toen ik weinig respons meer gaf. Verderop stonden ze dingen uit te delen. We weigerden de theedoeken van Lidl, de proefverpakkingen schoonmaakmiddel en de marsreepjes, maar de dental sticks van Pedigree wilden we wel. Een van de uitdeeljongens maakte een foto, die vast gebruikt gaat worden voor marketingdoeleinden. Olli ging er netjes voor zitten. Er zaten drie dental sticks in het zakje. De eerste kreeg hij bij de tramhalte, de tweede in de tram, de derde thuis.
19 februari
Siberië
Vanmiddag at ik een broodje met twee armlastige hoogleraren. De een zei dat hij vond dat we met alle mensen op een klein stukje van de planeet moesten gaan zitten om de rest aan de andere dieren te laten. 'We kunnen ook alle witte mensen in een werelddeel zetten. Of alle mannen in Duitsland,' zei ik. 'Daar moet ik even over nadenken, over die vergelijking,' zei hij. 'Nee,' zei de tweede hoogleraar. 'We moeten iets met alle oorlogszuchtige mannen.' 'De Oostvaardersplassen?' vroeg ik. Ze schudde haar hoofd. 'Siberië.' 'Daar hebben ze wel de ruimte,' zei de eerste hoogleraar. 'En het probleem lost zich dan vanzelf op, want er blijft er dan uiteindelijk maar een over.' Dat vonden we alledrie een goed idee. Tevreden aten we onze broodjes op. Buiten was de zon gaan schijnen, het licht was echt heel mooi vandaag in Amsterdam.
18 februari
Dierentalentour
Ik geef de komende tijd wat lezingen over Dierentalen. Maandag is de eerste, in Nijmegen, tijdens een avond over wat dieren willen. Je kunt de hele lijst hier zien. Er zal in de komende tijd nog wel wat bijkomen, dus hou de site in de gaten. Ik ben ook te boeken voor lezingen, het handigste is dan om me te mailen op het bekende mailadres.
17 februari
Woordenrijk
Je kunt het interview bij Het woordenrijk over Dierentalen (en teamsporten) van gisteren hier terugluisteren. Je moet dan even 16 februari en 21 uur invullen, en dan zit ik ergens na twintig minuten, oid.
16 februari
Zomaar wat dingen, halverwege februari, en een regenboogworm
1. Ik denk dat we toe moeten naar een soort thee. Het is uit de hand gelopen.
2. Ik dacht gisteren 'o, wat gezellig, iemand heeft de was buiten gehangen' en het bleek mijn eigen was te zijn.
3. Wolven huilen in dialect en raven kunnen zich voorstellen dat anderen ze bespioneren (en zangvogels oefenen in de winter hun liedjes).
4. Roofvogels gebruiken vuur om prooidieren op te jagen.
5. De kreupele houtduif is terug.
15 februari
Een schets van het vakantiehuisje op Texel die ik nog tegenkwam
14 februari
De bomen en ik
Rechts is met op de achtergrond het huis waar de familie Van het Reve woonde, daar kwam ik laatst achter. Links woont een man met een gemotoriseerde driewieler.
13 februari
In kleur
De nacht voor Mo stierf droomde ik over omklappende regenbogen. In de droom bleek dus dat regenbogen eigenlijk mechanisch aangestuurd werden, het waren een soort decorstukken, ze konden ook door de helft dubbel, maar niet allemaal; ze werkten allemaal anders. Het was mooi om te zien hoe ze werkten, alsof ik een inkijkje kreeg in de hoe de wereld werkelijk in elkaar zit. De afgelopen nacht droomde ik dat ik vleugels ontworpen had. Ik was in een loods en ik had ze omgedaan, en iemand deed de deur voor me open (het was zo'n garagedeur die in zijn geheel omhoog gaat) en ik moest eruit rennen, het licht tegemoet, en dan zouden we te weten komen of ik inderdaad met deze vleugels zou kunnen vliegen. Op dat moment besloot de kat op mijn kussen dat het ochtend was, dus de vraag hangt nog in de lucht, maar ik had er wel een goed gevoel over.
