31 december
Dag jaar
30 december
De veiligste plek
Gisteren gingen Doris en ik met de bus, dat hadden we al lang niet gedaan en ze vindt het eng. Ze ging bij de deur zitten, de plek waar Olli altijd zit als we met zijn drieën met de bus gaan (hij zit daar omdat hij naar buiten kan kijken en anders misselijk wordt). Het ontroerde me, dat ze erop vertrouwt dat hij het weet, dat zijn plek de veiligste is. Zo wil ze ook altijd zijn routes lopen als we zonder hem op pad zijn, vooral als ze bang is.
29 december
Als het er niet in zit, zit het er niet in
Er was iets mis met de auto. Het luchtverontreinigingslampje brandde, en het lampje voor naar de garage; op internet las ik dat je hier beter niet meer door kunt rijden. Ik belde de garage en kon langskomen om de foutmelding uit te laten lezen. Goed opletten, dacht ik – het is uiteindelijk toch de bedoeling dat ik begrijp hoe de auto werkt. De man hing een kastje in de auto en liep naar de grote computer in de garage. Daar stond ook een vrouw in een pyjama met de andere garagehouder, ze droeg sloffen met kwastjes en gaf me een knipoog. Met haar auto was niks mis, zei de andere garagehouder. Weer een andere medewerker reed keihard achteruit de garage uit. Met die Saab was ook niets mis, alleen de handrem was te hoog afgesteld. Het had allemaal wat huiselijks.
Man 1 kwam terug met een printje dat hij bij de receptie inscande. Ik vroeg wat er mis was. Op de print las ik dat het ging om foutcode P0170, oftewel een brandstofcircuitfunctioneringsstoring. Het zijn lange woorden, die met de auto te maken hebben. ‘Als het er niet in zit, zit het er niet in,’ zei de man. Daar kon ik weinig tegenin brengen. ‘Ik heb hem gereset. Als het terugkomt kun je wel doorrijden maar dan hapert hij misschien een beetje maar niet zo erg dat je stil komt te staan. Of hij moet heel erg kapotgaan. Maar als het weer gaat branden dan moet je hem even brengen.’ Ik bedankte de man, hij wilde geen geld voor het uitlezen, dat was service. Hij zei wel dat ik de print in het dashboardkastje moest leggen, want dan hebben we die informatie.
Onderweg naar huis reed ik wat sneller dan met de honden achterin, dan moet ik altijd voorzichtig de bochten nemen, anders glijden ze van de achterbank.
28 december
Dit was onze kerstochtend
27 december
Winterweg
Hier is winterweg nog eens. Klik op het plaatje om door te gaan.
26 december
Lied
Ze zeggen dat walvissen zingen maar het is natuurlijk spreken. Wat wij muziek noemen is een taal. Misschien is elke taal een lied en zingen we zonder het te weten.
25 december
24 december
Twee bakken
Op woensdag wordt het vuilnis opgehaald. De ene week de grijze container, de andere week de groene. Gisteren was het tijd voor de groene. Om halfacht zag ik de vuilniswagen langskomen. Dat was bijzonder: normaal komt hij pas aan het eind van de ochtend. Hij kwam ook van de andere kant. Het had iets magisch: ineens zoveel licht en geluid in de donkere straat. Het voelde als kerst. Maar er stonden nog maar twee bakken buiten, de buren zijn gewend aan het latere ophaalmoment. In de loop van de ochtend ontstond verwarring, die lang aanhield. De bakken die er al stonden, stonden met hun voorkant naar de straat, het teken dat ze geleegd zijn. Buren die hun bak buiten zetten keken erin, zagen dat ze leeg waren, lieten hun eigen bak toch maar staan, kwamen even later om hem toch op te halen. De buren van links verderop zetten hun bak daarna weer opnieuw buiten. Mijn buurman gooide halverwege de ochtend nog wat in zijn bak, die al buiten stond en geleegd was, hij leek er niet van onder de indruk en nam zijn bak ook niet mee. Aan het begin van de middag kwam de vuilniswagen weer, nu van de goede kant. Uit verschillende huizen kwamen mensen met hun bak, alsof ze erop stonden te wachten. De buurman van de overkant wisselde een paar woorden met de vuilnismannen, andere dan anders, misschien vroeg hij waarom het nu zo ging. Hij heeft twee groene bakken. Hoe je die elke keer op tijd vol krijgt is een raadsel, het duurt bij mij altijd ellenlang.
