Recensies A long way:

 

Kindamuzik:

Singer-songwriters met piano en subtiele stem klinken zo vaak als diepe denkers, die met het brein gevangen zitten in de melancholiek van het najaar. In een landschap van hoogcontrast zwart-wit. Zo ook Eva Meijer, een eindtwintiger die optreedt en platen maakt onder de naam Eva. A Long Way is inmiddels alweer haar derde album, na Metamorphosis (2006) en The Things a Girl Should Do (2007).
De vorige plaat ging nog over zaken als bomen, steden, een tikkie gek zijn en haaien. Eva's nieuwste release gaat vooral over verdwalen, de weg terug vinden, en met name de lange weg daartussenin. Haar teksten zijn veelal introspectief. Bijvoorbeeld in 'My Name', waar ze zich positioneert op het punt dat ze is zoals ze is, en dat mensen haar maar als zodanig moeten nemen. Misschien voelt ze zich anders, maar niet bezwaarlijk anders. Ze is onveranderbaar, zo bezingt Eva met lieflijke en dankzij overdubs dubbele stem ook in het daaropvolgende 'Lion'. Wie goed naar de teksten luistert, merkt dat deze dame barst van de zelfkennis en kracht.
A Long Way bevat een traagheid die je relaxed maakt. Met naast de piano ook de gitaar als sfeermaker. En op 'Wrong with Me' met de prachtige vioolklanken van Simone Manuputty als extra sfeermiddel. Twee nummers breken de relatief stabiele lijn van liedjes. Maar dat doen ze wel pas tegen het eind van de plaat. Daar verrast Eva opeens met een Nederlandstalig nummer, 'Hondje', dat gaat over het vinden van troost na het ontvangen van slecht nieuws van de dokter. Op dat nummer volgt vervolgens met 'Seen from the Sky' ook nog eens een gesproken gedicht. De plaat is met ruim een half uur relatief kort. Maar zeker lang genoeg om het songschrijverstalent van Eva te ondergaan.

 

Heaven (Ruud Heijjer):

Zonder verdoving

Min of meer onopgemerkt is productieve singer-songwriter Eva Meijer al toe aan haar derde cd. Daarop staan negen nummers, waarin zij zichzelf slechts begeleidt op piano of getokkelde gitaar.
Ook in die ene song met Simone Manuputty’s viool staan Eva’s zang en tekst centraal. Daarin zingt ze zichzelf steeds intens binnenstebuiten, solo in schrijnende coupletten en met zichzelf meezingend in wanhopige refreinen.
Ze doet er gedetailleerd verslag van hoe zij kapot gaat aan een onbeantwoorde liefde, maar ook van een man die niet kan opstaan uit zijn stoel, verlamd door wanhoop. In het Nederlandstalige Hondje loeren kanker en dood zonder dat Eva ze benoemt en ook in een spoken word-track fileert zij haar gevoelens met een scalpel.
Met haar emotionele, soms op Ani DiFranco op Tori Amos lijkende zang vertaalt ze zo haar meestal autobiografische emoties in universele knock-outs.

4 sterren (van 5)

 

Oor:

Eva Meijer maakt van die liedjes die op het eerste oog simpel lijken, maar na een paar keer luisteren meer in hun mars blijken te hebben. In haar zachte, minimale werkjes laat ze de kracht van de herhaling zien. Daardoor kan iets wat eerst een beetje saai lijkt, je later zomaar in trance brengen. De traag aangeslagen instrumenten (vooral piano en gitaar) werken in combinatie met haar bezwerende zoete stem op verschillende momenten betoverend. Al zullen vooral hartstochtelijke liefhebbers van de dromerige meisjesmuziek van deze singer-songwriter genieten.
Op A Long Way experimenteert Eva weinig. En hoewel haar melodieën en liedjes vaak mooi zijn, lijkt het allemaal nogal op elkaar. Enige vreemde eendjes op dit album zijn Hondje (een Nederlands liedje over troost) en Seen From The Sky (een melodieus voorgedragen gedicht). Die gekke en bijzondere keuzes laten zien dat Eva ook verder durft te kijken. Iets wat ze best wat vaker mag doen. Wat qua muzikale kwaliteiten zit het bij haar wel goed.

 

Speaker:

De opgesomde optredens in Nederland, Engeland, Amerika, Duitsland en België maken alvast een veelbelovende indruk.
Zangeres Eva zit met haar muziek in de richting van Kate Bush en Tori Amos en vulde hiermee onlangs alweer haar derde schijfje. Met het dertig minuten durende  album weet Eva net zoveel indruk te maken als met haar opsomming van optredens.
De onderwerpen op het schijfje gaan van bomen naar steden, kussende meisjes, het buitenbeentje zijn, politiek en de dingen die meiden bezig houden. Wat opvalt, is dat de negen nieuwe nummers zijn uitgebracht via haar eigen Birdgirl Records. Wat ik overigens vind bewijzen van zelfverzekerdheid en kracht, want een eigen label is een extra zware last. Niet iedereen durft zo’n grote stap te maken als deze. De nummers die deze singer/songwriter maakt, zijn wat mij betreft dan ook zeker goed genoeg om een keuze als deze te maken. De Haagse dame heeft gezorgd voor een erg sterk album, met Hondje en Seen From the Sky als twee opvallende nummers. De eerste is, zoals de titel al verklapt, een Nederlandstalig nummer en de tweede is een gesproken stuk - rond de minuut op de teller. Eigenlijk hoef ik de brunette geen tip te geven, maar mocht ze serieus carrière willen maken over de grens, dan moet ze wel even haar naam veranderen. Vanuit Zweden maakt een drietal stevige rockmuziek onder de naam Eva. Toch net even andere koek. Marcel

 

De Recensent:

‘Eva is het best bewaarde geheim van Nederland.’ Link.

 

Wears the trousers (UK):

‘Moments of crystalline beauty.’ Link.

 

Haagspoppodium:

Met ‘A Long Way’ heeft Eva absoluut haar beste plaat tot nu toe gemaakt. De songs zijn zeer kaal opgenomen met vaak alleen piano en zang. Maar juist door die sobere aanpak vallen de prachtige teksten meer op. Eva durft ons deelgenoot te maken van haar twijfels en overpeinzingen. Erg mooi zijn ook de momenten waarop geëxperimenteerd wordt met meerstemmige zang zoals in het indrukwekkende ‘My name’. Link.