12 februari
Een hond, een man
'Heb je er maar een?' Bart, de buurman, riep me van zijn balkon, terwijl Lennart, een van zijn hondjes, zonder te kijken de weg overstak om geaaid te worden. De vriend van Bart riep Lennart, waardoor hun andere twee hondjes ook (hard blaffend) naar Olli en mij toe kwamen. Ik riep terug dat Mo overleden was. 'Je hebt wel pech hè, met honden,' riep Bart. 'Mo had pech.' Ik vertelde over zijn nieren. 'Hij heeft geluk,' riep Bart. Hij bedoelde Olli, maar ik dacht dat hij Mo bedoelde. 'Ik heb geluk gehad dat hij nog even bij me was,' riep ik. Olli krabde aan de deur, hij wilde naar binnen. Lennart stak de weg weer over. 'Hij heeft geluk dat hij goed terecht gekomen is.' Nu begreep ik dat het over Olli ging. De vriend begon zich er ook mee te bemoeien. 'Je moet gewoon een man nemen in plaats van een hond. Die gaan langer mee.' 'Nee hoor,' riep Bart vanaf het balkon. 'Gewoon lekker weer een hond nemen.' Ik was te moe om op deze discussie in te gaan terwijl ik er best wat over te zeggen heb, en ik aaide de andere hondjes, van wie er een José heet, de naam van de ander weet ik niet want die wordt nooit geroepen.
11 februari
Twee opmerkingen over de dood
1. De dood is niet zwart maar wit. Volkomen wit.
2. We denken vaak dat dood een grens is, of iets achter die grens, van ons gescheiden, iets wat na ons gebeurt. Maar het is hier natuurlijk altijd al, bij ons, omdat wij wezens zijn die anderen met ons meedragen, en omdat de aarde gemaakt is van alles wat er eerder was.
10 februari
Putih
9 februari
Lieve Mo
2009-2016
8 februari
Het bed
Mo heeft het bed ontdekt. Hij heeft in zijn leven weinig geluk en comfort gekend. Eerst zat hij bijna drie jaar in het asiel in Spanje, daarna werd hij in hier in Nederland verwaarloosd - hij werd twee keer per dag uitgelaten en lag de rest van de dag aan de tafelpoot te wachten. Momenteel voelt hij zich beroerd, hij is erg misselijk - misschien door zijn nierfalen, misschien door de medicijnen, we geven hem nog een paar dagen met nieuwe medicijnen om op te knappen - maar hij is niet alleen. Hij slaapt bij mij op het bed. Olli wil dat niet, ik vind het heel gezellig. Mo ook - hij houdt van lekkere plekjes om te slapen en van gezelschap. Als hij 's nachts misselijk is dan aai ik hem, en als het weer gekalmeerd is gaat hij op zijn zijtje liggen zodat ik zijn buik kan aaien. Ik slaap niet veel, maar het is goed om dit nu te doen. Vandaag overdag wilde hij ook op het bed, blijkbaar vindt hij het heerlijk liggen. Morgen zal ik er een fotootje van plaatsen. En ondertussen hoop ik dat hij zich snel beter voelt. We moeten allemaal duimen voor Mo.
7 februari
CfP: Animal Politics: Justice, Power, and the State
In november in Leusden, zie hier.
6 februari
Gras
Op het midden van het veld in het Sarphatipark stond een meisje van een jaar of zeven met lang blond haar. Olli wilde naar haar toe, dus ik liet hem, en zei haar dat hij lief was, dat hij kinderen altijd lief vindt. Ze aaide hem. Mo stond nog verderop. Ik had hem meegenomen zodat hij het gras onder zijn voeten kon voelen en wat kon snuffelen maar hij wilde alleen met zijn voorhoofd tegen me aan staan en geaaid worden. Hij wil eigenlijk niet meer lopen. Het meisje liep mee naar Mo en vroeg naar zijn oog. Ik vertelde dat het glaucoom heet, en hoe dat ongeveer werkt, en dat hij erg ziek is. Mo liep naar haar toe en legde zijn voorhoofd tegen haar borst. Ze aaide hem. Olli kwam er ook bij staan. Toen we wegliepen zag ik aan haar blik dat ze begreep wat er aan de hand was, net als de honden die eerder voorzichtig aan Mo roken en snel weer weg liepen.