23 december
De dag dat ik mijn naam veranderde
NRC Handelsblad vroeg me naar het beste boek van 2020. Dat waren er veel, maar ik koos voor De dag dat ik mijn naam veranderde van Bibi Dumon Tak. Waarom lees je hier.
22 december
Opnieuw beginnen in een stal
21 december
Het begin van een ander verhaal
Soms speelt de buurvrouw op de hoek ’s avonds xylofoon voor het raam. Het zijn spookachtige klanken, de honden en ik lopen even door een horrorfilm, en dan zijn we weer op het veldje bij de eendensloot en het zeventigerjarenbeeld.
20 december
Behoorlijk en redelijk
Bij toeval kwam ik terecht op het weblog van Siemon Reker over het taalgebruik van Mark Rutte, taal in de Tweede Kamer en zo nog wat onderwerpen. Ik raad het van harte aan - vind het af en toe ook erg humoristisch. Zie hier bijvoorbeeld de stukjes over taal in de Tweede Kamer.
19 december
De muizen
In augustus adopteerde ik tien ex-proefmuizen en dat was een van de beste dingen die ik dit jaar heb gedaan. Ze komen van de Universiteit Utrecht, die samen met een aantal dierenorganisaties (waaronder Animal Rights en knaagdierenopvang Het Knagertje in Den Haag, waar ik de muizen vandaan heb) een pilotproject begonnen zijn om kleine proefdieren te herplaatsen. Mijn muizen, allemaal vrouwtjes, waren niet voor experimenten gebruikt. Het zijn vrolijke, knappe figuren, die me in het begin vooral vonden stinken. Nu beginnen ze me wat aardiger te vinden (niet dat dat per se hoeft, want ze hebben elkaar). Ze houden er vooral van als ik gitaar en ukelele voor ze speel. Verder rennen ze graag in hun loopradjes, houden ze van kartonnen doosjes (en wc-rollen), het bouwen van nesten, klimmen, en van allerlei soorten eten. Ze zijn heel makkelijk eigenlijk. Als je ook muizen of ratten wil adopteren kun je contact opnemen het Het Knagertje in Den Haag. Als je daar geen ruimte voor hebt dan kun je het project ook financieel steunen. Bijvoorbeeld door te doneren aan Animal Rights.
18 december
17 december
De kleur van stro
Vertalers stellen mij soms poëtische vragen. Wat is de kleur van stro? Wat is de geur van de zee als die niet zout is? Hoe kan een jas ruw en vertrouwd zijn? Waarom is de volle maan blauw? Wat is de vorm van een koker? Wat is vervreemding? Hoe voelt het als een dag zich naar binnen buigt? Of ze vragen naar stations die ik ooit bedacht maar waar ik ook al jaren niet meer geweest ben, of naar de familie van personages omdat het uitmaakt of iemand van vaderskant of moederskant is. Meestal weet ik het antwoord wel en anders bedenk ik iets. Het zijn de allerbeste lezers, vertalers, ik ben ze erg dankbaar.
16 december
'Toe maar, Phil Collins'
Zojuist ontmoette ik een hond die Phil Collins heet. Hij hoort bij een man met een walrussnor. Olli vond hem wel aardig.
15 december
Koeiengeluk
Vandaag was ik op bezoek bij koeienrusthuis de Leemweg. Daar wonen koeien die uit het slachthuis ontsnapt zijn, met pensioen gegaan zijn, of op een andere manier het geluk hadden om aan hun lot te ontsnappen. Ik schrijf er een andere keer meer over, als je nieuwsgierig bent kun je hier op de website kijken. Op de foto zie je Doortje en Jane, moeder en dochter, die samen op de wei staan.
14 december
Met je enge kleine klauwtjes
13 december
Duits
Een van de grote voorrechten van mijn werk (of leven) is dat ik over de hele wereld bijzondere mensen ontmoet heb. Veel ervan zie ik maar zelden: op conferenties of boekenfestivals, en dan weer een tijd niet. In de tussentijd schrijven we. Met J. schrijf ik tegenwoordig in het Duits (daarvoor in het Engels). Zo kan ik oefenen en het is haar moedertaal. Sinds we in het Duits schrijven is onze correspondentie veel vertrouwelijker geworden. Dat komt met name omdat zij ineens toeschietelijker is, alsof ze in die taal dingen ineens wel kan zeggen. Het is bijzonder en het dwingt me ook in het Duits open te zijn, dus in mijn zeer beperkte woordenschat zoek ik naar het juiste woord en soms vind ik het ook nog, en anders schrijf ik wat ik niet kan zeggen, dat werkt ook.