5 februari
Een zachte hondenbuik
Mo lag op hetzelfde plekje als waar Pika lag, die laatste dag, onderaan de trap, bij de keuken. Gisteren en eergisteren moest hij ook de hele dag aan het infuus, maar toen lag hij boven, in de tweede spreekkamer. Hij was minder enthousiast om me te zien dan eerder. Hij wilde ook de snoepjes niet meer die hij eerder wel graag aannam. Ik nam hem mee naar boven, en liet hem met het infuus eraan een plas doen op het gras naast de kade. Hij durft niet te plassen bij de assistente, dus ik kwam de afgelopen dagen steeds even langs. Onderaan de trap struikelde hij over het snoer en schoot de canule los. De assistente kwam hem eruit halen. 'Zal ik hem meenemen?' vroeg ik. We hadden al besproken dat hij er slechter aan toe is, in plaats van beter. 'Ik begrijp het,' zei ze. Ze ging het overleggen met de dierenarts. Ik zat bij Mo op het kussen en aaide hem op zijn buik. Na een tijdje ging hij op zijn rug liggen, en toen weer op zijn zij. Als ik ophield met aaien begon hij te kwispelen. Een van de andere assistentes was vlakbij me het gebit van een kat aan het schoonmaken. De boor klonk als die van een mensentandarts. De radio stond aan: het was radio 2, en er kwamen steeds popliedjes die ik niet kende, alleen op het laatst hoorde ik de Cranberries en dacht ik: nu niet huilen. De dierenarts nam bloed af om te kijken of Mo's nierfunctie verbeterd was. Weer een andere assistente zette het apparaat aan dat het bloed onderzoekt. Ik aaide Mo nog steeds, nu in zijn nek. Hij had zijn hoofd op mijn andere hand gelegd. Ik nodigde de assistentes uit voor mijn boekpresentatie en vertelde wat over het boek. Gisteren had ik de andere dierenarts al even gesproken, die mijn zorgen om Mo deelde en me zei er rekening mee te houden dat hij misschien niet zou opknappen. Ik zei haar dat ik er geen goed gevoel over had. Olli was toen mee, hij hyperventileerde, en ik moest hem uit de spreekkamer tillen omdat hij niet wilde lopen. Het onderzoeken van het bloed duurde lang. Jessica, de assistente die me hielp, schreef de uitslag op een briefje. Ze liep naar de dierenarts, ik kon ongeveer horen wat ze zeiden, of alleen iets van niet-goed, en ik wist al dat het niet goed was, daarom wilde ik Mo ook meenemen, dus ik aaide Mo over zijn buik, en later nam ik hem mee naar boven en naar huis en nu zit ik bij hem in de mand en ligt hij met zijn hoofd tegen me aan, met zijn voorhoofd, en soms tilt hij zijn achterbeentje op zodat ik goed bij zijn buik kan.
4 februari
En de achterkant
3 februari
De voorkant van het boek
2 februari
Lieve Mo
2 februari
Boekpresentatie Dierentalen
Lieve beste lezers van dit weblog, op 27 februari wordt om 17 uur mijn nieuwe boek Dierentalen gepresenteerd, in Scheltema op het Rokin. Jullie zijn van harte welkom. Wie graag een officiële uitnodiging ontvangt moet me even een mailtje sturen.
1 februari
Auto
Gisteren ging ik naar het festival Gluren bij de Buren in Utrecht; een verzameling huiskameroptredens waar ik in van mijn vorige levens ook wel eens gespeeld heb. Met een aantal mensen uit Amsterdam bezochten we het optreden van een bekende, en daarna gingen we naar de dichtstbijzijnde huiskamer om ons te laten verrassen. Er speelde een singer-songwriterduo, een zangeres en een pianist. De pianist bleek de buurman te zijn van een vrouw uit ons gezelschap; ze hadden een tijd dezelfde auto gehad en hoewel hij haar niet herkende, wist zij heel goed wie hij was.