12 december
De onderwereld langs de A5, de A4
Autorijden door de mist is een soort droom, een onheilspellende. Ik stelde me voor dat we de Styx overstaken – de honden lagen op de achterbank, mistkou kwam door de kieren de auto in. Het was een rustgevende gedachte, de Styx bleek ellenlang. Op de terugweg bedacht ik dat we hem niet overstaken maar erlangs reden, nog aan de goede kant, ook dat was een rustgevende gedachte. En uiteindelijk kwamen we toch thuis uit.
11 december
Hondenzielen
Vandaag las ik een artikel van Gaby Bamana (Dogs and Herders, ik las het eerder al eens) over de Mongoolse herders die denken dat mensen geboren zijn uit een blauwe wolf en een hert, en dat de zielen van honden en mensen daarom verwant zijn. Ze reďncarneren in elkaar. Honden krijgen namen van belangrijke mensen en andersom. Als kinderen en puppy’s nog geen naam hebben – die krijgen ze pas na een week – mogen ze niet samen in de yurt zonder toezicht, omdat hun zielen dan van lichaam kunnen verwisselen. Wat zou het eigenlijk inhouden om met een hondenziel te leven? Doen sommige mensen dat al niet? En andersom zijn er honden (zoals Pika) die eigenlijk meer mens zijn. Misschien is er soms minder verschil dan we denken.
10 december
Adem in, adem uit
Gisteren was ik even naar de overzichtstentoonstelling van Ulay in het Stedelijk. Het was een heel treurige expositie, zelfs het werk met Abramovic - Breathing out, breathing in was bijvoorbeeld groot te zien, dat is een heel goed werk - kreeg iets vergeefs. Alsof hij steeds maar iets probeerde en er nooit kwam. Nu kom je er ook nooit, dat weet ik wel. Maar soms kom je ergens anders en het leek of dat ook niet gebeurde. Ik stootte vanwege de mondkap die me mijn zicht benam wel keihard mijn scheenbeen tegen een laag houten bankje, niet ver van een werk over blauwe plekken, dat was toepasselijk. En in de polder bleef het de hele dag misten.
9 december
Ik knipte een klein stukje uit de tijd
8 december
Gezicht voor gezicht
7 december
Lichtjes die de vroege ochtend uitdagen en iets cadeau geven
Het is ochtend en donker, het is eigenlijk nog te vroeg. De regendruppels op het zijraam vangen het licht van de straatlantaarn, nemen het met zich mee als ze naar beneden glijden, een beweeglijke sterrenhemel, iets wat niet echt is en waar ik toch naar kan kijken, dus ik kijk er maar naar. Want waar je naar kijkt wordt voor even deel van je en soms voor altijd.
6 december
Klagen tegen de bomen
Op youtube zag ik een filmpje van Marina Abramovic die mensen aanraadt een park in te gaan en bomen hun zorgen toe te vertrouwen ('complain to a tree'). Het staat hier. Ik hou van Abramovic maar het filmpje roept vooral medelijden met de bomen bij me op.
5 december
Halve maan
Vanochtend hing de maan zo sjofel en groot en geel in de lucht, net een badkuip die ze vlak boven de huizen aan het eind van de straat omhoog hadden geworpen, hij hing maar een klein stukje boven de daken, het had niks meer met gedichten te maken of met schoonheid of de eeuwigheid, het was gewoon een oude gele badkuip, wat moet je daar nou mee.
4 december
Pieter
3 december
Een dag die al een beetje rafelt.
2 december
Hand en cactus
1 december
Oh Christ
Een filmpje dat me altijd opvrolijkt is van Doris Lessing die hoort dat ze de Nobelprijs wint. 'Oh Christ,' zegt ze. En later: 'One can't get more excited than one is.' Ik heb het vast al wel eens gedeeld, maar wie het nog niet kent: het staat hier.
